นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 543

“ฉันเกลียดการติดต่อกับคนฉลาดอย่างคุณที่สุด”

ตู้เจ๋อหรานกระแอมในลำคอ แต่สีหน้าของเขาดูแปลกไปเล็กน้อย

ถ้าตั้งใจฟังดูแล้ว ปลายเสียงของเขาฟังดูจะรู้สึกว่ามันสั่นสะท้านบ้างเล็กน้อย แต่ตอนที่ซูฉิงยังคงรู้สึกแปลกใจ เธอไม่ได้สนใจรายละเอียดนี้เลย

“คุณมาหาฉันด้วยความเสี่ยงครั้งใหญ่เช่นนี้ ก็เพื่อคนของคุณงั้นเหรอ?”

ฮ่อหยุนเฉิงถามดูเหมือนรู้ทัน คนที่เขาจับได้ส่วนใหญ่เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ ไม่มีนัยสำคัญอะไรโดยสิ้นเชิง

ตู้เจ๋อหรานวางมือดันบนขอบโต๊ะและพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ฉันไม่สนว่าคนเหล่านั้นจะอยู่หรือตาย ฉันแค่หวังว่าคุณจะส่งหนึ่งในนั้นให้แก่ฉัน”

“โอ้?” ฮ่อหยุนเฉิงหัวเราะเบา ๆ

“ในเมื่อคุณรู้แล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ขอเพียงคุณปล่อยเขาไป ฉันจะบอกคุณในหลายๆสิ่งที่คุณอยากรู้” ตู้เจ๋อหรานกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็ยังคงนิ่งอยู่ และใบหน้าของเขาดูจะเหนื่อยเล็กน้อย "ในเมื่อคุณรู้จักฉัน คุณก็น่าจะรู้ว่าไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้อะไร"

นี่ไม่ใช่สำนวนของฮ่อหยุนเฉิง เขามีเครือข่ายข่าวกรองที่ทรงพลังมาก ซึ่งเพียงพอที่จะตรวจสอบข้อมูลที่เป็นความลับมาก

ตู้เจ๋อหรานตกตะลึงชั่วครู่ ข้อนิ้วที่วางบนโต๊ะของเขาก็กลายเป็นสีขาวจางๆ เนื่องจากแรงที่บีบแน่น

ซูฉิงเห็นฉากนี้ในดวงตาของเธอ แต่ใบหน้าของเธอยังคงนิ่งเฉยได้

“แล้วคุณต้องการอะไร?” ตู้เจ๋อหรานกระชับเสียงของเขาอีกครั้ง

“คุณคิดว่าฉันมีเหตุผลใด ที่จะต้องตกลงกับคุณหรือไม่? ฉันสามารถจับคุณและมอบให้ตำรวจได้ นี่เป็นผลดีทั้งสองด้าน แทนที่จะคุยถึงความร่วมมือที่ไร้ประโยชน์กับคุณที่นี่” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างเงียบ ๆ

สีหน้าของตู้เจ๋อหรานจู่ๆ ก็โกรธจัด เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเขาต้องการเอาชนะฮ่อหยุนเฉิงด้วยออร่าของเขา

“ฮ่อหยุนเฉิง อย่าให้มันมากเกินไป ที่นี่มีแต่คนของฉันทั้งหมด มันขึ้นอยู่กับฉันที่จะตัดสินใจว่าคุณจะได้ออกไปแบบครบ32หรือไม่”

“คุณกำลังขู่ฉันงั้นเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงยักคิ้วขึ้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ ตู้เจ๋อหรานก็เพ่งสายตาไปที่ใบหน้าของซูฉิง ราวกับว่าเขาต้องการหาข้อบกพร่องในตัวเธอ

แต่อย่างไรก็ตามนั่นก็ทำให้เขาผิดหวัง การแสดงออกของซูฉิงนั้นช่างเฉยเมย ราวกับว่าการสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่เกี่ยวข้องกับเธอ

“ธุรกิจของเราเป็นแบบนี้มาตลอด เป็นแบบนี้คงไม่ดีมากหรอกมั้ง?” ตู้เจ๋อหรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ และสงบสติอารมณ์ลง

ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มโดยไม่พูดอะไร ตั้งตารอสิ่งที่ตู้เจ๋อหรานจะพูด

“คุณบอกมาเถอะว่าคุณต้องการอะไร?” ตู้เจ๋อหรานไม่กล้าเสี่ยง เพราะตอนนี้เขาไม่สามรถทำอะไรให้มันใหญ่โตเกินไป แล้วอีกทั้งยัง...

ตู้เจ๋อหรานยับยั้งการแสดงออกของเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะแสร้งทำเป็นสงบซะมากกว่า

“ถ้าคุณต้องการให้ฉันปล่อยเฟิงรั่วเหยียน ก็ได้ แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยน” หลังจากนั้นไม่นาน ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างแผ่วเบา

“คุณต้องการอะไร?” ดวงตาของตู้เจ๋อหรานเปลี่ยนไป

……

ในบ้านพัก เฟิงรั่วเหยียนมองลงไปที่รอยแผลเป็นที่ข้อมือ ราวกับว่าเห็นสิ่งที่น่าสนใจบางอย่างเข้าแล้ว และเขาก็ถูปลายนิ้วของเขาไปมา

ตู้เจ๋อหรานยืนอยู่ต่อหน้าเฟิงรั่วเหยียน รูปลักษณ์ของเขาดูแตกต่างไปจากตอนที่เขาเจอฮ่อหยุนเฉิง แม้ว่าเขาจะไม่ได้มองไปที่เฟิงรั่วเหยียน แต่ร่างกายของเขาก็สั่นเทาเล็กน้อย แสดงความกลัวต่อคนที่อยู่ข้างหน้าเขา

“คุณให้สิ่งนั้นแก่เขาแล้วเหรอ?”

หลังจากนั้นไม่นานเฟิงรั่วเหยียน ก็เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ร่างกายของตู้เจ๋อหรานสั่นเทาอย่างกะทันหัน “นายน้อย ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยท่าน…”

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ตู้เจ๋อหรานจะพูดจบ เขาก็ถูกเฟิงรั่วเหยียนเตะออกไป

ตู้เจ๋อหรานชนเข้ากับโต๊ะกาแฟและแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดมาก แต่เขาก็ไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมา

“ไอ้โง่ ฉันต้องการให้แกช่วยฉันงั้นเหรอ?” แม้ว่าเฟิงรั่วเหยียนจะพูดแบบนี้ แต่สีหน้าของเขาก็ยังกำลังยิ้ม ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่นในใจขึ้นมาทันที