นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 544

"เธอพูดอะไรน่ะ?"

เซวียโหรวหันกลับมา ก็เห็นหลิวเสี่ยวหนิงยืนอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วย และไหล่ของเธอก็กระตุกเล็กน้อย

เธอก้มศีรษะ น้ำตาไหลอาบแก้ม คอเสื้อก็เปียกปอนไปหมด

“ฉันขอโทษนะคะ.....”

ความรู้สึกผิดในใจที่ติดอยู่ในปากนั้นมีมากมาย แต่สุดท้ายเธอก็พูดได้เพียงแค่สามคำนี้เท่านั้น แต่หลิวเสี่ยวหนิงก็รู้สึกว่าจะทำอะไรได้อีกนอกจากพูดคำขอโทษนี้ออกมา

เมื่อเทียบกับการแสดงออกของหลิวเสี่ยวหนิงแล้ว เซวียโหรวนั้นกลับมองเธออย่างเฉยเมย แล้วนั่งลงข้างๆเตียงผู้ป่วย

“เธอรู้ไหมว่าจิ่นหรานประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้อย่างไร?”

หลังจากผ่านไปนาน เซวียโหรวก็พูดขึ้นช้าๆ น้ำเสียงของเธอฟังดูอ่อนโยนมาก เช่นเดียวกับการจ้องมองไปที่จินจิ่นหรานในตอนนี้ของเธอ

หลิวเสี่ยวหนิงจับชายเสื้อแน่น เม้มปากแล้วพูดว่า "เพื่อที่จะไปหาฉัน...ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน...เป็นฉันเองที่ทำร้ายเขา..."

ถ้าไม่ใช่เพราะเอาแต่ใจตัวเอง และพูดสิ่งเหล่านั้นด้วยตัวเอง อาจจะไม่เกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้นก็ได้

เธอเอามือปิดแก้มทั้งน้ำตา

“มันดูไร้ประโยชน์ที่จะพูดอะไรในตอนนี้”

เซวียโหรวดูเหมือนจะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และกวักมือเรียกหลิวเสี่ยวหนิง"เด็กน้อย มานี่สิ"

หลิวเสี่ยวหนิงตกตะลึงไปอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดเธอก็เดินไปที่ด้านข้างของเซวียโหรว

เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่จินจิ่นหรานที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขายังคงหมดสติอยู่ มีผ้าพันแผลหลายผืนพันรอบศีรษะของเขาและมีรอยขีดข่วนมากมายบนใบหน้าของเขา

เธอเคยได้ยินมาก่อนว่าจินจิ่นหรานถูกตีที่ศีรษะ มีการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและอาจมีอาการอื่นตามมาได้

“เขาไม่เคยเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังฉันมาก่อนเลย ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เขาก็ไม่เต็มใจที่จะเรียนเปียโน และพอเขาโตขึ้นเขาก็ไม่เต็มใจที่จะสืบทอดบริษัทของครอบครัวอีกเช่นเคย”

เซวียโหรวโบกมือให้หลิวเสี่ยวหนิงนั่งลง และเธอบอกหลิวเสี่ยวหนิงหลายสิ่งหลายอย่างราวกับว่าเธอกำลังระลึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นในอดีต

“เพื่อที่จะเป็นหมอ เขาทะเลาะกับพ่อของเขาหลายต่อหลายครั้ง และเขาก็ยังไม่ยอมต่อให้เขาจะถูกทุบตีไปทั้งตัวก็ตาม”

“เด็กคนนี้ดื้อมาก และเขาจะไม่มีวันปล่อยทิ้งเรื่องที่เขาจริงจัง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลิวเสี่ยวหนิงก็จำได้ว่าจินจิ่นหรานพูดอะไรกับเธอในตอนแรก

ตอนนั้นเขาใช้อารมณ์แบบไหน ถึงได้พูดว่า... เพื่อเติมเต็มให้เธอและเฉินจุนเหยียน

หลิวเสี่ยวหนิงไม่รู้เลยว่าเธอเอคู่ควรกับการทุ่มเท่ของจินจิ่นหรานอย่างไร

เขาเป็นคนอ่อนโยนเสมอต้นเสมอปลาย แต่ดูเหมือนว่าจะมีไว้เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น

“เขาพูดถึงเธอหลายต่อหลายครั้ง และทุกครั้งที่พูดถึงเธอเขาก็มักจะยิ้มตลอด ฉันดดูออกนะว่าเขาชอบเธอมากจริงๆ”

เซวียโหรวหันไปมองหลิวเสี่ยวหนิง แต่ดวงตาแบบนั้นทำให้เธอรู้สึกราวกับโดนแทงกลับ

“แล้วเธอล่ะ เธอชอบจิ่นหรานไหม?”

น้ำเสียงที่แผ่วเบากระทบกับหัวใจของหลิวเสี่ยวหนิงราวกับภูเขา และความเจ็บปวดทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก

เธอเปิดปากของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

“ช่างมันเถอะ เธอจะชอบหรือไม่แล้วจะยังไงล่ะ เขาเป็นลูกชายของฉัน และเขาจะทำอะไรฉันรู้ดีที่สุด” น้ำเสียงของเธอดูไร้หนทางและลำบากใจเล็กน้อย เซวียโหรวดูเหมือนกำลังระงับการร้องไห้ ในน้ำเสียงของเธอ

ริมฝีปากของหลิวเสี่ยวหนิงสั่นไหว และน้ำตาก็ไหลออกมาเหมือนลูกปัด เธอเช็ดหน้าเพื่อดูใบหน้าของจินจิ่นหราน แต่ในท้ายที่สุด ตาของเธอก็เบลอไปด้วยน้ำตา

“เด็นน้อย อย่าร้องไห้เลย” เซวียโหรวมองหลิวเสี่ยวหนิงและเอื้อมมือไปแตะผมของเธอ “เหตุการณ์นี้เป็น... อุบัติเหตุ ฉันไม่โทษเธอหรอกนะ”

ในความเป็นจริงเซวียโหรวไม่รู้สึกขัดแย้งหรือไม่ชอบหลิวเสี่ยวหนิงเลยแม้แต่น้อย บางทีอาจจะเป็นเพราะนี่เป็นคนที่ลูกชายของเธอชอบ เธอเองก็จะรักด้วยเช่นกัน

หรืออาจเป็นเพราะเธอมามองดูอยู่ที่ประตูวอร์ดอย่างระมัดระวังมาช่วงสองวันนี้

เซวียโหรวคิดเสมอว่าเธอเป็นเด็กดี