นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 549

“ฉัน…” หลิวเสี่ยวหนิงส่ายหัว มองซูฉิงด้วยความงงงวยเล็กน้อย

สักครู่น้ำตาก็ไหลออกมา

ซูฉิงขมวดคิ้วอย่างแรง ทำไมเด็กคนนี้ถึงร้องไห้อีกแล้ว?

“แต่แม่ของเขาบอกว่า ให้ฉันอยู่ห่างจากเขา…” หลิวเสี่ยวหนิงพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้

ฉากในโรงพยาบาลยังคงจำได้ชัดเจน หลิวเสี่ยวหนิงที่เดิมทีเริ่มครุ่นคิด อยู่ดีๆก็ขี้ขลาดขึ้นมาทันที

“จินจิ่นหรานบอกเธอเด้วยตัวเองหรือเปล่า?” ซูฉิงขมวดคิ้ว ทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่รู้สึกว่าความสัมพันธ์นั้นซับซ้อนขนาดนี้มาก่อน

“ถ้าเป็นเขาเองที่บอกว่าเขาต้องการตัดสัมพันธ์กับเธอ เธอก็ไม่ควรติดต่อกับเขา แต่ถ้าไม่...”

ซูฉิงกดไหล่ของหลิวเสี่ยวหนิงและพูดอย่างจริงจัง

“ฉันเคยเห็นจินจิ่นหรานเพียงครั้งเดียว แต่ฉันก็เห็นได้ว่าเขารักเธอมากนะ”

เขารักเธอมาก

ประโยคนี้กระทบจิตใจของหลิวเสี่ยวหนิงในทันใด และความทรงจำทั้งหมดที่มีร่วมกับจินจิ่นหรานก็ปรากฏอยู่ข้างหน้า

“เสี่ยวหนิง ผมชอบคุณ”

“ผมสนใจทุกเรื่อง ตราบใดที่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ”

“ผมจะรอวันที่คุณรักผมจริงๆ”

หลิวเสี่ยวหนิงยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง เธอช่างโง่เหลือเกินที่ไม่ยอมรับความรักของคนคนนั้นและไล่ตามสิ่งที่ไม่สามารถได้มันมา

ใช่ เธอชอบจินจิ่นหราน ไม่ใช่เพราะความรู้สึกผิด แต่เธอเคยชินกับการที่มีเขาอยู่ในชีวิตของเธอ แต่เธอแค่ไม่อยากคิดถึงมันเท่านั้นเอง

หลิวเสี่ยวหนิงยืนขึ้นและบีบมือที่ห้อยอยู่ข้างๆเขาแน่น

“ขอบคุณนะคะ พี่ฉิง”

หลิวเสี่ยวหนิงหันไปมองที่ซูฉิงพลางกัดริมฝีปากล่างของเธอ เธอต้องการได้ยินสิ่งที่พูดจากปากของจินจิ่นหราน แม้ว่าจะเป็นการพลัดพรากจากกันก็ตาม

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูฉิง แต่หลังจากได้ยินเรื่องราวของหลิวเสี่ยวหนิง เธอก็รู้สึกแปลกๆอยู่ในใจของเธอ

ความรู้สึกเป็นสิ่งที่แปลกจริงๆ

“ฉันจะไปหาจินจิ่นหราน” หลิวเสี่ยวหนิงตัดสินใจ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็พยักหน้า ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หลิวเสี่ยวหนิงซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเธอก็วิ่งไปที่ห้องน้ำและเสียงอาเจียนในเวลาต่อมา

เดิมทีเธอก็ดื่มแอลกอฮอล์มามาก ตอนนี้อารมณ์ของเธอก็ผันผวนอย่างมาก และความรู้สึกไม่สบายในร่างกายของเธอก็พุ่งสูงขึ้น

ซูฉิงก็ฟัง สายตาของเธอก้มลงมองขวดเหล้าทั่วพื้น ใบหน้าของเธอก็ทำหน้าดูไม่ได้เล็กน้อย

หลิวเสี่ยวหนิงเดินออกมาด้วยใบหน้าซีด หลังจากเห็นท่าทีที่ขยะแขยงของซูฉิง เธอก็บิดผมของเธออย่างเชื่องช้า

“เธอจะจะไปเจอเขาในสภาพแบบนี้เหรอ?” ซูฉิงเหลือบมองที่หลิวเสี่ยวหนิง ทำให้หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่าไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ฉันจะทำความสะอาด” หลิวเสี่ยวหนิงพูดเบา ๆ

“ใส่ใจตัวเองก็พอแล้ว” ซูฉิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เรื่องที่บริษัททางนั้นฉันจะให้เวลาเธอหยุดสักสองสามวัน ให้เวลาเธอคุยกับจินจิ่นหราน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงก็แสดงความประหลาดใจ แต่ในวินาทีต่อมา เขารู้สึกขอโทษเล็กน้อย

“ขอโทษด้วยนะคะพี่ฉิง”

“ถ้าอยากจะขอโทษก็แค่ทำงานดีๆให้กับฉันก็พอ หลิวเสี่ยวหนิงนี่เป็นแค่ครั้งสุดท้ายนะ ถ้าเธอกล้าที่จะโดดงานอีกหรืออะไรทำนองนั้น บริษัทจะไม่เปลืองทรัพยากรให้คุณอีก จำได้ไหม?”

วินาทีถัดมา ซูฉิงซึ่งยังคงให้คำปรึกษาทางอารมณ์ ก็กลายเป็นประธานที่จริงจังในวินาทีถัดมา

หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และทำท่าทาง “ฉันสัญญาว่าในอนาคตจะทำงานหนัก! ดำเนินชีวิตตามการปลูกฝังจากผู้นำบริษัทของฉัน”