นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 550

หลิวเสี่ยวหนิงรีบเดินเข้าไปในโถงโรงพยาบาล เธอยืนอยู่ที่ระเบียงด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย มองห้องผู้ป่วยของจินจิ่นหรานที่อยู่ห่างไปไม่ไกล สุดท้ายก็กำฝ่ามือแน่น

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไป

ในห้องพักผู้ป่วย เซวียโหรวนั่งปอกผลแอปเปิลอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย และจินจิ่นหรานที่ฟื้นแล้วกำลังนั่งอยู่บนเตียง ราวกับคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ จะมีคนเข้ามา สีหน้าจึงฉายแววตกตะลึงเล็กน้อย

โดยเฉพาะหลังจากที่เห็นว่าเป็นหลิวเสี่ยวหนิง

อย่างไรก็ตามเวลานี้หลิวเสี่ยวหนิงก็ไม่ได้ใจเย็นมากนัก เธอมองจินจิ่นหรานที่อยู่บนเตียงนิ่ง ทันใดนั้นก็รู้มีอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ

เขานั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบสงบ สีหน้ายังคงซีดขาวอยู่เล็กน้อย ในดวงตาทั้งสองข้างซ่อนอารมณ์ที่มืดครึ้มเอาไว้ ก็ทิ่มแทงเข้าไปในใจของหลิวเสี่ยวหนิงอย่างจัง

เซวียโหรวเห็นดังนั้นก็นำผลแอปเปิลที่ปอกเสร็จแล้ววางไว้ในมือจินจิ่นหราน หันกายมาหาหลิวเสี่ยวหนิง บังจินจิ่นหรานไว้ข้างหลังอย่างสมบูรณ์แบบ

“คุณหลิว คุณมาเยี่ยมไข้จินจิ่นหรานเหรอ?” เซวียโหรวพูดด้วน้ำเสียงแผ่วเบานุ่มนวล

“ฉัน......” ฉับพลัน ในใจของหลิวเสี่ยวหนิงก็เกิดหวาดกลัวขึ้นมา เธอลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ก้มศีรษะลง

“ขอโทษ......”

ยังคงเป็นคำพูดนั้น แต่ไม่ใช่สภาพจิตใจก่อนหน้านี้

“เธอไม่ได้พูดว่าขอโทษไปแล้วเหรอ? แล้วฉันก็พูดไปแล้ว เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับคุณมากนัก

เซวียโหรวเม้มริมฝีปากเบาๆ เธอไม่เข้าใจการกระทำของหลิวเสี่ยวหนิงอยู่บ้าง

หรือว่ายายหนูคนนี้จะมาพูดขอโทษทุกวันวันละรอบหรือ?

จินจิ่นหรานที่อยู่บนเตียงหันศีรษะกลับไป หลุบตาลงเพื่อปกปิดความอ้างว้างในดวงตา

“ไม่ใช่ค่ะคุณน้า ฉัน...” หลิวเสี่ยวหนิงส่ายศีรษะ ฝ่ามือมีเหงื่อเย็น “ครั้งนี้ฉันมาขอโทษคุณค่ะ”

“ขอโทษฉัน? เธอมีเรื่องที่ทำผิดต่อฉันเหรอ?” เซวียโหรวถามอย่างมีน้ำอดน้ำทน

หลิวเสี่ยวหนิงขบริมฝีปากเบาๆ จู่ๆ ก็เปิดปากพูดอย่างเอาจริงเอาจัง “เรื่องที่รับปากคุณไปก่อนหน้านี้ ฉันเสียใจแล้วค่ะ”

เซวียโหรวหันหน้ากลับไปเหลือบมองจินจิ่นหรานบนเตียง จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ดังนั้นเธออยากจะพูดอะไร?”

“ฉันคิดได้แล้วค่ะ ฉันชอบจินจิ่นหราน” หลิวเสี่ยวหนิงพูดอย่างแทบจะไม่ลังเล

ได้ยินประโยคนี้มือของจินจิ่นหรานที่วางบนผ้าห่มก็กำแน่น แต่ยังคงไม่หันหน้ามา

“อ้อ?” นัยน์ตาของเซวียโหรวสว่างวาบ “ถ้าเธอได้ยินมาว่าจินจิ่นหรานฟื้นแล้วจึงมาพูดให้เขายกโทษให้เธอล่ะก็ เชิญออกไปเถอะ”

“ไม่ใช่นะคะ!” หลิวเสี่ยวหนิงรีบพูดขึ้นอย่างร้อนใจ

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนี้......ฉันรู้ว่าตอนนี้ตนเองมาพูดเรื่องมันน่าตลก ฉันคิดว่าในใจฉันคือความละอายใจและความไม่สบายใจ แต่ไม่ใช่เลย......ฉันชอบเขาค่ะ เพียงแค่ไม่กล้ายอมรับหัวใจตนเองมาตลอดเท่านั้น......”

-ขณะที่พูด น้ำเสียงของหลิวเสี่ยวหนิงก็ยิ่งแหบหนักขึ้นไปอีก ถึงขนาดฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเล็กน้อย

“ฉันรู้ว่าฉันมาพูดเรื่องพวกนี้อาจจะสายไปแล้ว แต่ฉันก็ยังอยากให้เขาได้รู้......ฉันช่างเห็นแก่ตัวเสียจริง......”

หลิวเสี่ยวหนิงกุมหลังมือของตน เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ทว่าหลังจากพูดเรื่องพวกนี้จบก็รู้สึกว่าตนเองน่าขันยิ่งนัก

ปากพูดว่าไม่ได้อยากได้รับการยกโทษให้ แต่เธอคิดอย่างนี้จริงหรือ?

คิดมาถึงตรงนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็อยากตบหน้าตนเองสักฉาด

“ฉันอยากฟังเขาพูดด้วยตัวเขาเอง แม้จะกลัวถูกเขาปฏิเสธก็ตามที” ที่จริงแล้วหลิวเสี่ยวหนิงอยากแสร้งจะฉีกยิ้มอย่างโล่งใจ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดขอบตาจึงแดงระเรื่อ

เธออยากฟังเสียงของจินจิ่นหราน อยากเจอเขา

ใบหน้าของเซวียโหรวปรากฏร่องรอยความโกรธ เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “คุณหลิว คุณไม่คิดว่าคุณทำแบบนี้เป็นการเห็นแก่ตัวอย่างมากเหรอ? คุณคิดว่าตนเองเป็นใคร?”

ถ้าเธอไม่สืบเรื่องของหลิวเสี่ยวหนิงมาก่อนหน้านี้ น่ากลัวว่าคงสงสัยว่าใจเธออาจจะสิ่งที่ซ่อนเร้นเป็นแน่

คนปลายสายโทรศัพท์นั้นไม่เข้าใจว่ากำลังพูดอะไร ทำให้เซวียโหรวถอนหายใจ

“ปากบอกว่าปล่อยวาง ผลคือแค่ผู้หญิงเขาก็แทบจะลงจากเตียงไปอยู่ข้างเขาเสียแล้ว”

“จริงสิ ก่อนหน้านี้ฉันคิดมาตลอดว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้มันแปลกพิกล คุณสืบชัดเจนหรือยัง......”

เซวียโหรวพูดพลางยกเท้าเดินจากไป

ในห้องพักผู้ป่วย หลิวเสี่ยวหนิงยืดบิดมุมชายเสื้อ ใช้นิ้วหยิกฝ่ามืออย่างอดไม่ได้ แล้วจ้องที่ปลายเท้าตนเองอย่างแน่วแน่

“เธอ......”

“จิน......”

อย่างไรก็ตาม เมื่อทั้งสองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน จากที่ควรจะสลายบรรยากาศที่แข็งทื่อกลับยิ่งเพิ่มแปลกประหลาดเข้าไปมากกว่าเดิม

หลิวเสี่ยวหนิงเม้มริมฝีปาก จ้องใบหน้าหล่อเหลาของจินจิ่นหราน ร้องไห้ออกมาอย่างใครก็ห้ามไม่ทัน

เหตุการณ์นี้ทำให้จินจิ่นหรานตกใจจนเกือบจะลงจากเตียงมา แต่กระทบกระเทือนไปถึงปากแผล

หลิวเสี่ยวหนิงเห็นดังนั้น รีบร้อนเดินไปข้างเตียงของจินจิ่นหราน “นายเป็นยังไงบ้าง? ให้ฉันเรียกหมอมั้ย?”

จินจิ่นหรานเม้มปากกลับไม่ได้พูดสิ่งใด บังคับสายตาย้ายไปที่อื่น

หลิวเสี่ยวหนิงเห็นดังนั้น นั่งหมิ่นๆ ลงไปบนขอบเตียง หันหน้าไปมองเขา “ขอโทษนะ ล้วนเป็นเพราะฉันโง่เง่า ตอนนี้ถึงเข้าใจ...ฉันไม่ควรเอาแต่ใจ พูดเรื่องเลิกกันออกมา......”

จินจิ่นหรานยังคงไม่พูดจาอะไร

ใบหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยความปวดใจ หลิวเสี่ยวหนิงถามอย่างระมัดระวังว่า “นายยังปวดหัวอยูมั้ย? หมอว่ายังไงบ้าง จะมีผลข้างเคียง......”

อย่างไรก็ตามคำพูดต่อมาของเธอกลับถูกอุดเอาไว้ หลิวเสี่ยวหนิงจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้มาก แล้วกะพริบตาอย่างงุนงง