นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 551

หลิวเสี่ยวหนิงที่ใจเต้นแรงระรัว หลังจากตั้งสติได้แล้วก็ยื่นมือผลักจินจิ่นหรานออก

"นาย....."

เธอมือป้องปากของตัวเอง หูแดงระรื่อ

แต่ทว่าท่าทางของหลิวเสี่ยวหนิงกลับทำให้จินจิ่นหรานคิดว่าเธอยังปฏิเสธตนอยู่ คำพูดเมื่อกี้เกรงว่าจะเป็นเพียงการหลอกตัวเอง ทันใดนั้นแววตาของเขาก็เศร้าลง

"ฉันตกใจหมดเลย"

หลิวเสี่ยวหนิงก้มหน้ามองขอบเตียง จะเหน็บผ้าปูเตียงให้กับจินจิ่นหราน แต่กลับได้ยินเสียงดังขึ้นมา

"เธอไปเถอะ"

จินจิ่นหรานสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามให้เสียงของตัวเองปกติที่สุด

หลิวเสียวหนิงเคยคิดถึงปฏิกิริยาของจินจิ่นหราน แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดกับตนอย่างนี้

ตนที่ทำผิดมามาก จินจิ่นหรานจะไม่ยอมยกโทษให้ตนเลยหรอ

แล้วจูบเมื่อกี้ล่ะมันคืออะไร

หลิวเสี่ยวหนิงเม้มปาก และเวลานี้เองจินจิ่นหรานก็ได้หันหน้าไปทางอื่น ไม่สนใจว่าหลิวเสี่ยวหนิงจะมีสีหน้ายังไง

ทั้งสองที่ตกอยู่ในความเงียบและรู้สึกเสียใจ ยิ่งทำให้เรื่องนี้แย่กว่าเดิม

"ในเมื่อเธอไม่ชอบฉัน ก็ไม่จำเป็นที่จะ........"

จินจิ่นหรานที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยปากพูดช้าๆ แต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกหลิวเสี่ยวหนิงพูดแทรก

"จินจิ่นหราน ใครบอกว่าฉันไม่ชอบนาย หรือว่านายคิดว่าที่ฉันพูดเมื่อกี้หรอ คิดเองเออเองรึเปล่า"

หลิวเสี่ยวหนิงที่รู้สึกโกรธโมโห เธอที่ทั้งร้องไห้ทั้งพูดความในใจทั้งหมดออกมาจนหมดเปลือกแล้ว แต่จินจิ่นหรานกับไม่ฟังเข้าหูเลย

จินจิ่นหรานที่กะพริบตาด้วยความประหลาดใจ มองหลิวเสี่ยวหนิงที่ใช้มือพยุงหน้าแก้มตัวเองอยู่แล้วพูด"แล้วเมื่อกี้เธอผลักฉันออกทำไม"

ไม่ใช่เป็นการปฏิเสธหรอ

"นาย........"

หลิวเสี่ยวหนิงกะพริบตาปริบๆ "นายยังมีแผลที่หัว จะจูบ......จูบตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้......"

ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห สุดท้ายหลิวเสี่ยวหนิงก็พูดออกมาอยู่คนเดียว

แต่จินจิ่นหรานกับได้ยินอย่างชัดเจน และแววตาเผยความดีใจออกมา แต่เสียงก็ยังคงเศร้าอยู่

"แต่เมื่อกี้เหมือนเธอจะไม่ยินยอม เสี่ยวหนิง ฉันจะไม่บังคับเธอนะ"

หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากจ้องจินจิ่นหราน สุดท้ายก็กางมือออกค้ำเอวโมโหราวกับทำหม้อแตก"จะต้องให้ฉันพูดเรื่องน่าอายเมื่อกี้ใช่มั้ย นายถึงจะพอใจใช่มั้ย"

หลิวเสี่ยวหนิงที่พอพูดจบก็เห็นจินจิ่นหรายยิ้มกว้างกว่าเดิม ทันใดนั้นเธอถึงได้ตั้งสติได้จินจิ่นหรานเมื่อกี้ที่พูดโมโหโกรธ ตนถูกเขาล้อเล่นแล้ว

"โอเค "จินจิ่นหรานยกมือขึ้น แต่เพราะมือยังมีแผล เลยทำได้เพียงแตะมือของหลิวเสี่ยวหนิง

หลิวเสี่ยวหนิงเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาแล้วโน้มตัวลง จนผมร่วงลงมาตรงหน้าอก

"จิ่นหราน........"

เธอเรียกเสียงเบามาก เหมือนกันขนนกที่ร่วงลงมา

"เธอ......ยินยอมจริงๆ หรอ"จินจิ่นหราน ถามเสียงพร่าด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

หลิวเสี่ยวนหนิงเอียงหน้าถาม"อะไรนะ"

'เธอยอมที่จะคบกับฉันจริงๆ ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด......."

จินจิ่นหรานพูดอย่างรู้สึกตื่นเต้น แต่หลิวเสี่ยวหนิงยื่นมือมาแตะที่ปากของเขา