นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 566

ก่อนที่เธอจะได้สติ หลิวเสี่ยวหนิงกระพริบตาราวกับว่าเขาคิดว่าเธอกำลังหลอนไป

ทำไมจินจิ่นหรานถึงอยู่ที่นี่?

วินาทีต่อมาจินจิ่นหรานหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือของผู้ช่วยหลิวเสี่ยวหนิงมาวางไว้บนหัวของหลิวเสี่ยวหนิง แล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

รู้สึกถึงความอบอุ่นระหว่างพวกเขา หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกตัวขึ้นมา เธอยกแก้มขึ้นและแสดงรอยยิ้ม "ทำไมคุณถึงมาที่นี่?"

เนื่องจากฉากร้องไห้ในตอนนี้ เสียงของหลิวเสี่ยวหนิงจึงแหบแห้งเล็กน้อย และยังคงมีหยดน้ำอยู่บนขนตาของเธอเมื่อเธอกระพริบตา

เธอเพียงแค่ลูบแขนของจินจิ่นหราน ทำตัวเหมือนแมวอยังไงยังงั้น

“ผมคิดถึงคุณ” จินจิ่นหรานเช็ดผมของหลิวเสี่ยวหนิงเบา ๆ และพูดเบา ๆ

เขาได้ยินข้อความของหลิวเสี่ยวหนิงบ่นว่าอากาศร้อนเกินไป เขาจึงส่งพัดและน้ำแข็งก้อนเล็กๆ ให้เธอ และเขาก็มาเห็นฉากที่ถ่ายทำนี้ขอเธอ

“เมื่อกี้ฉันแสดงเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลิวเสี่ยวหนิงมองลงไปที่เสื้อผ้าเปียกๆของจินจิ่นหราน และต้องการก้าวถอยหลัง แต่แขนของจินจิ่นหรานไม่ได้มีท่าทีผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย

"แสดงได้ดีมาก"

จินจิ่นหรานยกแก้มของหลิวเสี่ยวหนิงและเกี่ยวผมเปียกๆของเธอไว้ที่แก้มข้าง ๆ "ดีจนทำให้ฉันปวดใจเลยล่ะ"

เมื่อคิดถึงเมื่อกี้ หัวใจของจินจิ่นหรานก็ซึมลงเล็กน้อย

หลิวเสี่ยวหนิงสูดลมหายใจเบาๆ เธอจึงเอื้อมมือไปโอบเอวของเฉินจุนเหยียนและพูดเบา ๆ ว่า "ฉันขอโทษ..."

“อะไรนะ?” จินจิ่นหรานได้ยินไม่ชัด และถามอย่างไม่รู้ตัว

หลิวเสี่ยวหนิงมองไปที่แก้มของจินจิ่นหราน ส่ายหัวและจิกที่คางของเขาเบา ๆ เธอเขย่งและกล่าวว่า: "ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ"

จินจิ่นหรานปล่อยมือของเขาและมองไปที่แผ่นหลังของหลิวเสี่ยวหนิงด้วยสายตาที่อ่อนโยน

ในช่วงต่อไป ไม่มีบทบาทของหลิวเสี่ยวหนิง เธอจึงสามารถท่องจำบทของเธอในห้องพักได้

ดวงตาของหลิวเสี่ยวหนิงเป็นประกาย เมื่อเธอเห็นจินจิ่นหรานเข้ามา

อันที่จริงเธอเห็นว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของจินจิ่นหราน

“คุณเอาของอะไรมาให้ฉัน?” หลิวเสี่ยวหนิงก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเปิดถุง หลิวเสี่ยวหนิงก็หยิบช็อกโกแลตสองสามชิ้นออกมา มีกล่องน้ำแข็งหนึ่งกล่อง และพัดเล็กๆอีกด้วย

เนื่องจากหลิวเสี่ยวหนิงต้องการควบคุมน้ำหนักของเธอ บางครั้งก็จะหิวมาก ดังนั้นเธอจึงกินช็อคโกแลตเพียงเล็กน้อยเพื่อเติมพลังงาน

แน่นอน เธอกินมันอย่างลับๆ ลับหลังผู้จัดการ ถ้าเธอถูกผู้จัดการพบเธอก็คงจะจบเห่แน่ๆ

ดังนั้นการลดน้ำหนักจึงเป็นการทรมานมากสำหรับหลิวเสี่ยวหนิง

“ว้าว คุณน่ารักจัง” หลิวเสี่ยวหนิงกอดก้อนน้ำแข็งอย่างมีความสุข เครื่องปรับอากาศในห้องพักทำงานได้ไม่ดีนัก ดังนั้นก้อนน้ำแข็งที่จินจิ่นหรานนำมาจึงเป็นของที่ช่วยชีวิตเธอได้

ขณะที่เธอพูด หลิวเสี่ยวหนิงก็ถือน้ำแข็งชิ้นหนึ่งแล้วโยนเข้าไปในปากของเธอ ทำให้เธอย่นแก้มของเธอ: "สดใสจัง ... "

เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็บีบแก้มของหลิวเสี่ยวหนิง: "ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้"

หลิวเสี่ยวหนิงหลบไปด้านข้าง จากนั้นก็บีบน้ำแข็งอย่างเงียบ ๆ และต้องการโยนมันเข้าไปในปากของเขา

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา ข้อมือของหลิวเสี่ยวหนิงก็ถูกจินจิ่นหรานจับไว้

เขาเปิดปากและเอาน้ำแข็งใส่ในปากของตัวเอง

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิวเสี่ยวหนิง แต่มือของเขาไม่พร้อมที่จะปล่อยเธอ

ปลายนิ้วเย็นสัมผัสริมฝีปากอุ่นๆ และหลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกชาในบริเวณที่ถูกสัมผัสทันที

แก้มของเธอแดงเล็กน้อยและเธอก็เม้มริมฝีปากของเธอ

“คุณทำอะไรน่ะ…” หลิวเสี่ยวหนิงบ่นเบาๆและพยายามดึงมือออก