ดูเหมือนว่าเนื่องจากเสียงการเสียดสีของรถที่แรงเกินไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในที่จอดรถจึงถูกดึงดูดด้วยเสียงนั้น
เมื่อรถเห็นสิ่งนี้ก็รีบเลี้ยวหัวมุมและกำลังจะหนีจากที่เกิดเหตุ ส่วนหลิวเสี่ยวหนิงก็วิ่งไปที่จินจิ่นหรานด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“จิ่นหราน! คุณเป็นยังไงบ้าง!”
ขณะคุกเข่าต่อหน้าจินจิ่นหราน เสียงร้องของหลิวเสี่ยวหนิงก็ดังออกมา เธอยื่นมือออกไปแล้วกดลงบนแขนของจินจิ่นหราน
จินจิ่นหรานคลุมด้านหลังศีรษะและยืนขึ้น ส่ายหัวไปทางหลิวเสี่ยวหนิง: "ฉันไม่เป็นไร"
รปภ.ในลานจอดรถอีกฝั่งรีบวิ่งเข้ามาถามว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ?”
หลิวเสี่ยวหนิงกังวลเกี่ยวกับจินจิ่นหราน และเธอก็ประหม่ามากจนไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็กอดไหล่ของเธอเพื่อความสบายใจ จากนั้นจึงหันไปหา รปภ. แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ มีรถบังเอิญจะชนเราสองคน โปรดไปดูที่กล้องวงจรปิดตอนนี้เพื่อดูป้ายทะเบียนหรือเช็คดูใครเป็นเจ้าของด้วย”
เมื่อได้ยิน ดังนั้น รปภ.ก็ทำหน้าดูลำบากใจ “โอเคครับ จะจัดการให้ทันทีครับ”
“พวกเราไปโรงพยาบาลกันก่อน” หลิวเสี่ยวหนิงไม่กล้ารอช้า และขับรถพาจินจิ่นหรานไปที่โรงพยาบาล
……
"มันน่ากลัวมากเลยนะ ตอนที่รถกำลังมุ่งหน้าตรงมาที่เรา"
หลิววเสี่ยวหนิงคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นหนึ่งในสองคนที่เขาได้ยินในขณะนั้น และรีบโทรหาซูฉิงขณะที่จินจิ่นหรานกำลังตรวจสอบ
“โอเค บริษัทได้ตรวจสอบแล้ว และฉันจะไม่ปล่อยให้สองคนนี้หนีรอดไปได้แน่นอน”
ซูฉิงเคยพบเบาะแสมาก่อนนี้แล้ว แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่ ตอนนี้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นที่ฝั่งของหลิวเสี่ยวหนิง แต่ในการปลอมตัวนี้ ผู้ต้องสงสัยถูกล็อคไว้จริงๆแล้ว
คำพูดเหล่านี้ดูเหมือนจะให้ความมั่นใจกับหลิวเสี่ยวหนิงและเธอก็ตอบเบา ๆ ว่า "พี่ฉิง ถ้าคุณจับคนคนนั้นได้คุณต้องบอกฉันด้วยนะคะ"
กล้าที่จะทำร้ายจินจิ่นหราน หลิวเสี่ยวหนิงก็จะไม่ยอมให้อภัยสองคนนี้อย่างง่ายดายแน่นอน
“แล้วจินจิ่นหรานล่ะ?” ซูฉิงถาม
“กำลังตรวจอยู่คะ แต่เขาดันไปโดนเสา ฉันกังวลมากจริงๆ” หลิวเสี่ยวหนิงเม้มริมฝีปากของเธอ การแสดงออกของเธอก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน
ในขณะนี้ ประตูห้องคลินิกก็เปิดออก และหลิวเสี่ยวหนิงก็วางสายไป
"เป็นอย่างไรบ้าง? ปวดหัวไหม? บาดแผลร้ายแรงไหม?"
หลิวเสี่ยวหนิงเงยหน้าขึ้นและเห็นผ้าพันแผลบนคิ้วของจินจิ่นหราน และรู้สึกเป็นทุกข์มาก
“มันเป็นแค่รอยขีดข่วน มันไม่ร้ายแรง” จินจิ่นหรานลูบผมของหลิวเสี่ยวหนิงอย่างสบายใจและหัวเราะเบา ๆ
แม้ว่าเขาจะได้ยินจินจิ่นหรานพูดแบบนี้ แต่หลิวเสี่ยวหนิงก็ไม่รู้สึกโล่งใจเลย และรีบเอามือของเขาไปมาเพื่อตรวจดูว่ามีบาดแผลอื่นๆ บนร่างกายของเขาหรือไม่
ปรากฎว่าพบบาดแผลที่ด้านหลังศีรษะของเขา และใบหน้าของเขาก็ทรุดลงทันที
“ชนโดนหัวขนาดนั้น มันจะเป็นแค่รอยขีดข่วนได้ยังไง” หลังจากพูดจบ หลิวเสี่ยวหนิงก็คว้าข้อมือของจินจิ่นหราน และต้องการพาเขาไปตรวจร่างกาย
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็เอื้อมมือไปกอดหลิวเสี่ยวหนิงและกดเธอลงบนเก้าอี้ในทางเดิน
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง” จินจิ่นหรานนั่งยองๆข้างหน้าหลิวเสี่ยวหนิงมองเธอด้วยรอยยิ้ม
หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากล่างและดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย: “คุณทำให้ฉันตกใจแทบตาย รู้ไหมมันอันตรายแค่ไหน”
“อย่าร้องไห้ เจ้าหญิงน้อยของฉัน” จินจิ่นหรานเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาจากมุมตาของหลิวเสี่ยวหนิง ถูนิ้วบนแก้มของเธอ
เมื่อกดฝ่ามือของจินจิ่นหราน หลิวเสี่ยวหนิงสัมผัสแก้มของเขา และนึกถึงความอบอุ่นของร่างกายของเขา
“บริษัทสืบเจอใครบางคนแล้ว และฉันจะไม่มีวันปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน” หลิวเสี่ยวหนิงกล่าวอย่างจริงจัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น