นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 601

ทุกคนที่รีบมาถึงโรงพยาบาลและแม่ยวี๋ก็ถูกพวกพยาบาลเข็นเข้าไปในห้องไอซียู

"คุณหมอคะ แม่ของฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

"ยวี๋น่าถามอย่างร้อนใจเป็นอย่างมาก เธอจับมือของคุณหมอแน่นไม่ยอมปล่อยเลย

"คุณผู้หญิงครับ คุณปล่อยมือก่อน คุณฉุดรั้งผมไว้หนึ่งนาที ช่วยเหลือชีวิตแม่ของคุณอาจจะช้าไปหนึ่งนาทีนะ"

คุณหมอพูดอย่างควบคุมอารมณ์ เพราะเห็นว่ายวี๋น่าท้องโต ก็ไม่สามารถที่จะผลักเธอออกได้ ทำได้เพียงใช้คำพูดบอกกับเธอ

"ขอโทษด้วยค่ะคุณหมอ ฉันร้อนใจไปหน่อย"

หลินหนานที่เข้ามาจับมือของยวี๋น่าออกแล้วกล่าวขอโทษคุณหมอไม่หยุด

ยวี๋น่ามองตามคุณหมอที่เดินเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว ไฟสัญญาณสีแดงก็สว่างขึ้น เธอถึงได้นิ่งเงียบลง

พอนึกถึงภาพที่แม่ยวี๋เป็นลมล้มพับลงไป ยวี๋น่าก็รู้สึกเหมือนมีมีดมาเฉือนตรงเนื้อของตนเอง

ถ้าหาดไม่ใช่เป้นเพราะเธอ คุณแม่ก็คงไม่ต้องล้มป่วย เป็นเพราะเธอไม่ดีเอง

ยวี๋น่ามองไฟสัญญาณผ่าตัดนิ่ง นั่งนิ่งอ้าปากค้างไม่พูดไม่จ ราวกับร่างไร้วิญญาณ

หลินหนานที่เห็นท่าทางของยวี๋น่าก็รู้สึกสงสาร เขาเดินเข้าไปหาแล้วตบไหล่ยวี๋น่าเบาๆ:"น่าน่า พี่อย่าเสียใจไปเลยนะ คุณหมอกำลังผ่าตัดให้คุณป้าอยู่ คุณป้าจะต้องหายนะ"

"ฮือๆๆ"

ยวี่หน้าฟุบหน้าร้องไห้ออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ วินาทีต่อมายวี๋น่าก็หลับตาลูบท้อง  ด้วยสีหน้าเจ็บปวด

"เจ็บ......."

ยวี๋น่าโอบพยุงท้องพร้อมกับพึมพำไม่รู้ว่าพูดพึมพำอะไร ทำให้หลินหนานร้อนใจมาก

หลินหนานเดินเข้าไปหาอยากจะเข้าไปพยุงยวี๋น่า :"พี่อย่าร้อนใจไปนะ พี่ยังท้องอยู่ จะคิดมากไม่ได้นะ"

แต่ใครจะรู้ว่ายวี๋น่าไม่ได้ฟังเข้าหูเลย ยังคงลูบท้องไม่ขยับเลย

"เชื่อฟังนะ พี่กลับไปพักผ่อนก่อน ที่นี่เดี๋ยวเอาไว้เป็นหน้าที่ผมเอง คุณป้าออกมาฉันจะโทรหาพี่เป็นคนแรกเลย"

หลินหนานที่เห็นยวี๋น่าเป็นอย่างนี้ก็ร้อนใจ และฉุดยวี๋น่าขึ้นอย่างไม่ทันระวังว่าจะรุนแรง จนทำให้ยวี๋น่ารู้สึกเจ็บ

"นายจะทำอะไร!"

ยวี๋น่าที่ตกใจ ตะคอกหลินหนาน:"ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น แม่ของฉันยังอยู่ที่นี่ ให้ฉันกลับบ้านนายเห็นฉันเป็นตัวอะไร"

ยวี๋น่าที่พอพูดจบก็ลูบท้องตัวเองพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

"เอ่อ ผมก็แค่หวังดีกับพี่นะ'

หลินหนานที่ไม่รู้จะทำยังไง มองยวี๋น่าที่เสียใจอยู่ ก็รู้สึกสงสารมาก:"พี่กลับไปก่อนเถอะนะ พี่ยังท้องอยู่นะ ถ้าหากเด็กในท้องเป็นอะไร"

"ร่างกายของฉัน ฉันรู้ดี นายไม่ต้องมายุ่ง!"

ยวี๋น่าใช้แรงที่หมดที่มีผลักหลินหนานให้ออกไปจากตน จนเธอสะดุดเกือบจะล้มไปกองกับพื้น

"ระวัง!"

หลินหนานขยับเข้าไปพยุงยวี๋น่าอีกครั้ง :"พี่ดูสิ พี่ยังจะไม่เชื่อฟังผมอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง หึม"

วันนี้ยวี๋น่ารู้สึกว่าหลินหนานน่ารำคาญมาก จับมือเขาขึ้นมาแล้วกัดไปอย่างแรง หลินหนานที่รู้สึกเจ็บจนต้องปล่อยมือ

"นายอย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ มือนี้ของนายไปจับกับมือของผู้หญิงอื่นมา ฉันมองแล้วก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว"

เธอมองหน้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา ราวกับเป็นคนแปลกหน้า

คำพูดนี้ราวกับเป็นมีดที่ทิ่มแทงไปในหัวใจของหลินหนาน เขาส่ายหน้า:"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่แบบนั้น จะต้องทำยังไงนะพี่ถึงจะเชื่อผม"

"นายอย่ามาหลอกฉันเลย!"

วินาทีต่อมา ยวี๋น่าก็ไม่พูดตอบกับหลินหนานอีก ก็เห็นเพียงเม็ดเหงื่อไหลออกมาตาผิวสีขาวของเธอ เธอกัดฟันแน่นลูบท้องตัวเองไปด้วยหน้าซีดเผือด

ยวี๋น่ารู้สึกเจ็บท้องมากกว่าเดิม เจ็บจนเธอแทบจะเป็นลม ภาพตรงหน้าเริ่มจะพร่ามัวเรื่อยๆ เธอยื่นมือออกหมายจะจับเข้าที่ราวตรงหน้า แต่คิดไม่ถึงว่าจะร่วงลงไปกับพื้น

"ยวี่๋น่า!"