นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 602

"เอาละ อย่าร้องไห้อีกเลย"หลินหนานลูบไหล่ยวี๋น่าเบาๆ พร้อมกับพูดปลอบไม่หยุด:"ตอนนี้พี่กำลังท้องอยู่ เมื่อกี้คุณหมอก็กำชับแล้วว่าอย่างให้กระทบกระเทือนจิตใจมากเกินไป เพื่อลูกในท้องพี่ก็ต้องความคุมอารมณ์ตัวเองด้วยนะ

ยวี๋น่าพยักหน้า เธอนั้นก็ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

แม่ยวี๋ถูกเข็นออกมาจากห้องไอซียู และยวี๋น่าก็ได้กลับมาที่ห้องผู้ป่วยของตัวเอง

เธอนั่งเหม่อมองเพดาน ในหัวเอาแต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านตระกูลยวี๋ในวันนี้ ถ้ารู้ว่าตอนนั้นตนไม่ควรที่จะต่อว่าแม่ยวี๋เลย

แต่ว่าตอนนี้มันก็สายไปแล้ว ตอนนี้แม่ยวี๋นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้

ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะฟื้น......

อาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาก็ได้......

พอคิดมาถึงตอนนี้ยวี๋น่าก็รู้สึกเสียใจมาก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลื่อนหารายชื่อโทรศัพท์อยู่นาน สุดท้ายก็กดโทรหาซูฉิง

"ฮัลโหล"

ยวี๋น่่ได้ยินเสียงปลายสายที่คุยหูดังมาตามสายก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ก็ร้องไห้สะอื้นเสียงสั่นเทาออกมา

"น่าน่า เธอเป็นอะไร ทำไมถึงร้องไห้"

ซูฉิงที่เอ่ยถามเสียงอย่างร้อนใจมาตามสาย :"หรือว่าเจ้าหลินหนานั้นรังแกเธอหรอ"

"ไม่ใช่......":ยวี๋น่าสืบจมูก ทั้งพูดทั้งสะอื้น:"แม่ของฉันล้มป่วย คุณหมอบอกว่าเธออาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา"

พอยวี๋น่าพูดมาถึงตรงนี้ผ้าห่มของเธอก็เปียกเป็นวงกว้างแล้ว

"ทำไมถึงได้กลายเป็นอย่างนี้"

ซูฉิงที่อยู่ปลายสายพูดเสียงลากยาว ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

"ฮือๆ เป็นเพราะฉัน ฉันไม่ควรทำให้ท่านเป็นห่วงเลย"

ซูฉิงลุกขึ้นยืน มองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ:"อย่าเสียใจไปเลย เธอรอฉันนะ ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้"

ช่วงเวลาเร่งด้วย พอซูฉิงวางสายก็จองตั๋วเครื่องบินกลับไปที่เมือง Cทันที

เธอรีบเดินทางไปที่โรงพยาบาล พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นยวี๋น่ายังคงสะอื้นไห้อยู่

หัวใจของเธอเจ็บปวดเรากับถูกจับไว้แน่น ซูฉิงเดินเข้าไปหาตบไหล่ยวี๋น่าเบา ๆ พร้อมกับพูดปลอบ:"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่แน่คุณหมออาจจะตรวจผิดก็ได้ คุณป้าอายุยืนจะตาย จะต้องไม่เป็นไรหรอก"

ยวี๋น่าพยักหน้า ผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มสะอื้น พยายามเอามือปิดหน้าเพื่อปกปิดความเจ็บปวด

"อยากร้องก็ร้องเลย ร้องไห้ออกมาแล้วก็จะดีเอง"

ซูฉิงกอดยวี๋น่าไว้ แล้วกระซิบพูดเบาๆ:"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องนี้จะต้องมีทางแก้"

"จะแก้ไขยังไง"

ยวี๋น่าได้ยินอย่างนั้นก็เงยหน้าขึ้นถามซูฉิง

"เธอลืมไปแล้วหรอว่าฉันเป็นใคร"

ซูฉิงเผยรอยยิ้มออกมา ทำให้ยวี๋น่าเบาใจลงไปไม่น้อย

เธอลืมได้ยังไงว่าซูฉิงรู้วิชาการแพทย์สูง

ถ้าหากช่วยไม่ได้ เธอก็ยังสามารถไปเชิญคุณลุงฉีมาได้นี่ !

พอคิดได้อย่างนี้ยวี๋น่าก็อารมณ์ดีขึ้นมามากแล้ว เธอหยุดร้องไห้แล้วพาซูฉิงเดินไปที่ห้องผู้ป่วยแม่ยวี๋

ภายในห้องผู้ป่วยเงียบจนน่ากลัว ได้ยินเพียงเสียงหยดของนำเกลือ ทำให้รู้สึกกลัวความตาย

"จะรักษาได้จริงๆ หรอ"

ยวี๋น่ามองไปทางซูฉิง ตอนนี้คนที่เธอสามารถพึ่งพาได้มากที่สุดก็มีเพียงซูฉิง

"เชื่อฉันเถอะน่า"