นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 607

เห็นว่าสิ่งที่เย่ซีหาเจอไม่ใช่อัลบั้มที่แฟนคลับรวบรวมไส้แต่เป็นกลุ่มแชทระหว่างเธอกับเพื่อนสนิทของเธอและมีอีโมจิตัวใหญ่อยู่ในนั้น

มันคือภาพถ่ายของหลิวเสี่ยวหนิงที่งานประกาศรางวัล โดยมีคำว่า "ฉันไม่อยากหัวเราะแล้ว" เป็นตัวการ์ตูนใหญ่

หลิวเสี่ยวหนิงหายใจไม่ออก เธอไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เธอเห็นจะกลายเป็นเรื่องแบบนี้

เมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของหลิวเสี่ยวหนิง เย่ซีก็นึกขึ้นได้และรีบวางโทรศัพท์ไว้ข้างหลังเธอ

หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่ ดวงตาของเย่ซีก็สว่างขึ้น: "ยังไงก็เถอะ ฉันเคยเห็นฮอทเสิร์ชของคุณ นั่นคือสิ่งที่..."

“หยุด ไม่จำเป็นต้องพูด” หลิวเสี่ยวหนิงรีบยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้เย่ซีหุบปาก เธอมีลางสังหรณ์ว่าการค้นหาฮอทเสิร์ชที่เย่ซีเห็นอาจไม่ดี

เธอถอนหายใจและพูดว่า "คุณค้นหาฉันทางออนไลน์ ฉันเป็นศิลปินภายใต้สังกัดของสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์"

แต่เย่ซีส่ายหัว: "ในเมื่อคุณเป็นดารา คุณก็ไม่ควรช่วยเธอหลอกคนอื่นและเชื่อใจพวกคุณ"

ซูฉิงและหลิวเสี่ยวหนิงมองหน้ากันและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“พรุ่งนี้คุณมีเวลาไหม?” ซูฉิงกลับมาที่หัวข้อสนทนา

"พรุ่งนี้เช้าฉันมีงานพาร์ทไทม์ และฉันจะว่างหลัง 1:00 น." หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วเย่ซีก็พูดช้าๆ

“พรุ่งนี้บ่ายฉันจะติดต่อคุณและพาคุณไปที่สตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์”

ซูฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยให้คุณได้รับความยุติธรรมอย่างแน่นอน”

เย่ซีฟังแล้วทำแก้มปูดและไม่พูดอะไร

……

เมื่อซูฉิงและหลิวเสี่ยวหนิงออกจากบาร์ พวกเขาก็มีความคิดบางอย่างเช่นกัน

สิ่งที่ซูฉิงคิดคือปัญหากับการจัดการของบริษัท แต่หลิวเสี่ยวหนิงเศร้ามาก เธอกลายเป็นแบบนี้ในสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา

เธอเม้มริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด และทันใดนั้นก็หันไปมองซูฉิง: "พี่ฉิง ความนิยมของฉันแย่มากจริงๆเหรอ?"

จากนั้นเธอก็กลับมารู้สึกตัว ซูฉิงหันไปมองหลิวเสี่ยวหนิง และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: “เด็กผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนเด็กดี เป็นเรื่องปกติที่จะไม่รู้เรื่องพวกนี้”

“แต่ฉันยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่” หลิวเสี่ยวหนิงยกแก้มของเธอและพูดอย่างขุ่นเคือง

“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงให้เห็นในหนังเรื่องต่อไป รู้ไหม?” ซูฉิงสั่ง

“แน่นอน ฉันเข้าใจแล้ว” หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้าอย่างจริงจัง ตั้งใจที่จะทำงานหนักขึ้น

ระหว่างทาง เมื่อคิดถึงคำพูดของเย่ซี ซูฉิงจึงโทรออกทันทีที่เธอกลับมาที่บ้าน

“เฮ้ ว่าไงนะ?” เสียงที่ปลายสายของโทรศัพท์ดูเกียจคร้านมาก ราวกับว่ามีคนปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย

“วันนี้มีใครในฝ่ายดนตรีพูดถึงผู้หญิงที่ชื่อเย่ซีกับคุณหรือเปล่า?” ซูฉิงถาม

“มีอะไรไว้คุยพรุ่งนี้ได้ไหม? ตอนนี้ฉันนอนแล้ว”

บุคคลที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ไม่ได้ให้ความเคารพกับซูฉิง

“กวนจิงซิง ถ้าคุณคิดให้ดี ดูเหมือนว่าคุณจะเลื่อนฉันมาสองสามเพลงในเดือนนี้แล้วนะ เรื่องเงินเดือนก็ไว้คุยกันในเดือนหน้าแล้วกัน”

เมื่อได้ยินซูฉิงพูดเช่นนี้ เสียงที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ก็เงียบขรึมทันที: "โอ้ คุณซู คุณซูมีอะไรจะพูด คุณถามชื่อคนนั้นเย่ซีใช่ไหม ดูเหมือนว่าจะไม่เคยได้ยินชื่อคนนี้เลยนะ มีอะไร? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”