นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 610

ซูฉิงหันศีรษะไปดูเย่ซีที่ทำหน้าประหลาดใจ เธอยื่นมือมาตบไหล่ของเย่ซีเบา ๆ ต้องการทำให้ยัยหนูกลับมารู้สึกตัว

แต่เย่ซีเพียงแค่กระพริบตามองกวนจิ่งสิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

กวนจิ่งสิงเหลือบมองซูฉิงด้วยความสับสน ในแววตาของเธอเห็นเพียงรอยยิ้ม

เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดอก จากนั้นก็โน้มตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย ลดระยะห่างกับเย่ซี เอียงศีรษะของเขาแล้วพูดว่า

"สวัสดี?"

คราวนี้เย่ซีถึงเพิ่งจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบอัตโนมัติ เธอคิดไม่ถึงว่ากวนจิ่งสิงจะเข้ามาใกล้ตัวเองขนาดนี้ ทันใดนั้นเธอก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีจนแทบจะเป็นลม

เธอรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเอวด้านหลังของเธอกระแทกเข้ากับอุปกรณ์ด้านหลัง ทำเอาเดินโซเซจนเกือบจะล้ม

ชูฉิงเห็นดังนั้นก็กำลังจะเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงตัวเธอไว้ แต่ว่ากวนจิ่งสิงเร็วกว่าก้าวหนึ่งเข้าไปคว้ามือของเย่ซีเอาไว้แล้วดึงตัวเธอกลับมา

"ไม่เป็นไรใช่ไหม"

กวนจิ่งสิงเอ่ยปากพร้อมกับปล่อยมืิอของเย่ซี จากนั้นก็เดินตรงไปที่ด้านข้างของอุปกรณ์

และยิ่งเธอรู้ตัวว่าเมื่อครู่นี้เธอทำอะไรลงไป เย่ซีก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา เแล้วหันไปเธอโค้งคำนับกวนจิ่งซิงครั้งแล้วครั้งเล่า: "ฉันขอโทษจริงๆ ฉันขอโทษจริงๆ"

แต่ทว่าเมื่อเห็นกวนจิ่งสิงกำลังลูบอุปกรณ์ของตัวเองไป พร้อมกับเอ่ยบ่นพึมพำไป "น่าเสียดาย จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง"

“หะ?” เย่ซีกระพริบตาอย่างสับสน เธอไม่เข้าใจว่ากวนจิ่งสิงหมายถึงอะไร

เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองที่ซูฉิงที่อยู่ข้างๆเธอ และมองอย่างขอความช่วยเหลือ

แต่ทว่ากวนจิ่งสิงกลับหมุนตัวมาอย่างเอาหัวเสีย พร้อมกับเอื้อมมือไปถูผมที่ยุ่งของเขา และพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “ถ้ามันเจ๊ง ฉันก็จะหาข้ออ้างมาเปลี่ยนมันซะ”

เย่ซีกระพริบตาปริบ ๆ เธอรู้สึกเสมอว่ามีช่องว่างเล็กน้อยระหว่างกวนจิ่งสิงที่อยู่ต่อหน้าเธอกับไอดอลที่อยู่ในความทรงจำ

แต่กวนจิ่งสิงไม่สนใจการจ้องมองของเย่ซีที่มองมา เขาแค่พูดกับตัวเองว่า "ก่อนหน้านี้ฉันถูกใจอุปกรณ์ชุดหนึ่งอยากจะเปลี่ยนมานานแล้ว"

พูดจบ เขาก็มองไปที่ซูฉิง

ซูฉิงดูเหมือนจะเดาอะไรบางอย่างได้จึงเลิกคิ้วขึ้น: "อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยนเลย"

คำพูดนี้โดนใจของกวนจิ่งสิงเข้าเต็ม ๆ เขายืนขึ้นทันที จากนั้นก็หันไปยิ้มแย้มกับซูฉิง: "แต่มันแพงน่ะสิ ประธานซูไม่คิดจะแจกโบนัสให้ผมล่วงหน้าหน่อยเหรอครับ"

ซูฉิงหัวเราะเบา ๆ โดยไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจของกวนจิ่งสิง

“โบนัสสิ้นปี? เงินเดือนทุกเดือนก็โดนหักจนจะหมดแล้ว ยังคิดถึงโบนัสสิ้นปีอยู่อีกเหรอ?”

กวนจิ่งสิงทำสีหน้าขมขื่น ยกมือขึ้นมากุมหัวใจและพูดว่า "ประธานซู ผมไม่ได้ทานอาหารดี ๆ มานานแล้ว คุณรู้ไหมว่าทำไม?"

ซูฉิงขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจ ดังนั้นเธอจึงโบกมือให้กวนจิ่งสิง "อย่าพูดเรื่องจนเลย วันนี้ฉันมาหาคุณเพราะจะคุยธุระ เธอชื่อเย่ซี"

เย่ ซี ซึ่งมีชื่อเรียกว่า ทันใดนั้นก็ยืนตัวตรงและพูดอย่างเขินอายกับกวน จิงซิง: “สวัสดี ฉันชื่อเย่ ซี ซีคือความหวังแห่งความหวัง”

เธอหน้าแดง แต่เธอไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นบนสีหน้าของเธอได้

กวนจิ่งสิงมองไปยังเรือนร่างของเย่ซี และพูดช้า ๆ ว่า "ถ้าอยากได้ลายเซ็นก็เอาปากกาตัวเองมา"

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ยื่นมือออกมารอให้เย่ซีส่งปากกาและกระดาษมาให้

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และตีมือของเขา