อนาตาเซีย ตอนหัวใจฟินิกซ์ นิยาย บท 1

เมืองฮาเดน

ค่ำคืนอันมืดมิดในเมืองเล็กๆแสงไฟส่องสว่างตามทางไปทั่วบริเวณท้องถนน ยังมีสถานที่อันน่าจดจำของใครหลายคนนามว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามอเฟรนด์ บ้านอันเก่าแก่ของเด็กที่ไร้ซึ่งที่พักพิง และเป็นสถานที่แห่งความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนของใครหลายคน

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าปัจจุบันมีความทรุดโทรมและเสื่อมโทรมไปตามกาลเวลา ผนังกำแพงมีฝุ่นและไยแมงมุมหน้าเตอะ ผนังรอบข้างมีรอยผุพังส่งผลให้น้ำรั่วไหลเปียกชื่นไปทั่วพื้นห้อง ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านเก่าจนแทบจะใช้ไม่ได้และเหลือเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

เด็กกำพร้าหลายคนถูกส่งตัวมาที่นี่เพื่อเข้ารับการดูแล เนื่องจากเขาเหล่านั้นประสบปัญหาครอบครัว เช่นครอบครัวสูญหาย เสียชีวิต แยกทางกัน หรืออื่นๆ ทำให้ไม่มีใครต้องการพวกเขา อีกทั้งยังถูกมองว่าเป็นภาระ ทำให้เด็กส่วนใหญ่ที่ไม่มีผู้ปกครองจึงลงเอยด้วยการเป็นเด็กกำพร้าของที่นี่ แม้ว่าจะยังมีทางเลือกอื่นที่เด็กเหล่านั้นสามารถทำได้ซึ่งก็คือการออกไปเป็นเด็กเร่ร่อนใช้ชีวิตตามยถากรรม หาเศษอาหารประทังชีวิต หรือขอทาน ส่วนใหญ่ไม่นานเมื่อพวกเขาออกมาใช้ชีวิตแบบนั้นเด็กๆจะจบลงด้วยการเป็นขโมย ทำงานผิดกฎหมาย หรืออาจถูกหลอกไปขาย

อนาตาเซีย เด็กหญิงอายุ 13 ปี เธอคือหนึ่งในรายชื่อเด็กกำพร้าของที่นี่ซึ่งตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าตนจะเจอกับอะไรบ้าง ทำให้เธอเองก็มองไม่เห็นเส้นทางอนาคตของตนว่าจะเป็นเช่นไร อนาตาเซียสาวน้อยน่ารักคนนี้เธอมีผมสีน้ำตาลเข้มประกายแดงยาวสลวยถึงบ่า ดวงตาสีดำรัตติกาล ปากสีแดงเข้มเหมือนผลเชอรี่สุก ผิวขาวใสดุจหิมะ จมูกเล็กเป็นสันและใบหน้าที่แสดงให้เห็นถึงความใส่ซื่อไร้เดียงสา อนาตาเซียมีรูปร่างผอมบางและตัวเล็กแต่เธอกลับมีนิสัยที่ขยันขันแข็ง ตั้งใจทำงานและพยายามมองหาลู่ทางสำหรับอนาคตตัวเองเสมอถ้าเป็นไปได้

ตอนนี้อนาตาเซียเป็นเด็กรับจ้างในร้านขายของชำเล็กๆแห่งหนึ่งในเมืองฮาเดน เธอตั้งใจทำงานและเก็บเงินเอาไว้ใช้ในยามจำเป็น เพื่อให้ตัวเองไม่ลำบากมาก โชคดีที่เมืองแห่งนี้มีกฎหมายที่ไม่เข้มงวดเท่าไหร่ทำให้ชายเจ้าของร้านรับเธอเข้าทำงาน

เช้าวันสดใสอันธรรมดาร้านขายของชำเล็กๆเปิดให้บริการตามปกติ สาวน้อยตัวเล็กยืนปัดฝุ่นทำความสะอาดและจัดของบนชั้นตามปกติ เสียงชายแก่อายุราว 50 ปี เจ้าของร้านชำเรียกเด็กหญิงลูกจ้างมาทำหน้าที่ส่งหนังสือพิมพ์ในยามเช้า

“อนาตาเซีย ไปส่งหนังสือพิมพ์ตามแผนที่นี้นะ ส่งเสร็จแล้วมาจัดของในร้านด้วยล่ะ อย่าลืมปัดฝุ่นทำความสะอาดของให้ดีๆเสร็จแล้วฉันจะไปตรวจดูงานว่าเรียบร้อยดีไหม”

“ค่ะ”

ชายชราเปิดร้านแห่งนี้มานานหลายสิบปีปัจจุบันมีลูกค้ามากหน้าหลายตามาซื้อของในร้านแห่งนี้เป็นประจำ งานของอนาตาเซียที่ทำตลอดคือส่งหนังสือพิมพ์ไปยังร้านค้าย่อยต่างๆทุกๆเช้า และทำงานเล็กๆน้อยๆในร้าน อนาตาเซียทำงานที่นี่ตั้งแต่อายุ 12 ขวบ เธอเริ่มจากการปัดกวาดเช็ดถูร้านจนตอนนี้เธอก็อายุ 13 ปีแล้ว ดังนั้นเธอจึงมีหน้าที่ส่งหนังสือพิมพ์เพิ่มเข้ามาอีก 1 อย่าง ส่งผลให้เธอเริ่มยุ่งกับงานมากขึ้น

การทำงานในร้านขายของชำ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีใครรู้มาก่อนอีกทั้งพวกเขายังไม่ได้ให้ความสนใจ ทำให้อนาตาเซียต้องคอยระมัดระวังและปิดเรื่องนี้เอาไว้ เนื่องจากเธอเองก็ไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องการทำงานของเธอ เพราะอาจจะมีปัญหาตามมาที่หลัง ดังนั้นเธอจึงตื่นตี 3 เพื่อมาจัดร้าน และเมื่อถึงเวลาอาหารมื้อเช้า กลางวัน เย็น เธอจะรีบวิ่งกลับไปทานอาหารให้พร้อมกับทุกคนตามกฎของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เย็นวันหนึ่งในสถามเลี้ยงเด็กกำพร้าเด็กหลายสิบคนนั่งเรียงแถวด้วยความเป็นระเบียบขณะรอทานอาหารค่ำ พร้อมพี่เลี้ยง 2 คนคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เสียงผู้ดูแลกล่าวด้วยน้ำเสียงเอ็นดูพร้อมส่งยิ้มให้ทุกคนที่นั่นรออาหารอย่างใจจดใจจ่อ ขณะนั้นผู้ดูแลได้สะดุดตากับบางอย่างทำให้เธอรู้สึกสงสัยและถามเด็กๆทันที