อนาตาเซีย ตอนหัวใจฟินิกซ์ นิยาย บท 13

โรงเรียนเวทมนตร์สตาเดเฟีย

เช้าวันเปิดเรียนในช่วงฤดูร้อน เด็กหลายคนตื่นเต้นกับการเรียนคาบแรกของเทอมมาก เพราะมันเป็นคาบเรียนที่จะทำให้พวกเขาได้เริ่มใช้เวทมนต์ของตัวเองในการฝึกทักษะต่างๆ

ภายในห้องเรียนชั้นปี 1 อาจารย์มาลีนเริ่มสอนคาบแรกด้วยความกระตือรือร้น เธอค่อยๆสอนเด็กอย่างใจเย็นและคอยแนะนำอยู่ตลอดเวลา

“บทเรียนวันนี้คือการเรียนเวทย์ขั้นพื้นฐาน ซึ่งเวทย์พื้นฐานเป็นก้าวแรกสู่การเรียนเวทย์ขั้นสูง อาจารย์จะสอนภาคทฤษฎีและจะพาไปภาคปฏิบัตินะจ๊ะ เวทย์แบ่งออกเป็น 3 ระดับคือพื้นฐาน กลาง และสูง การร่ายเวทย์ต้องใช้เวลาในการฝึกฝนถึงจะสามารถร่ายเวทย์ได้อย่างแม่นยำ ซึ่งพวกเธอบางคนอาจไม่ต้องใช้ไม้กายสิทธิ์ในการร่ายเวทมนต์ แต่สำหรับพ่อมดแม่มดการใช้ไม้กายสิทธิ์นั้นเป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างมากในการร่ายคาถา ดังนั้นพ่อมดแม่มดทุกคนจึงต้องใช้ไม้กายสิทธ์นี้ให้ชินเปรียบเสหมือนกับว่ามันคืออวัยวะส่วนหนึ่งของเธอ การที่พวกเธอจะสามารถควบคุมไม้กายสิทธิ์ให้ดีได้คือเธอต้องมีความเชื่อมั่นในตัวเอง มีความชำนาญในการร่ายคาถา และต้องฝึกฝนให้คล่อง ส่วนเผ่าอื่นๆพวกเธอมีพื้นฐานการร่ายเวทย์อยู่แล้ว ฉะนั้นหวังว่าพวกเธอทุกคนจะเรียนรู้การร่ายเวทย์ได้อย่างมีประสิทธิภาท เช่น การร่ายคาถาง่ายๆให้สมบูรณ์ที่สุด เริ่มจากการเร่งให้ต้นไม้เติบโต” อาจารย์มาลีนอธิบายให้นักเรียนในชั้นฟังก่อนจะเริ่มโบกไม้กายสิทธิ์ในมือพร้อมร่ายคาถาให้เด็กๆดูเป็นตัวอย่าง “ซันฟอริเฟีย” เสียงร่ายคาถาของอาจารย์มาลีนดังไปทั่วห้อง ไม่นานเมล็ดพืชที่อยู่ในกระถางดินก็ค่อยๆเจริญเติบโตเป็นต้นไม้ต้นเล็กๆอย่างรวดเร็ว ทำให้นักเรียนแต่ละคนเริ่มร่ายคาถาและเรียนรู้การควบคุมพลังของตนตามอาจารย์ทันที

“ลูเซียต้นไม้ของเธองอกขึ้นมาแล้ว” เสียงเพื่อนข้างๆกล่าวชม

“นักเรียนค่อยๆ อย่างนั้นแหละ ค่อยๆโบกมือขึ้นไปมาตามการขยายตัวของต้นไม้” อาจารย์มาลีนกล่าวพร้อมโบกไม้กายสิทธ์อยู่เนื่องๆ “ใช่ ถูกแล้วๆพวกเธอทำได้ดีมาก” อาจารย์กล่าวชมและสอนต่อจนจบคาบ

เวลาผ่านไปจนคาบเรียนช่วงเช้าสิ้นสุดลง เสียงออดพักเที่ยงดังส่งสัญญาณไปทั่วโรงเรียน เด็กทุกคนต่างเก็บของและเดินไปยังห้องโถงเพื่อทานอาหารทันที ทำให้ตลอดทางเดินโรงเรียนมีนักเรียนมากมายเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมส่งเสียงเจี๊ยวจ้าวพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

ห้องโถงใหญ่ประจำโรงเรียนสตาเดเฟีย นักเรียนมากมายต่างเดินไปเดินมาขวักไขว่เต็มห้องโถง นักเรียนหลายคนรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดเวลาสร้างสีสันในห้องโถงให้ครึกครื้นและคลายเครียดจากการเรียน

“เทียน่า หาที่นั่งอยู่หรอ” สาวน้อยผู้เป็นแม่มดมือใหม่ถามเพื่อนร่วมห้องด้วยความเป็นมิตร “นั่งตรงนี้ได้นะมีที่ว่างอยู่”