อนาตาเซีย ตอนหัวใจฟินิกซ์ นิยาย บท 17

นามมาแล้วมีเทพีที่แสนงดงามอยู่องค์หนึ่ง นางชอบเที่ยวเล่นไปในสถานที่แปลกใหม่ น่าตื่นเต้นและสวยงามอันห้อมล้อมไปด้วยธรรมชาติ องค์เทพีทำแบบนี้เป็นประจำจนวันหนึ่งนางลงไปเที่ยวเล่นตามปกติ บังเอิญพรหมลิขิตพานางไปพบกับพ่อมดตนหนึ่งในดินแดนแห่งเวทมนตร์ ในช่วงเวลานั้นต้นรักได้เติบโตขึ้นทั้งสองตกหลุมรักกันจนไม่อาจแยกจากกันได้ ทำให้ทั้งสองเลือกที่จะฝ่าฝืนกฎสวรรค์และอยู่ด้วยกัน หลังจากนั้นองค์เทพีก็ตัดสินใจอาศัยอยู่ที่โลกด้านล่างและไม่กลับไปยังสวรรค์ของตนอีกเลย

องค์เทพีมักจะกล่าวเสมอว่านางเพียงต้องการใช้ชีวิตกับคนที่นางรักจนกว่าความตายจะพรากจากกัน สิ่งนี้ทำให้นางยอมทิ้งโลกของตนเพื่ออยู่กับคนรักด้วยความเต็มใจ เวลาผ่านไปเป็นร้อยปี ในที่สุดบิดาขององค์เทพีก็ลงมาตามนางให้กลับไปยังโลกเบื้องบนเพื่อทำหน้าที่ของตนเอง แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ยืนกรานที่จะอยู่และไม่ยอมตามบิดากลับ สองพ่อลูกทะเลาะกันรุนแรงจนเกิดพายุและฟ้าผ่าไปทั่วดินแดนสร้างความเดือดร้อนให้กับโลกเบื้องล่าง

เพียงเพื่อได้อยู่กับพ่อมดที่นางรักนางยอมขัดคำสั่งองค์มหาเทพและดื้อดึงหัวชนฝาจะอยู่กับพ่อมดเช่นเดิม องค์มหาเทพหมดหนทางที่จะตามบุตรสาวกลับเขาจากไปด้วยความสิ้นหวัง ก่อนล่ำลาบุตรสาวองค์มหาเทพเตือนองค์เทพีด้วยใบหน้าอันเศร้าสร้อยพร้อมกล่าวว่าวันหนึ่งนางจะต้องเสียใจกับสิ่งที่เลือกในวันนี้ เพราะความต้องของโลกเบื้องล่างกับเบื้องบนช่างแตกต่างกันเกินบรรยาย เมื่อวันนั้นมาถึงนางจะเข้าใจสิ่งที่พระองค์ทำ

.

.

.

.

ในความเป็นจริงเหล่าเทพทุกองค์บนสวงสวรรค์ล้วนรู้ว่าดวงตาของตนนั้นคือสิ่งหายากเปรียบเสมือนดวงแก้วสีทองแห่งอัญมณีที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลก หากใครได้ครอบครองดวงตาเทพจะสามารถมองเห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่คนอื่นมองไม่เห็น ดังนั้นมันจึงอันตรายกับเทพทุกตนที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ เทพีสาวลุ่มหลงหน้ามืดตามัวเห็นผิดเป็นชอบมองไม่เห็นความโลภในจิตใจที่กำลังก่อตัวขึ้น นางคิดถึงแต่สิ่งที่ตนเองปรารถนาว่าได้รับการเติมเต็มแล้ว จนมองไม่เห็นสิ่งรอบข้างว่าไม่เหมาะสมกับตน