อนาตาเซีย ตอนหัวใจฟินิกซ์ นิยาย บท 14

“เธอชื่ออนาตาเซียใช่ไหม ฉันเห็นเธอตอนเรียนคาบเวทย์พื้นฐาน เธอร่ายเวทย์เก่งมากเลย แวมไพร์อย่างฉันยังอายเลย” โซอี้กล่าวชม

“ใช่ ในชั้นเรียนเธอดูเก่งมาเลย เราสามคนนั่งเรียนอยู่แทบจะหลับอยู่แล้ว” เทียน่าพูดเสริม “โชคดีที่คาบบ่ายเป็นขี่ม้าไม่อย่างนั้นฉันคงนั่งหลับคาโต๊ะ ว่าแต่คาบบ่ายเธอสองคนเรียนขี่ไม้กวาดใช้ไหม ฉันกับมาเดลินต้องเรียนขี่ม้า มีแต่โซอี้ที่ไม่ต้องไปเรียน น่าอิจฉาที่สุดเลย” เทียน่ากล่าว

“ช่วยไม่ได้ฉันเป็นแวมไพร์ไม่จำเป็นต้องขี่อะไร อย่างน้อยก็แปลงร่างเป็นค้างคาวบินได้ เธอสองคนไปเรียนขี่ม้า ลูเซียกับอนาตาเซียเรียนขี่ไม้กวาด ส่วนฉันก็จะได้กลับไปนอนที่ห้อง จะว่าไปแล้วเกิดเป็นแวมไพร์แบบฉันนี่ดีจริงๆเลย” โซอี้พูดออกมาด้วยความภูมิใจพร้อมกับหัวเราะ

ขณะที่ทั้ง 5 กำลังพูดคุยกันอยู่นั้นอนาตาเซียที่รู้สึกสงสัยกับอะไรบ้างอย่างก็เริ่มถามเพื่อนต่างเผ่าพันธุ์อย่างรวดเร็ว

“โซอี้ แวมไพร์กินอะไรเป็นอาหารหรอ ตั้งแต่มาโรงอาหารฉันไม่เห็นเธอกินอะไรเลย”

“เธอก็ถามแปลก แวมไพร์ก็ดื่มเลือดสิ เราดื่มแค่ตอนเย็น อีกอย่างเลือดที่ดื่มก็ไม่ใช่เลือดแบบเลือดพวกเธอหรอกนะ พวกเราดื่มแค่เลือดมนุษย์เท่านั้น แล้วก็พวกเราไม่ได้ฆ่าใครเอาเลือด ถึงจะมีความสามารถพิเศษแปลงร่างเป็นค้างคาวได้โดยไม่ต้องร่ายคาถา ทั้งว่องไว และมีกำลังแต่เรื่องฆ่ากันดื่มเลือดมันผ่านมาหลายศตวรรษแล้ว ใครจะออกไปล่าให้เหนื่อย เดี๋ยวนี้มันมีโรงพยาบาลบริจาคเลือดส่งมาให้พวกเราตลอด ต่อให้ไม่มีเลือดมนุษย์เราดื่มเลือดสัตว์ก็ได้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ถึงรสชาติจะไม่อร่อยเท่าไหร่ก็เถอะ”

ทั้ง 5 ใช้เวลานั่งคุยกันสักพักจนเวลาล่วงเลยมาถึงคาบบ่าย เสียงออดดังส่งสัญญาณว่าหมดเวลาพักเที่ยงแล้วทำให้ทุกคนต้องแยกย้ายกันไปเรียนตามตารางของตัวเอง

“เฮ้ออ ! หมดเวลาพักแล้ว ยังไงก็ขอให้พวกเธอเรียนกันให้สนุกนะ ฉันขอตัวกลับไปนอนก่อน บายยย” โซอี้กล่าวพร้อมลุกขึ้นแล้วเดินจากไป ส่วนทุกคนที่เหลือกก็แยกย้ายกันไปเรียน ระหว่างนั้นอนาตาเซียที่รู้สึกตื่นเต้นและกังวลเธอเดินไปหาลูเซียแล้วพูดเรื่องกังวลในใจทันที

“ลูเซียฉันไม่เคยขี่ไม้กวาดมาก่อน แล้วก็กล้วความสูงด้วยทำไงดี”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าเธอเก่งอยู่แล้ว จะว่าไปฉันเคยได้ยินรุ่นพี่บอกว่าบางคนที่กลัวความสูงขี่ไม้กวาดครั้งแรกถึงกับเป็นลมตกลงมาโชคดีที่อาจารย์ช่วยเอาไว้ทันเลยไม่เป็นอะไรมาก แต่เชื่อสิเธอทำได้”

“พูดมาขนาดนี้แล้ว ความหวังสุดท้ายคงต้องอยู่ที่อาจารย์แล้วสิ ยังไงฉันจะพยายามก็แล้วกัน”

“อืม สู้ๆ”

.

.

.