ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 110

ทุกคนต่างประหลาดใจเมื่อได้ยินเขาเอ่ยออกมา

หลินเป้ยเหยามองฉู่โม่หยวนอย่างหวาดผวา เขาจะเก็บนางไว้ในวางเพื่ออะไรกันแน่

ด้วยความหวาดกลัวอย่างรุนแรง ในที่สุดหลินเป้ยเหยาก็หน้ามืดและหมดสติไปทันที

หลินเมิ่งหวันขมวดคิ้วนิดหนึ่งและรู้สึกงงงวยเล็กน้อย แต่นางก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรต่อหน้าทุกคน

ทั้งหลินเป้ยเหยาและหนานซื่อเวิ่นต่างไม่ใช่คนสำคัญอะไร ที่ฮ่องเต้กับฮองเฮาเสด็จมาหาเองเช่นนี้ก็นับว่าเป็นการให้เกียรติมากแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องซักถามสิ่งใดอีก

เมื่อฉู่โม่หยวนบอกว่าจะสอบสวนเรื่องนี้เอง ทั้งฮ่องเต้และฮองเฮาจึงไม่ได้โต้แย้งใดๆ

แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนได้ชื่นชมดอกซ่อนกลิ่นไปแล้ว และก่อนหน้านี้ก็กินอาหารเย็นแล้วด้วย ดังนั้นตอนนี้ทุกคนจึงไม่จำเป็นจะต้องอยู่ในวังต่อแล้วจริงๆ

ฮ่องเต้ยังตรัสอีกว่าพระองค์ยังมีกิจในราชสำนักที่ต้องจัดการ ดังนั้นจึงขอเสด็จกลับไปก่อน

ฮองเฮาทรงเลือกสมาชิกจากครอบครัวขุนนางใหญ่มาสองสามคนมาเพื่อให้ประทานรางวัล จากนั้นจึงจัดเตรียมให้ทุกคนกลับออกไป

เพียงแต่สิ่งที่น่าสนใจก็คือ หลินเมิ่งหวันไม่ได้อยู่ในกลุ่มของผู้ที่ได้รับพระราชทานรางวัล

ว่ากันตามเหตุผลแล้ว หลินเมิ่งหวันคือสะใภ้ที่ยังไม่ได้อภิเษกเข้ามาในราชวงศ์ วันนี้หลินเมิ่งหวันสังเกตเห็นความผิดปกติในอาหาร ทั้งยังรับรู้ถึงพิษดอกฉีหลัวจากตัวของหลี่กุ้ยเฟย นอกจากนี้ยังรักษาอาการให้ฮ่องเต้ ซึ่งนับว่านางทำคุณงามความดีไว้ไม่น้อย

ไม่ว่าจะเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของฉู่โม่หยวนหรือเพราะคุณงามความดีที่หลินเมิ่งหวันทำไว้ รางวัลในงานชมบุปผาคราวนี้นางก็สมควรได้รับส่วนแบ่งจริงๆ

แต่ฮองเฮากลับไม่ประทานรางวัลให้นาง เป็นไปได้หรือไม่ว่าฮองเฮาจะไม่พอใจหลินเมิ่งหวัน

ภายในใจของทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ ทว่าพวกเขาก็ไม่กล้าแสดงท่าทีออกมาเมื่ออยู่ในวัง แต่หลังจากออกมาแล้ว ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ถูกพูดกันไปมากมาย

หลินเมิ่งหวันไม่ได้แปลกใจกับการกระทำของฮองเฮา เพราะนางรู้อยู่แล้วว่าฮองเฮาไม่เคยถูกชะตากับนาง

นางเดินตามจางซื่อกับคนอื่นๆ ออกจากวังอย่างเป็นระเบียบ เมื่อขึ้นไปบนรถม้า หลินเมิ่งหวันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกและรู้สึกเหมือนร่างแทบจะพังทลาย

แม้เฝ่ยชุ่ยกับเจินจูจะไม่ได้เข้าไปในวัง แต่พวกนางก็รออยู่นอกวังมาตลอด เมื่อเห็นหลินเมิ่งหวันเหนื่อยล้าเช่นนี้ พวกนางจึงรีบเข้าไปนวดให้หลินเมิ่งหวันและมองนางด้วยความห่วงใยและเอาใจใส่

หลินเมิ่งหวันเงยหน้ามองเฉินเซียง “เรื่องที่ให้เจ้าไปทำ เจ้าทำครบแล้วหรือ”

“ทำหมดแล้วเจ้าค่ะ” เฉินเซียงพยักหน้าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากหน้าอก จากนั้นจึงใช้สองมือยื่นมาตรงหน้าหลินเมิ่งหวัน “นี่คือสิ่งที่บ่าวได้มาเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าใช้ได้หรือไม่”

นัยน์ตาของหลินเมิ่งหวันเป็นประกายเล็กน้อยเมื่อเหลือบมอง จากนั้นนางจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ทำจากผ้าแพรยื่นไปข้างๆ เฝ่ยชุ่ย “เจ้าดูนี่สิ”

เฝ่ยชุ่ยมองผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นอย่างงุนงง แต่หลังจากนั้นนางก็เห็นดอกเบญจมาศสีเงินดอกเล็กๆ ปักอยู่ที่มุมหนึ่งของผ้าเช็ดหน้า

เฝ่ยชุ่ยชะงักไปนิดหนึ่ง “นี่คือผ้าเช็ดหน้าของคุณหนูหนานหรือเจ้าคะ คุณหนู คุณหนูให้เฉินเซียงนำของแบบนี้มาทำไมหรือเจ้าคะ”

หนานมู่ชิงมักจะประกาศตัวว่าตัวเองเป็นเหมือนดอกเบญจมาศ ทั้งยังเอาแต่พูดทั้งวันว่ายอมเหี่ยวตายอยู่บนต้นดีกว่าถูกลมเหนือพัดปลิวลงมา ดังนั้นบนข้าวของของนางจึงมักจะมีภาพดอกเบญจมาศติดอยู่

ทุกคนรู้ดีเรื่องความชอบของหนานมู่ชิงและไม่ยอมให้ตัวเองอับอายไปด้วย ถึงอย่างไรถ้ามาเจอกับหนานมู่ชิง พวกนางก็ต้องถูกเอามาเปรียบเทียบอยู่ดี

ดังนั้นสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงจึงค่อยๆ เลิกใช้ลายดอกเบญจมาศ และดอกเบญจมาศก็กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของหนานมู่ชิง

หลินเมิ่งหวันยิ้มจางๆ “แน่นอนว่ามันจะบังเกิดผลอย่างน่าอัศจรรย์ เจ้ารับผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไปและนำติดตัวไปด้วย ไม่แน่สักวันหนึ่งเจ้าอาจจะได้ใช้มันก็ได้”

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเสื่อมเสียที่หลินเป้ยเหยาก่อในคืนนี้ คืนนี้ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้คงจะถูกใช้ไปแล้ว ตอนนี้หลินเมิ่งหวันอดไม่ได้ที่จะกังวล หนานมู่ชิงจะรู้หรือไม่ว่ามีจี้หยกไป่ฝูของหลี่จิ่นซูติดไปกับนางด้วย

“เจ้าค่ะ” เฝ่ยชุ่ยตอบ จากนั้นจึงรับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไปพับไว้อย่างเรียบร้อยและยัดใส่ในปกคอเสื้อ