ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 111

หลินเมิ่งหวันมองออกว่าหลินเป้ยเหยาถูกเสน่ห์

ตอนนี้หลินเป้ยเหยาตกอยู่ในฤทธิ์ยาเสน่ห์ ใช้แค่หัวแม่เท้าคิด หลินเมิ่งหวันก็รู้แล้วว่าฉู่โม่หยวนคิดจะทำอะไร

ฉู่โม่หยวนกล่าวว่า “ตอนอยู่ในวัง หลินเป้ยเหยายังไม่ได้รับโทษที่นางสมควรได้รับ เพราะเห็นแก่หน้าเจ้า เสด็จพี่จึงไม่ได้อธิบายเรื่องทุกอย่าง แต่ถึงกระนั้นเสด็จพี่ก็ไม่คิดจะยกโทษให้นาง”

หลินเมิ่งหวันมองฉู่โม่หยวนและถามกลับว่า “ดังนั้น ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยกับจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยคิดจะทำอย่างไรหรือเพคะ”

ฉู่โม่หยวนเม้มปากและหลุบตามองหลินเมิ่งหวัน

ใบหน้าของนางแฝงไปด้วยรอยยิ้ม แววตาพลิ้วไหวยิ่งกว่าแสงเทียน แต่ฉู่โม่หยวนกลับมองไม่เห็นอารมณ์ความรู้สึกในแววตาของหลินเมิ่งหวัน เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้นางกำลังโกรธหรือว่ามีความสุข

ฉู่โม่หยวนรู้สึกคอแห้งขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เอ่ยตามแผนที่ตั้งใจว่า “ในเมื่อหลินเป้ยเหยาไม่สนใจความบริสุทธิ์ของตนเอง ข้าก็จะทำตามที่นางต้องการ แล้วพรุ่งนี้ข้าจะส่งนางกลับไปที่จวนหลินอย่างยิ่งใหญ่ ทุกอย่างจะไม่ถูกเผยแพร่ออกไป และถึงตอนนั้น ตระกูลหลินของเจ้าก็จะไม่เสื่อมเสียชื่อเสียง”

หลินเมิ่งหวันรู้สึกเหมือนหัวใจถูกแช่แข็ง นางกำหมัดแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ให้สงบเยือกเย็น พยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้มให้ฉู่โม่หยวน “เป็นความคิดที่ดีจริงๆ เพคะ หลินเป้ยเหยาไม่ใช่คนโง่ นางไม่มีทางพูดเรื่องที่ตัวเองเสียตัวในหอนางโลมให้ใครรู้แน่นอน ดังนั้นนางจึงจะทำได้เพียงซ่อนความลับนี้เอาไว้กับตัวและทุกข์ทรมานไปเรื่อยๆ”

“จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยกับไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยทรงวางแผนได้อย่างรอบคอบ เมิ่งหวันไม่มีสิ่งใดจะคัดค้าน เพียงแต่จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยคิดจะให้เมิ่งหวันเห็นทุกสิ่งทุกอย่างกับตาเองหรือเพคะ”

ฉู่โม่หยวนขมวดคิ้วมองรอยยิ้มของหลินเมิ่งหวัน ภายในใจรู้สึกสับสนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

การลงโทษหลินเป้ยเหยาคราวนี้ ฉู่โม่หยวนไม่มีทางเมตตาปรานี แต่เขาไม่ต้องการทำให้หลินเมิ่งหวันไม่มีความสุข

เขารู้ว่าหลินเมิ่งหวันให้ความสนใจเป็นพิเศษกับหลินเป้ยเหยาที่เป็นพี่สาว ดังนั้นเขาจึงตั้งใจพาหลินเมิ่งหวันมาที่นี่และบอกทุกอย่างกับนาง ถ้าหลินเมิ่งหวันรับไม่ได้ เขาก็พร้อมจะคิดหาวิธีอื่น

ฉู่โม่หยวนกล่าวว่า “หากเจ้าไม่เต็มใจ ข้า...”

“ไม่เพคะ หม่อมฉันยินดีมาก” หลินเมิ่งหวันขัดจังหวะคำพูดของฉู่โม่หยวน และก้าวเข้ามากอดเขาอย่างฉับพลัน

ฉู่โม่หยวนชะงักจนตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย แต่เขากลับรู้สึกว่าหลินเมิ่งหวันดูเหมือนจะแข็งทื่อยิ่งกว่าเขา

เขาได้ยินหลินเมิ่งหวันเอ่ยว่า “หลินเป้ยเหยาสมควรได้รับการลงโทษ ข้าไม่มีทางสงสารนางและไม่มีทางขอความเมตตาแทนนาง หากคืนนี้แผนชั่วของหลินเป้ยเหยาสำเร็จ เกรงว่าไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยคงจะเกลียดแค้นจวนหลินเป็นแน่ แล้วจะพาลมาแค้นหม่อมฉันด้วย ในเมื่อหลินเป้ยเหยาไม่ได้สนใจคนอื่นเลยตอนที่นางทำเรื่องเหล่านี้ เหตุใดข้าจะต้องสนใจความเป็นความตายของนางด้วย”

“เพียงแต่... หม่อมฉันไม่ได้ชอบดูหลินเป้ยเหยามั่วโลกีย์กับพวกชายป่า จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยจะพาหม่อมฉันไปหาอย่างอื่นทำได้หรือไม่เพคะ”

หลินเมิ่งหวันขยับเข้าไปในอ้อมแขนของฉู่โม่หยวนและเงยหน้ามองเขา นิ้วขาวนวลดั่งหยกลูบวนอยู่บนหน้าอกของฉู่โม่หยวน ใบหน้าแย้มยิ้มอย่างน่าเอ็นดูและมีเสน่ห์

หลินเมิ่งหวันรู้ว่าดี ถึงแม้หลินเป้ยเหยาจะกำลังตกอยู่ในฤทธิ์ยาเสน่ห์ แต่ปริมาณยาที่ใช้ก็ไม่ได้ทำให้หลินเป้ยเหยาสูญเสียสติสัมปชัญญะได้อย่างสมบูรณ์

ดังนั้นหลินเป้ยเหยาจึงได้ยินทุกสิ่งที่นางพูด

ฉู่โม่หยวนจับมือเล็กๆ ที่อยู่ไม่สุขของหลินเมิ่งหวันเอาไว้ เปลวไฟพลุ่งพล่านอยู่ในดวงตาที่ล้ำลึกคู่นั้น “เจ้าอยากจะทำสิ่งใดหรือ”

เขาออกแรงที่มือใหญ่เล็กน้อย ดึงมือที่นุ่มนวลของนางมาจรดริมฝีปากและจุมพิตลงไปอย่างแผ่วเบา

ฝ่ามือของหลินเมิ่งหวันร้อนผ่าว และแก้มของนางก็แดงก่ำขึ้นมา แต่นางกลับมองฉู่โม่หยวนอย่างน่ารักอ่อนช้อย “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยทำอะไรเพคะ! เมิ่งหวันรู้จักทำนองคลองธรรม ไม่มีวันทำตัวไร้ยางอายแบบหลินเป้ยเหยาเด็ดขาด!”

“เพราะคืนนี้หลินเป้ยเหยาทำเรื่องร้ายกาจ เมิ่งหวันจึงไม่ได้กินแม้แต่ข้าวเย็น เดิมทีเมิ่งหวันคิดจะไปหาอะไรกินเมื่อกลับถึงจวน แต่จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยก็พามาที่นี่เสียก่อน แบบนี้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยก็ต้องทำให้เมิ่งหวันอิ่มท้องมิใช่หรือเพคะ”

ฉู่โม่หยวนมองหลินเมิ่งหวันอย่างขบขัน เขารู้ว่านางแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและรู้ว่านางจงใจพูดให้หลินเป้ยเหยาได้ยิน ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ

“เมิ่งหวันพูดถูก เป็นข้าเองที่สะเพร่า ข้าจะพาเจ้าไปหาอะไรกินเดี๋ยวนี้ละ ปล่อยให้คนไร้ยางอายชดใช้ความผิดอยู่ที่นี่”

ว่าแล้วฉู่โม่หยวนจึงพาหลินเมิ่งหวันก้าวยาวๆ ออกไปจากห้อง

หลินเป้ยเหยาน้ำตาไหลพราก นางจ้องมองหลินเมิ่งหวันด้วยสายตาที่ทั้งกังวลและเคียดแค้น แต่นางก็ทำได้เพียงมองหลินเป้ยเหยาเดินหายไปจากสายตาของนาง

“เข้ามากันเสียสิ คืนนี้พวกเจ้าต้องปรนเปรอนางให้ดีล่ะ”