ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 114

หลินเมิ่งหวันยิ้มและยกนิ้วโป้งให้หลินฮูหยินใหญ่ “ท่านย่าฉลาดปราดเปรื่อง ซ่อนอะไรจากท่านย่าไม่ได้จริงๆ ด้วย แต่เมิ่งหวันหิวมากเลยเจ้าค่ะ ขอกินข้าวที่เรือนท่านย่าสักมื้อจะได้หรือไม่เจ้าคะ”

ตอนนี้ถึงเวลารับประทานอาหารกลางวันแล้ว หลินเมิ่งหวันตั้งใจจะมากินอาหารกับหลินฮูหยินใหญ่เสียก่อน

หลินฮูหยินใหญ่รู้สึกขบขันหลินเมิ่งหวัน จากนั้นจึงสั่งให้คนรับใช้เตรียมอาหารทันที

ระหว่างที่สองย่าหลานพูดคุยหัวเราะกันนั้น บรรยากาศดูอบอุ่นมาก และหลินเมิ่งหวันก็คอยสังเกตสีหน้าของหลินฮูหยินใหญ่ตลอดเวลาเพื่อยืนยันสุขภาพร่างกายของนาง

แต่ถึงกระนั้นหลังจากกินข้าวเสร็จ หลินเมิ่งหวันก็ยังตรวจชีพจรให้หลินฮูหยินใหญ่อีกครั้ง

เมื่อแน่ใจแล้วว่าหลินฮูหยินใหญ่สุขภาพแข็งแรงดี หลินเมิ่งหวันจึงเริ่มเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ท่านย่า ความจริงที่เมิ่งหวันจะบอกท่านย่า ท่านย่าอย่าโกรธนะเจ้าคะ”

ดวงตาของหลินฮูหยินใหญ่หรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นนางจึงพยักหน้าให้หลินเมิ่งหวัน

“พวกเจ้าทุกคนออกไปก่อน” หลินฮูหยินใหญ่เอ่ยด้วยเสียงที่หนักแน่น

แค่มองสีหน้าที่จริงจังของหลินเมิ่งหวัน หลินฮูหยินใหญ่ก็เดาได้ทันทีว่าเรื่องที่เกิดขึ้น ณ งานเลี้ยงชมบุปผาในวังเมื่อคืนต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

ทุกคนรับคำสั่งและออกไปข้างนอก จากนั้นจึงปิดประตูลงอย่างระมัดระวัง

จากนั้นหลินเมิ่งหวันจึงลดเสียงลง เล่าเรื่องที่หลินเป้ยเหยาวางยาไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยให้หลินฮูหยินใหญ่ฟัง นอกจากนี้ยังเล่าเรื่องที่ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยทรงลงโทษหลินเป้ยเหยาให้ฟังด้วย

เหงื่อเย็นๆ ผุดพรายทันทีที่ฮูหยินใหญ่รู้ว่าที่หลินเป้ยเหยาวางยาเสน่ห์กับไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย นางหยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาและขว้างลงไปอย่างแรง

“ปีศาจ! นี่มันปีศาจร้าย! นางไม่ได้สนใจชีวิตคนในตระกูลเลยสักนิด!”

หลินเมิ่งหวันรีบลูบหลังของหลินฮูหยินใหญ่เพื่อช่วยให้นางสงบลง “ท่านย่าอย่ากังวลไปเลยเจ้าค่ะ เรื่องนี้ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยมิได้คิดจะเอาเรื่องจวนหลินและไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้ ต่อจากนี้หากเราควบคุมพฤติกรรมของทุกคนในจวนได้ เราก็จะไม่มีปัญหาอะไรอีกเจ้าค่ะ”

หลินฮูหยินใหญ่ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะปรับอารมณ์ให้คงที่ นางหันไปมองหลินเมิ่งหวันและถอนหายใจอย่างหนักหน่วง

“คนอื่นๆ ในจวนไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่เจ้าน่ะสิที่จะมีปัญหา”

หลินเมิ่งหวันเอาเรื่องนี้มาบอกกับนางได้ แล้วไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยจะไม่เอาเรื่องนี่ไปทูลให้ฮ่องเต้กับฮองเฮาทรงทราบหรือ

มิน่าเล่าหลินเมิ่งหวันจึงไม่ได้รับรางวัลเมื่อคืนนี้ ที่แท้ก็เป็นหลินเป้ยเหยานี่เองที่ก่อเรื่องยุ่งยาก!

หลินฮูหยินใหญ่กัดฟันด้วยความโกรธ แทบอยากจะกดหลินเป้ยเหยาให้จมส้วมตายเสียเดี๋ยวนั้น

แต่หลินฮูหยินใหญ่ไตร่ตรองเรื่องนี้ดูแล้ว ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยคงไม่คิดจะทำให้ฉู่โม่หยวนลำบาก ดังนั้นเรื่องที่หลินเป้ยเหยาวางแผนร้ายกับพระองค์ พระองค์คงไม่คิดจะบอกใคร

หลินฮูหยินใหญ่กำลังใคร่ครวญว่าควรจะพาหลินเมิ่งหวันเข้าวังไปสารภาพผิดดีหรือไม่ แต่ยังไม่ทันจะตัดสินใจก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

จากนั้นเสียงของแม่นมหลี่ก็ดังเข้ามากระทบโสตประสาทของหลินฮูหยินใหญ่กับหลินเมิ่งหวัน “ฮูหยินใหญ่ คุณหนูเมิ่งหวัน เฉิงเซี่ยงฮูหยินกับคุณหนูหลี่และคุณหนูฉีมาเพื่อขอขมาโทษเจ้าค่ะ”

หลินเมิ่งหวันตบหัวตัวเอง “ท่านย่า เมิ่งหวันลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เมื่อคืนฮองเฮายังรับสั่งลงโทษ ให้เฉิงเซี่ยงฮูหยินพาหลี่เล่อหย่ากับฉีซือเหมี่ยวมาขอขมาเมิ่งหวันด้วยเจ้าค่ะ”

หลินเมิ่งหวันเล่าเรื่องที่หลี่เล่อหย่ากับฉีซือเหมี่ยวจับผิดนางในงานเลี้ยงเมื่อคืนให้หลินฮูหยินใหญ่ฟังอย่างคร่าวๆ

เมื่อได้ยินดังนั้น คิ้วของหลินฮูหยินใหญ่จึงขมวดเข้าหากัน

นางยกมือทาบอกและเอ่ยว่า “เมิ่งหวัน เจ้าเล่าทุกอย่างหมดแล้วใช่หรือไม่ ถ้ายังมีเรื่องใดที่ไม่ได้เล่า ก็เล่าให้ย่าฟังให้หมดในคราวเดียว ย่าละตกใจอยู่เรื่อย”