นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 23

หลังจากไอ เขาก็เดินออกไปด้านนอกและเมื่อขึ้นรถก็ไม่ลืมที่จะหันกลับไปและบอกกับสือฮว่าว่า "เธอกลับไปกับฉินฉิน ฉันไม่อยากรอครั้งต่อไป ตอนนี้ฉันต้องไปจัดการไอ้เด็กนั้น! "

ประจวบเหมาะกับที่ฮ่อฉินฉินก็ออกมาจากข้างในและได้ยินสิ่งที่เขาพูดพอดี

เธอเหลือบมองไปที่สือฮว่า พยักหน้าเล็กน้อยและขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านข้าง "ไปเถอะ"

สือฮว่าตามขึ้นไปนั่ง จริงๆแล้วเธอสงสัยจริงๆว่าฮ่อฉวนสือหน้าตาเป็นแบบไหนกันแน่ บอบบางและขี้โรคหรือเปล่า？

ชายชราโกรธมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้เจอกันเร็วๆนี้

เมื่อรถแล่นเข้ามาใกล้บ้านตระกูลฮ่อ ในที่สุ ฮ่อฉินฉินก็หันศีรษะมามองสือฮว่าพลางเม้มริมฝีปาก"เธอพูดอะไรกับฮ่อสือหนานกันแน่？ฉันบอกเธอไว้ว่าฮ่อสือหนานเป็นคนไร้ยางอาย ก็เกิดไปพัวพันแล้ว สลัดยังไงก็สลัดไม่ออก เธอควรรักษาระยะห่างจากเขาไว้ดีกว่า ถ้าทำสิ่งที่ผิดต่อพี่ชายฉันจริงๆหล่ะก็ ฉันจะเป็นคนแรกที่ไม่ปล่อยเธอไปแน่ "

ฮ่อฉินฉินค่อนข้างเงียบตลอดทาง กลายเป็นว่ากำลังพัวพันกับเรื่องเธอและฮ่อสือหนาน

สือฮว่ามองออกไปนอกหน้าต่างและสบัดหน้าของฮ่อสือหนานในความคิด "ฉันกำลังเป็นแม่สื่อให้เขากับสือโม่"

ฮ่อฉินฉินแทบจะกระโดดขึ้นเมื่อเธอได้ยินประโยคนี้

"เธอหมายถึงสือโม่?! สือฮว่า ฉันจะบอกเธอนะ แม้ว่าฮ่อสือหนานจะเป็นคนเลวไปหน่อย แต่นั้นก็เป็นลูกหลานของตระกูล ฮ่อด้วยเช่นกัน สือโม่น้องสาวของเธอไม่ได้กับนิ้วของเขาด้วยซ้ำ!"

"ฉันคิดแบบนี้เหมือนกัน."

เสียงของสือฮว่านั้นแผ่วเบาและแววตาที่ไร้อารมณ์ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงความจริง

ฮ่อฉินฉินสำลัก คำพูดเหน็บแนมจำนวนมากที่เขาเตรียมไว้สำหรับตระกูลสือที่ติดอยู่ในลำคอของเขาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นเป็นทุกข์จริงๆ

สือฮว่ามีความสามารถเช่นนี้เสมอ เมฆและลมที่เบาบางนั้น ทำให้ผู้คนสับสนอย่างหมดคำพูด

หลังจากรถหยุด ฮ่อฉินฉินก็เปิดประตูด้วยความโกรธและกระแทกประตูเสียงดังเมื่อเขาลงจากรถ

เธอกำลังบอกสือฮว่าด้วยการกระทำว่าเธอโกรธ

สือฮว่ารู้สึกตลก ใบหน้าของฮ่อฉินฉินไม่สามารถซ่อนอารมณ์ได้ อัญมณีอันเป็นที่รักในมือนั้นเรียบง่ายเหมือนดอกมะลิยังไงอย่างงั้น

ฮ่อฉินฉินไม่เพียงแต่โกรธเพราะเรื่องนี้ แต่ยังมีเพราะเหตุผลอื่นด้วย

เมื่อกี้คุณปู่บอกว่าเขาจะไปหาพี่ชาย มันต้องเป็นเพราะสือฮว่าฟ้อง อาศัยความรักของคุณปู่ที่มีต่อเธอพูดใส่ร้ายให้พี่ชาย

สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดคือคนประเภทนี้ที่ขี้ฟ้องลับหลังแบบนี้!

อีกด้านหนึ่ง รถของชายชราฮ่อมาถึงตี้เซิ่งด้วยความเร่งรีบ หากไม่ใช่ว่ายังเหลือเหตุผลอยู่ เขาคงจะเตะเปิดประตูสำนักงานที่อยู่ตรงหน้าแล้ว

"ฮ่อฉวนสือ!"

เขาเริ่มตะโกนด้วยชื่อและนามสกุล ซึ่งแสดงว่าเขาโกรธนั้นแค่ไหน

อย่างไรก็ตามในห้องทำงานเงียบและมีเพียงหนานสือเท่านั้นที่ยังทำงานอยู่

"คุณท่าน ประธานเพิ่งออกเดินทางไปประชุมที่อื่นครับและเวลาที่กลับนั้นยังไม่แน่นอน"

เต็มไปด้วยความโกรธที่ชกไปบนฝ้าย ชายชราผ่านท่าให้กับไม้อ่อนแบบนี้ ใบหน้าที่อัดอั้นนั้นแดงก่ำ

คงรู้ว่าเขาจะมา ไอ้เด็กนี้จึงหลีกเลี่ยง

เขากัดฟันและหายใจเข้าลึกๆ ปลอบตัวเองให้ใจเย็นๆ ไม่ช้าก็เร็วก็จะมีโอกาสจัดการเขา

หลังจากที่ชายชรากลับไป ฮ่อฉวนสือก็ออกมาจากห้องรับรอง ใบหน้าของเขานั้นสงบมาก

เขาหยิบเสื้อคุมจากด้านข้างและติดกระดุม

"กลับบ้าน"

หนานสือพยักหน้าโดยคิดว่าประธานนั้นฉลาดจริงๆ เขารู้ได้อย่างไรว่าชายชราจะมาและซ่อนตัวล่วงหน้า

เมื่อเห็นท่าทางโกรธของชายชรา ถ้าถูกจับได้ในคืนนี้ คาดว่ากฎของตระกูลก็คงจะเบาไป

ฮ่อฉวนสือนั่งอยู่ในรถแล้วนึกถึงสายของฮ่อสือหนานอย่างอธิบายไม่ถูก

"พี่ ฉันชอบผู้หญิงของคุณ ... "

ทำไมได้ยินประโยคนี้แล้วเขารู้สึกว่าฟังไม่เขาหูแบบนี้?

ไม่ว่าเขาจะไม่ชอบสือฮว่าแค่ไหน แต่นั่นก็คือภรรยาในนามของเขา

เขาเป็นคนที่รู้จักที่นี้ดีที่สุด ตราบใดที่ชื่อของสือฮว่ายังไม่ถูกตัดออกจากใบสมรส เธอนั้นก็เป็นของเขาและผู้ชายคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ

"หนานสือ คุณให้คนเปิดเผยกับคุณปู่ บอกว่าเขามีเจตนาที่ไม่ดีกับสือฮว่า"

มือของหนานสือที่จับพวงมาลัยนั้นสั่น เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเขาจากกระจก

ดูท่าทางนั้นเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ล้อเล่น แพะรับบาปนี้ กลัวว่าคุณชายฮ่อจะถูกส่งไปทำงานในแอฟริกาเป็นเวลาหนึ่งเดือน

"ได้ครับท่านประธาน"

เขาตอบกลับและมีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้

พอถึงบ้านก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว

สิ่งที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงของตระกูลถังนั้นได้แพร่กระจายไปยังชนชั้นสูงอย่างรวดเร็ว

ชะตาของตระกูลถังในคืนนี้นั้นไม่สลบ คนรับใช้หลายคนกำลังนั่งยองๆอยู่บนพื้นเพื่อหาเพชร

หนิงหวางชิงถูกหนิงหยู่เรียกไปที่ห้อง ทันทีที่เดินเข้าไป ก็ตบหน้าเธออย่างแรง

เธอคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วอย่างไม่กล้าขัดขืน

ใบหน้าของหนิงหยู่นั้นเขียวช้ำและน้ำเสียงก็เย็นชา