นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 116

โจวกุยช่านตัวสั่นเดินช้าๆมานั่งตรงหน้าเธอ "เฉียวหยูใช้ยาหรือเปล่า? เธอบอกฉันมาว่าใช่เขาหรือเปล่า?"

ซุปไก่ของคืนนี้คนรับใช้เป็นคนต้มเองและถ้าเฉียวหยูซื้อคนรับใช้ก็คงจะสมเหตุสมผล

"ไม่ใช่ว่าคุณเดาได้แล้วงั้นเหรอ? แต่ฉันว่านายน้อยโจวคงไม่ทำอะไรเฉียวหยูหรอก ยังไงไม่กี่ปีก่อนฉันก็เคยอยู่ในกำมือเธอ ครั้งนี้เธอแค่จะฆ่าลูกเราเท่านั้นเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

โจวกุยช่านทนที่เธอดูถูกเหยียดหยามไม่ได้ ดวงตาก็แดงก่ำทันที

"เธอรู้ใช้ไหมว่ามียาในซุป แต่เธอก็ดื่มมัน...เธอเกลียดฉันขนาดนี้...หนานจิ่นผิง เธอเกลียดฉันขนาดนี้จนทำร้ายตัวเอง..."

เขาพูดติดๆขัดๆ หน้าอกราวกับโดนแทง

หนานจิ่นผิงเงยหน้ามองเขาร้องไห้ ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

ดวงตาของเธอร้อนผ่าว ค่อยๆยกมือไปเช็ดให้เขา "โจวกุยช่าน ฉันเคยพูดไว้ตอนแรกว่าออกมาจากคุกก็อย่ามายุ่งกันอีก คุณก็รู้ว่าฉันเกลียดคุณ แล้วยังจะมัดฉันไว้ที่นี่ ทั้งหมดเป็นเพราะคุณเองนะ"

โจวกุยช่านจับมือแล้วก็ฝังลงไว้ในมือเธอทันที "จิ่นผิง เธอไม่ได้สัญญาว่าจะดีกับฉันหรอกเหรอ...เธอเพิ่งสัญญากับฉันเมื่อไม่นานมานี้เองนะ..."

หนานจิ่นผิงมองเขา มองชายคนนั้นด้วยความเศร้าโศกก่อนจะกระตุกริมฝีปาก "คุณก็ไม่ได้สัญญากับฉันว่าจะไม่แต่งงานกับคนอื่นเหรอ? คุณไม่ได้สัญญากับฉันว่าคุณจะไม่ทำร้ายฉันเหรอ? เราไม่มีสิทธิ์โทษกันหรอกนะ ลืมบอกคุณไป ตอนที่อยู่ในคุกฉันก็ท้อง ท้องลูกของคุณ แต่ก็ทำแท้ง นายน้อยโจวเคยพูดไว้นี่ว่าฉันหนานจิ่นผิงไม่สมควรมีลูกให้คุณ"

โจวกุยช่านเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสยดสยองและบีบคอของเธอ

แต่มือของเขายังคงสั่น ไม่มีแรงที่จะทำอะไร

เธอลืมความดีที่เขามีต่อเธอทั้งหมดแต่เธอจำที่เขาทำร้ายได้อย่างชัดเจน

หนานจิ่นผิงหลับตา เหมือนพร้อมที่จะตาย

โจวกุยช่านมองหน้าที่ไม่เกรงกลัวของเธอก็เศร้าสุดขีด สุดท้ายก็หัวเราะออกมา

"หนานจิ่นผิง เธอคิดว่าฉันทำอะไรเธอไม่ได้ใช่ไหม?"

หนานจิ่นผิงรู้สึกไม่สบายใจที่เขาพูด

แต่เธอเปลี่ยนใจไปคิดเรื่องอื่น เธอมีอะไรต้องกังวลล่ะ เธอไม่มีอะไรแล้ว แต่เดิมก็มีอยู่หรอก แต่โดนตระกูลโจวทำลายไปหมดแล้ว

โจวกุยช่านบีบคางเธอด้วยดวงที่แดงก่ำ "เธอเข้าวงการบันเทิงเพื่อตามหาพ่อใช่ไหมล่ะ? เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว เป็นตระกูลโจวที่ทำผิด แต่เรื่องเด็ก ฉันคิดว่าเธอมีเด็กคนนี้แล้วเธอจะใจอ่อนกับฉันขึ้นมาอีกหน่อย แต่ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะโหดร้ายขนาดนี้และดื่มยาต่อหน้าฉัน เก่งมาก หนานจิ่นผิง เธอมันเก่งมากจริงๆ"

เขาพูดไปไอไป อยากจะไอให้หัวใจมันออกมา เอาความรักที่เขามีต่อเธอออกมา

หนานจินผิงที่โดนบีบคางจนเจ็บ จนขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

โจวกุยช่านกดเธอไม่สนที่เธอเจ็บและต้องการเธอที่นี่

ประตูห้องไม่ได้ปิดและอาจมีคนเข้ามาได้ตลอดเวลา

หนานจิ่นผิงเริ่มดิ้น แต่แรงทั้งหมดของเธอกลับหายเข้ากลีบเมฆ

โจวกุยช่านจับผมของเธอและบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น "ฉันใจดีกับเธอมากไปเลยลืมว่าฉันเป็นคนแบบไหน ไม่สำคัญ ทำเด็กขึ้นใหม่ก็ได้ เธอท้องเมื่อไรฉันก็จะอ่อนโยนกับเธอเมื่อนั้น"

หนานจิ่นผิงเจ็บหัวและได้ยินเสียงของพยาบาลด้านนอก

เธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย เจ็บจนน้ำตาแทบไหล ความอับอายและความไม่พอใจเข้าสู่หัวใจอย่างจังๆ

"ปล่อยฉันนะ!"

เธออยากจะเตะเขา แต่เขาคว้าเท้าของเธอเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

ความเจ็บปวดซัดเข้ามาจนดวงตาหนานจิ่นผิงมองอะไรไม่ชัด น้ำตาไหลแต่คางก็ยังคงโดนบีบอยู่อย่างนั้น โดนให้รับจูบของเขา

นี่มันไม่ใช่ความใกล้ชิด แต่เป็นการบังคับ!

หลังจากเหตุการณ์นั้น โจวกุยช่านก็ลุกขึ้นและวางเช็คที่ข้างเตียง "ครั้งสุดท้ายที่เธอนอนกับเด็กนั่นก็คงจะ 300,000 หยวนใช่ไหม ฝีมือเธอก็ไม่ได้ดี แขนขาแข็งกระด้าง ฉันให้ตัวเลขนี้ก็เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตของเรา ดูแลตัวเองดีๆ และฉันจะมาเมื่อต้องการ"

หนานจิ่นผิงไม่พูดอะไรและค่อยๆบีบมือที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้านวม เธอลุกขึ้นและโยนเช็คข้างเตียงไปทางโจวกุยช่าน

โจวกุยช่านหัวเราะเยาะ "น้อยไปเหรอ?"

หนานจิ่นผิงหอบ ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด

"ทำไมฉันต้องทำข้อตกลงกับคุณด้วย? ฉันไปหาคนอื่นไม่ดีกว่าหรือไง? อย่างน้อยก็ไม่เจ็บใจ"

โจวกุยช่านรู้สึกถึงเข็มเหล็กหนาทิ่มแทงหัวใจของเขา เขามองเธอแล้วก็หัวเราะเบาๆ "เธอหมายความว่า เธอยอมโดนคนอื่นดีกว่าฉันงั้นสินะ?"

"ใช่!"

คำพูดของหนานจิ่นผิงดังลั่นจนทำให้หัวใจของชายคนนั้นขาดห้วงไปชั่วขณะ