นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 117

เธอไม่รู้สึกผิดอะไรที่เอาลูกออก เธอยังจำได้ไม่กี่ปีก่อนที่เธอยืนอยู่ข้างๆโจวกุยช่าน พูดว่าถ้าท้องแล้วจะเป็นยังไง?

ตอนนั้นประจำเดือนของเธอช้าไปสิบวันจนเธอรู้สึกกระวนกระวายใจ

ตอนนั้นเฉียวหยูโดนชนและทุกอย่างไม่สามารถย้อนกลับไปได้ แต่เธอตั้งใจที่จะตั้งครรภ์เพื่อได้รับความเมตตาจากผู้ชายคนนั้น

เธอจะจำสีหน้าของเขาในตอนนั้นได้เสมอ เขามองเธอด้วยความรังเกียจราวกับมองกองขยะ "เธอไม่เหมาะให้กำเนิดลูกฉันและฉันจะไม่ปล่อยให้ไอ้นั่นรอดไปได้"

ขณะนั้นเหมือนว่าทั้งความรักความเกลียดหายไป เธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าราวกับว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น

ในที่สุดความเฉยเมยกับความรังเกียจของเขาก็กัดกร่อนใจความอบอุ่นสุดท้ายที่เหลืออยู่ในหัวใจเธอ

เฉียวหยูจงใจนอนใต้รถเธอ เธอไม่ได้ร้องไห้ ตอนโดนที่บ้านทอดทิ้ง เธอก็ไม่ได้ร้อง แต่พอชายคนนั้นพูดอย่างนั้น เธอก็รู้สึกว่าฟ้าถล่มมีดลงมาจนร้องไห้เสียงดัง

ต่อมาเธอสารภาพผิดในการพิจารณาคดีของศาลและยินดีที่จะติดคุก อยากยุติทุกอย่าง

แต่ติดคุกกว่าสามปี ชีวิตแบบนั้นมันคืออะไร?

ความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด การดูหมิ่น ตีด้วยแส้และ ต่อมาเธอได้เรียนรู้โลกนี้ การประจบสอพลอลูกพี่ในคุก

ในช่วงหกเดือนแรก เธอมีชีวิตอย่างน่าสังเวช อาการบาดเจ็บไม่เคยหายดี ต่อมาเธอได้เติบโตขึ้น ซ่อนความโกรธ ความคับแค้นไว้ในใจ หลังจากกดมันไว้นาน ความเกลียดที่มีต่อโจวกุยช่านก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ เกลียดการหลอกลวงและความเหี้ยมโหดของเขา

หลังจากที่ได้ปล่อยตัว ก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยเขาไป ถึงโจวกุยช่านจะเกลียดเธอ แต่เธอก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ก็รักเธอ

ดังนั้นเธอจะทรมานเขาทีละนิดอย่างช้าๆ ให้เขาได้ลิ้มรสถึงความสิ้นหวัง

หนานจิ่นผิงกระตุกมุมปาก เธอน่ะอยู่ในนรกแล้ว ไม่รังเกียจที่จะดึงใครมาอยู่ด้วยหรอก

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและหาหมายเลขของสือฮว่า พร้อมกับดวงตาที่ฉายแววอบอุ่น

หากถามว่ามีใครที่เธอยังห่วงบนโลกใยนี้ก็ต้องเป็นสือฮว่า

เธอจะจำสีหน้าหวาดกลัวของสือฮว่าตอนที่เธอยอมรับผิดนั้นได้ดี เธอเศร้ามาก

เธอยังเห็นน้ำตาที่หางตาของเธอ สือฮว่าที่แต่ไหนแต่ไรเป็นคนเย็นชา ไม่มีอะไรสามารถทำอะไรใจของเธอได้ แต่ในขณะนั้น เธอเหมือนเด็กที่โดนทอดทิ้ง มองด้วยความไม่เชื่อและพูดอะไรไม่ออก

หนานจิ่นผิงสูดหายใจเข้าลึกๆแล้ววางโทรศัพท์ลงอีกครั้ง สุดท้ายก็ไม่ได้โทรออกไป

สือฮว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนานจิ่นผิง เธอรู้ว่าหนานจิ่นผิงเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถและเฉียวหยูไม่ใช่คู่ปรับของเธอ เธอจึงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร

ไม่กี่วันต่อมาแผลที่มือของเธอก็หายเป็นปกติ ไม่รู้ถงเหยียนไปเอายามาจากไหนแถมบอกว่าสามารถลบรอยแผลเป็นได้ด้วย

เธอยังคงใช้มันด้วยความสงสัยและพบว่ายานั่นใช้ได้ผลจริง แผลเป็นจากน้ำร้อนลวกที่มือของเธอตื้นขึ้นมากและอีกไม่นานก็จะหายไป

ไม่มียวี๋ม่านในแผนกแล้วอากาศก็ดูเหมือนจะสดชื่นขึ้นมาก

เธอไม่ได้มาหลายวันจนเรื่องต่างๆมันสะสามกันมากมาย จนตอนนี้เธอยุ่งมาก ต้องทำโอทีถึงสามทุ่มอยู่ตลอด

เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าด้านนอกก็เห็นว่าแปบๆก็ดึกขนาดนี้แล้วก็รีบปิดไฟ เก็บของจะกลับบ้าน

แต่ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกเธอก็เห็นฮ่อฉวนสือ

น่าแปลกจริงๆ ทำไมผู้ชายคนนี้มีลิฟต์เฉพาะแต่ไหนถึงมาที่ลิฟต์นี้บ่อยๆ

ขณะนี้ทั้งลิฟต์ว่างเปล่า มีฮ่อฉวนสืออยู่คนเดียว แต่สือฮว่าก็ไม่ได้อยากเข้าไป

ฮ่อฉวนสือยังกดปุ่มต่อไปราวกับว่าถ้าเธอไม่เข้าก็จะอยู่อย่างนั้นต่อไป

วันนี้ทั้งสองที่เพิ่งเจอกันบรรยากาศก็ขมุกขมัว

สือฮว่าที่มึนงงก็ก้าวเข้าไป ฮ่อฉวนสือถึงปล่อยมือลง

สือฮว่ายังกลัวที่ทั้งสองติดอยู่ในลิฟต์ครั้งก่อน เธอจ้องไปที่ตัวเลขที่กำลังวิ่งอยู่จนกระทั่งลิฟต์หยุดลงนิ่งๆ เธอถึงรู้สึกโล่งใจ

"นั่งรถฉัน"

ฮ่อฉวนสือพูดอย่างนั้นทันทีที่เธอก้าวออกจากลิฟต์

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก ไม่ได้ปฏิเสธ ทำสงครามเย็นไปก็ไม่ได้อะไร

หลังจากขึ้นรถ โทรศัพท์มือถือของฮ่อฉวนสือก็ดังขึ้น เขาไม่ได้เลี่ยงสือฮว่า สือฮว่าก็ได้ยินเสียงของมู่หวั่นโจวอย่างชัดเจน

"ฉวนสือ ปัญหาของแผนงานแก้ไขแล้ว คุณดูว่าว่างเมื่อไร เดี๋ยวฉันจะได้เข้าตี้เซิ่ง"

น้ำเสียงของมู่หวั่นโจวเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ไม่ใช่เรื่องยากที่จะได้ยินถึงความรักในนั้น

แต่ใบหน้าฮ่อฉวนสือไร้อารมณ์ "ฉันจะส่งมอบให้หนานสือดูแลเรื่องนี้ จากนี้คุณก็ติดต่องานกับเขาก็พอ"

ใบหน้าของมู่หวั่นโจวแข็งทื่อ ส่งเรื่องนี้ให้หนานสือ เธอก็จะไม่ได้เจอฮ่อฉวนสือแล้ว?

"แต่ก่อนหน้านี้เป็นคุณกับฉันมาตลอด..."