นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 119

ฮ่อฉวนสือไม่ได้สนใจเขา เพียงนั่งเงียบๆข้างสือฮว่า

สือฮว่ารู้สึกอายนิดหน่อย ถึงเขาจะทำแบบนี้เพื่อมู่หวั่นโจวก็เถอะ แต่ก็ยังย่างเนื้อให้ เธอเลยรีบหยิบขึ้นมาไม้หนึ่งแล้ววางตรงหน้าเขา "อร่อยมากนะ เนื้อนุ่มมาก คุณสามี คุณชิมสิ"

ฮ่อฉวนสือหันมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ "อืม"

สือฮว่าที่โดนมองก็หน้าแดงก่อนรีบละสายตา

ในสายตาของคนอื่น ฉากนี้คือจับกันชัดๆ

มู่หวั่นโจวแทบจะอาเจียนเป็นเลือด ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเข้าไปในวิลล่า

กงมู่ป๋ายที่เป็นห่วงเธอ ก็ใช้โอกาสที่ทุกคนไม่ได้สนใจตามเข้าไป

มู่หวั่นโจวนอนร้องไห้อยู่ในห้องตัวเอง โกรธจนพังของทุกอย่าง

กงมู่ป๋ายที่เดินเข้ามาในห้องของเธออย่างเป็นห่วงและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน "หวั่นโจว ไม่ต้องเสียใจนะ มันไม่คุ้มกับผู้ชายแบบนั้น"

มู่หวั่นโจวตัวสั่นไปทั้งตัวพร้อมกับริมฝีปากที่สั่นระริก "มู่ป๋าย ทำไมสือฮว่าถึงไม่เป็นไร คุณไม่ได้สัญญาว่าจะฆ่าเธอเหรอ? ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้?!"

มู่หวั่นโจวรู้สึกตัวเองเป็นบ้า! เล็บทิ้งรอยไว้ที่มือของกงมู่ป๋าย

กงมู่ป๋ายรู้ว่าตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกก็รีบจูบเธออย่างรวดเร็ว อยากทำให้เธอสงบลง

จูบไปจูบมา บรรยากาศก็เปลี่ยนไป สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มฉีกเสื้อผ้าก่อน

ด้านนอก สือฮว่าทานเนื้อที่ฮ่อฉวนสือย่างจนอิ่มและทุกคนก็ต่างย้ายเข้าไปในบ้าน

เดินเข้าประตูวิลล่า สือฮว่าก็รู้สึกประหลาดใจมากที่ด้านในเป็นบาร์ แต่แตกต่างจากบาร์ที่วุ่นวายทั่วไป ที่นี่มีบรรยากาศที่ผ่อนคลายและหรูหราไปทั่วทุกที่

พนักงานเสิร์ฟหลายคนเดินเข้ามาในหมู่พวกเขา พวกผู้หญิงก็เริ่มนั่งด้วยกันและเปรียบเทียบกันแหวนเพชรแต่ละวงในมือว่าอันไหนใหญ่กว่า

ฮ่อฉวนสือโดนซิ่วหยูลากออกไป เพราะงั้นเลยเหลือสือฮว่าที่อยู่ที่นี่

ผู้หญิงหลายคนมองเธอและเดินเข้ามาอย่างกระตือรือร้น

พวกเขาไม่รู้จักตัวตนของฮ่อฉวนสือแต่เห็นว่าทุกคนเคารพเขามากเลยคิดว่าคงไม่ได้ต่ำต้อย

"คุณอยู่กับผู้ชายคนนี้ เขาซื้อรถหรูให้คุณกี่คันงั้นเหรอ? ฉันเห็นเขาทำบาร์บีคิวให้คุณเองด้วย คงคนใจกว้างมากใช่ไหมล่ะ?"

ผู้หญิงพวกนี้เป็นพวกเมียน้อยคนรวย นอกจากการเยาะเย้ยกับการเปรียบเทียบแล้วก็ทำอะไรไม่เป็น

ตั้งแต่สือฮว่าปรากฏตัวจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พูด ทุกคนต่างมองว่าเธอเป็นคนแบบหนึ่ง

สือฮว่าที่ไม่ตอบ พวกผู้หญิงก็มองหน้ากันแล้วขมวดคิ้วก่อนแววตาจะฉายแววรังเกียจ "ไม่มีงั้นเหรอ? ไม่หรอกมั้ง แล้วเพชรของคุณล่ะ? บ้านล่ะ? เมื่อสองวันก่อนที่รักของฉันเพิ่งให้อพาร์ทเมนท์ฉันมา ฉันเห็นว่าคุณกับผู้ชายคนนั้นก็ดูค่อนข้างรวยนะ จะไม่ให้สักแดงเลยเหรอ"

"ฉันไม่คิดว่าจะไม่ให้หรอก แต่ผู้หญิงคนนี้คงน่าเบื่อ ดูชุดคืนนี้ของเธอสิ เหมือนกับพนักงานออฟฟิศเลย"

ผู้หญิงในนั้นพูดประโยคนั้นออกมา ทุกคนก็เลยมองไปที่ชุดของสือฮว่าทันที

อันที่จริงเมื่อเทียบกับความมีสีสันที่สวยงามของพวกเขา สือฮว่านั้นก็เรียบง่ายมาก

วงการนี่ต่างก็ดูหมิ่นกัน อย่างเช่นวงผู้หญิงพวกนี้ เกลียดผู้หญิงที่แสร้งทำเป็นว่าตัวเองสูงส่ง พึ่งพาผลงานของตัวเองและ สือฮว่าเองก็ดูเหมือนเป็นคนแบบนั้น

สือฮว่าเม้มมุมปาก "ไม่มีบ้าน ไม่มีรถแล้วก็ไม่มีเพชรด้วย"

สายตาพวกผู้หญิงมองเธออย่างดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น หรือแม้กระทั่งสงสาร อยู่ข้างกายผู้ชายคนนั้นแต่ไม่ได้แม้แต่ของขวัญ มันต้องย่ำแย่แค่ไหน

"คุณอย่าเพิ่งท้อนะ ครั้งหน้าอย่าใส่ชุดแบบนี้อีก ใส่น้อยชิ้นหน่อยแล้วผู้ชายจะชอบ"

ในวันที่อากาศหนาวเย็นแบบนี้ พวกเธอทุกคนต่างแต่งตัวกันอย่างสบาย แถมชานเมืองยังมีลมพัดแรงอีก ตอนอยู่ข้างนอก ริมฝีปากทุกคนต่างม่วงเพราะหนาว แต่ก็ยังยิ้มเพื่อเอาใจพวกผู้ชาย

สือฮว่าไม่ได้ดูถูกพวกเธอและไม่รู้ว่าตอนนี้ควรตอบอะไร

ผู้หญิงที่พูดจารุนแรงลุกขึ้นยืนแล้วเทน้ำผลไม้ลงบนหัวของเธอ

ผู้หญิงคนนั้นชื่อเฉิงเหยา ได้ยินสือฮว่าบอกว่าไม่มีทั้งบ้าน รถหรือเพชรก็คิดเอาเองว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอมากนัก เพราะงั้นถึงกล้าทำแบบนี้

ผมของสือฮว่าเปียกชุ่มไปด้วยน้ำผลไม้ ได้ยินฝีปากที่คอยทิ่งแทงของผู้หญิงคนนั้น "ฉันถาม คุณยังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์อยู่อีก ทุกคนเป็นพี่น้องกัน แค่สอนประสบการณ์ให้คุณรู้ก็เท่านั้น ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง?"

สือฮว่าหยิบทิชชู่ที่ด้านข้างมาเช็ดอย่างใจเย็น เธอไม่เข้าใจวงจรสมองของผู้หญิงคนนี้ ถึงเธอจะไม่ใช่สัตว์เลี้ยง หรือผู้ชายที่พาเธอมาจะทนดูเธอถูกรังแก? นี่ไม่ใช่การหักหน้าผู้ชายคนนั้นเหรอ?

น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น

สือฮว่าลุกขึ้น หยิบไวน์แดงจากด้านข้างและเทลงบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

"ให้มาก็ให้กลับ"

ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงร้อง มองชุดลิมิเต็ดอิดิชั่นของเธอเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดงก็โกรธขึ้นมาทันทีและยกมือขึ้นจะตบสือฮว่า

สือฮว่าหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาแล้วฟาดที่หัวของเธอ จนหน้าผากของผู้หญิงคนนั้นเลือดออก

รอบข้างต่างไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ทุกคนรีบเข้ามาเกลี้ยกล่อม ผู้หญิงคนนั้นกุมหน้าผากที่ได้รับบาดเจ็บ กอดอกร้องไห้ในอ้อมแขนของชายที่เข้ามา

"นายน้อยคะ คุณต้องจัดการให้ฉันนะคะ ผู้หญิงคนนี้หยาบคายมากถึงขนาดลงไม้ลงมือเลยค่ะ"

เฉิงเหยาหน้าตาสระสวย พอร้องไห้ก็ทำให้ผู้ชายใจละลาย แต่เมื่อเห็นคนที่ทำให้เธอขุ่นเคืองก็ตกใจจนยืนแน่นิ่งอยู่กับที่ทันที

ไม่มีใครในชนชั้นสูงไม่รู้จักสือฮว่า นี่คือภรรยาที่ตกลงแต่งงานกับฮ่อฉวนสือ เป็นหลานสะใภ้ของคุณท่านฮ่อแต่งตั้งให้ ให้ความกล้าหาญพวกเขาเต็มร้อยยังไม่กล้าเข้าไปยั่วโมโหเลย

"เหยาเหยา เธอรีบขอโทษคุณสือสิ"

โจวกุยช่านถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ตั้งแต่ที่ฮ่อฉวนสือย่างเนื้อให้สือฮว่า เขาก็ถ่ายไว้อย่างไม่แคร์แล้วส่งต่อให้คนที่ต่างประเทศ

หึหึ ยังไม่กลับมาอีก สือฮว่าคงเกือบจะลืมชื่อเขาไปแล้วมั้ง

มุมปากเขากระตุก รู้สึกได้ว่าผู้หญิงข้างๆเขาเข้ามาใกล้มากขึ้นก็ขมวดคิ้ว "อยู่ห่างๆฉัน!"

ผู้หญิงคนนั้นผงะและรีบยืดตัวตรง "ขอโทษค่ะ ต้องขอโทษนะคะ"

โจวกุยช่านโทรไปที่โรงพยาบาลและถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของหนานจิ่นผิง เขาไม่ทนอยู่ต่อได้จนต้องกลับไป

ชั้นบนในเวลานี้ สือฮว่าเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ แล้วออกมาในชุดนอนก็เห็นฮ่อฉวนสือยังอยู่ในห้อง

"ทำไมไม่กลับห้องล่ะ?"

ฮ่อฉวนสือถือหนังสือในมือ ก้มหน้าพลิกกระดาษ "คืนนี้เราจะนอนด้วยกัน"

"อะไรนะ?"

ผ้าขนหนูในมือของสือฮว่าเกือบจะตกลงพื้น ใบหน้าแดงก่ำ

ฮ่อฉวนสือวางหนังสือลงด้วยสีหน้าจริงจัง "เราเป็นสามีภรรยากัน แถมห้องที่นี่ก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น เจ้าของก็ต้องจัดให้เราอยู่ด้วยกันสิ"

สือฮว่าอยากกลับ แต่พอมองเวลาก็เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้ว

เธอกัดริมฝีปากและสงสัยว่านี่เป็นจุดประสงค์ของการที่ฮ่อฉวนสือพาเธอมาทำบาร์บีคิว แต่แล้วเธอก็คิดว่าจะเป็นไปได้ยังไง ฮ่อฉวนสือไม่ใช่คนแบบนั้น

เธอนั่งลงอย่างไม่สบายใจ "งั้น...งั้นคุณไปอาบน้ำเถอะ"

เมื่อเธอพูดไปแบบนั้น ใบหน้าก็แดงมากขึ้น รู้สึกเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังจะทำเรื่องอย่างว่ากัน

ฮ่อฉวนสือเดินเข้าห้องน้ำ พอใจกับการเตรียมการของซิ่วหยูในคืนนี้

ถูกต้อง วิลล่าที่นี่เป็นของซิ่วหยู

ฮ่อฉวนสืออาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดนอนแล้วเดินออกมา

ชุดนอนสะอาดสะอาดสะอ้าน ยังไงที่นี่ก็เป็นที่เล่นส่วนตัวของซิ่วหยู เกือบทุกที่จะต้องมีการฆ่าเชื้อมากกว่าสิบครั้ง ชายคนนั้นดูเลอะเทอะแต่ก็ระมัดระวังเป็นอย่างดี

เขาเดินออกไปก็เห็นสือฮว่ายืนอยู่ตรงหน้าต่าง

นี่คือเขตชานเมือง นอกจากแสงไฟนับพันจากที่ไกลๆก็ไม่มีอะไรอื่น

ฮ่อฉวนสือขึ้นเตียงแสร้งทำเป็นหยิบหนังสือจากด้านข้างแล้วเฝ้าดูอย่างเงียบๆ

ใบหน้านิ่งสงบ แต่ความจริงแล้วในใจราวกับมีพายุ จนกังวลขึ้นมา