นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 124

"คุณมั่นใจหรือไม่ว่าชายชราจะให้อภัยคุณ？"

ชายชราแห่งตระกูลกงผิดหวังอย่างยิ่งกับกงมู่ป๋ายในครั้งนี้ มิฉะนั้นคงจะไม่โกรธมากจนเดินจากไปในทันที

"ฉันจะทำให้เขายกโทษให้ฉัน"

กงมู่ป๋ายก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยท่าทางของการยอมจำนนอย่างแท้จริง

"งั้นก็ดี ถ้าแผลหาขยก็กลับไปเถอะ"

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นและออกจากที่นี่

กงมู่ป๋ายถอนหายใจและริมฝีปากก็กดแน่น

ไม่มีใครคิดว่ากงมู่ป๋ายยังมีชีวิตอยู่ ชายชราตระกูลกงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเห็นคนคุกเข่าอยู่นอกบ้าน แต่เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจเมื่อนึกถึงการกระทำของหลานชายคนนี้

กงมู่ป๋ายคุกเข่าอยู่ข้างนอกโดยไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลาสามวันเต็มๆ

ในที่สุดชายชราก็ทนมองไม่ได้และให้คนไปพยุงเขาขึ้นมา

"คุณปู่ คราวนี้ผมคิดได้แล้ว"

น้ำเสียงของกงมู่ป๋ายเย็นชา ความรักที่เขาให้กันคนอื่นก่อนหน้านี้รู้สึกว่ามันไร้สาระมาก แต่ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความสงบ

ชายชราพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ คิดได้แล้วก็ดี

"มู่ป๋าย ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งและครั้งนี้อย่าทำให้ฉันผิดหวังอีก"

กงมู่ป๋ายพยักหน้าด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

เมื่อรู้ว่ากงมู่ป๋ายยังมีชีวิตอยู่ มู่หวั่นโจวกังวลและนอนไม่หลับมาหลายวัน กลัวว่ากงมู่ป๋ายจะกลับมาแก้แค้น

เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าตอนนั้นตัวเองยิงปืนไปสามนัด ทำไมชายคนนี้ถึงยังไม่ตาย

เธอไม่กล้าออกไปข้างนอกและกังวลอยู่ตลอด แต่จนกระทั่งผ่านไปสิบกว่าวัน ก็ไม่ได้ยินการกระทำอื่นๆของกงมู่ป๋าย

เธอจึงไม่กังวลอีกต่อไป พอลองคิดดูแล้วกงมู่ป๋ายรักเธอมากขนาดนั้นและยังเคยบอกว่าเขาจะให้ชีวิตเขากับ และจะไม่รักเธอได้เพราะเธอยิงไปไม่กี่นัดอย่างไร คาดว่าผู้ชายคนนี้ยังคงคิดเกี่ยวกับวิธีมาสร้างสันติภาพ

มู่หวั่นโจวพูดอย่างเย็นชา ผู้ชายนี้มันต่ำต้อยจริงๆ

ช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ดีเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินว่าสือฮว่ายังมีชีวิตอยู่ก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง

ร่างกายของสือฮว่าฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แล้ว และกำลังคิดว่าจะตอบแทนของขวัญชิ้นใหญ่อะไรให้มู่หวั่นโจว แต่มีคนจากตระกูลสือนั้นมา บอกว่าชายชรากลับมาแล้ว และขอให้เธอกลับไปทานอาหาร

สือฮว่าและชายชราตระกูลสือไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนและว่ากันว่าในตอนนั้นทั้งสองคนนี้ไม่เคยชอบแม่เลย

สือเฉียงถือว่าเป็นแบบอย่างของคนที่จบมาอย่างยากจน ที่บ้านทำทุกอย่างเพื่อส่งเขาเรียน เมื่อจบการศึกษาในระดับสูงก็ถือว่ามีความสามารถในการทำธุรกิจอยู่บ้าง ทั้งสองคนนี้ในตระกูลสือนี้จึงไม่ใช่คนที่สามารถสนิทด้วยได้เหมือนทั่วไป

เดิมทีสือฮว่านั้นไม่อยากไป แต่ชายชราโทรมาตัวตนเอง บอกว่าพี่ชายของเธอคิดถึงเธอมาก

พี่ชาย?

เธอไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองยังมีพี่ชาย ทั้งๆที่ตอนแรกแม่ก็คลอดลูกสาวแค่คนเดียว

"เสี่ยวฮว่าเธออาจจะไม่รู้ ก่อนที่แม่เธอจะคลอดเธอ ก็ได้คลอดลูกชายก่อนแล้ว แต่ลูกชายคนนั้นก็ได้รับการเลี้ยงดูจากย่าเธอและฉัน คืนนี้เธอมา พอดีพี่น้องพวกเธอจะได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง"

สือฮว่ารู้สึกเพียงว่ามีเสียง "บูม" อยู่ในหัว หลังจากแม่เธอให้กำเนิดเธอไม่นานก็ได้กลับมาที่บ้านเกิด นิสัยของเธอก็เปลี่ยนเป็นเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดอะไรมาก หรือแม้แต่บอกยายของเธอว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในจิงตู

ตอนนั้นใครๆก็ต่างบอกว่าเธอถูกคนรวยทอดทิ้งและยังพูดอีกว่าไม่รักนวลสงวนตัว

เมื่อตัวเองโตขึ้น แม่ของเธอก็พูดน้อยลงเรื่อยๆ อารมณ์ก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆและปกติก็มักจะขังเธอไว้ ดังนั้นจนถึงตอนนี้เธอจึงกลัวสภาพแวดล้อมที่อึดอัดโดยสัญชาตญาณ

เธอคิดเสมอว่าเธอเป็นลูกคนเดียวของแม่ แต่ตอนนี้ก็มีพี่ชายก็ปรากฏตัวขึ้น

ครั้งนี้ เธอจึงต้องกลับบ้านจริงๆ

ในคืนนั้น ผู้สูงอายุสองคนในตระกูลสือกลับมาและมีชีวิตชีวามาก

ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในประตู ก็รู้สึกได้ถึงความชั่วร้ายที่มาจากสิงเหมี่ยว

มือของสิงเหมี่ยวบีบแน่นด้วยใบหน้าที่โกรธ ตระกูลสือเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับดีจริงๆ เธอคิดมาตลอดว่าสือเฉียงไม่ชอบเธอเพราะหลิ่วชิงเฉี่ยนไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ แต่ไม่คิดว่าหลิ่วชิงเฉี่ยนจะให้กำเนิดลูกชายตอนแต่แรกแล้ว และเด็กคนนี้ยังถูกคนแก่สองคนนี้พาไปเลี้ยงอย่างเงียบๆ เธอแทบจะเป็นบ้าเมื่อทราบข่าวในคืนนี้

ลูกสาวคนเดียวของเธอถูกทำลายด้วยน้ำมือของสือฮว่าและลูกชายก็ไม่ได้เรื่อง นี่ตระกูลสือจะทิ้งเธอไปแล้วเหรอ?

ชายชราสือจี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นเธอก็มีความเมตตาบนใบหน้าเก่าของเขา "นี่คือสือฮว่าสินะ โตขนาดนี้แล้ว"

ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของหญิงชราที่อยู่ด้านข้างและเธอไม่ได้ริเริ่มที่จะพูด

สายตาของสือฮว่าหยุดที่ร่างของชายอีกคน ชายคนนั้นก็นั่งเงียบๆอยู่บนโซฟา เงียบจนราวกับว่าไม่มีตัวตน

"สือฟาน มาพบน้องสาวเธอสิ"

สือฟานเงยหน้าขึ้นพร้อมขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง จ้องมองร่างของสือฮว่าชั่ววินาที จากนั้นก็หันกลับมาจ้องมอง "สวัสดี"

เการมองแวบนี้ มันแย่ยิ่งกว่าคนแปลกหน้า