นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 13

ใบหน้าของสือเฉียงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที

หลิ่วชิงเฉี่ยนเสียชีวิตไปนานแล้ว ทำไมถึงพูดถึงผู้หญิงที่ตายแล้วบนโต๊ะอาหารด้วย?!

ผู้หญิงคนนั้นสวย แต่ไร้สมอง! ภูมิหลังก็ต่ำ พอเธอไม่สามารถทำประโยชน์ให้ได้อีกต่อไปก็รอเวลาโดนเขาเขี่ยทิ้ง

แต่ต่อหน้าสือฮว่า เขาไม่อยากที่จะทำตัวไม่ดี

"สิงเหมี่ยว ความอดทนฉันมีขีดจำกัด"

เขากัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่

สิงเหมี่ยวรู้สึกไม่ดีเลยไม่กล้าพูดอะไรอีก

ดวงตาสือฮว่าหรี่ลง เธอนึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาคู่นี้จะดีมาก แต่ผลก็เป็นแค่แสร้งดูดีเท่านั้น งั้นก็จัดการง่ายขึ้นเยอะ

เดิมทีบ้านตระกูลสือทำรายได้ด้วยเงินจากการจำนำสร้อยข้อมือ บริษัทน่าจะมีส่วนหนึ่งเป็นของแม่ เธอไม่ปล่อยให้คนพวกนี้เอาเงินของแม่ไปได้แน่

เธอกำลังจะพูด กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายตัวเอง ความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็วจนร่างกายอ่อนยวบ

เธอปิดปากและเลี่ยงกินข้าว ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่กับบ้านตระกูลสือต่อ

"เสี่ยวฮว่า ลูกอย่าลืมพูดถึงเรื่องดีๆของบ้านตระกูลสือต่อหน้าคุณท่านฮ่อมากๆล่ะ แล้วก็บัตรนี้ พ่อให้ลูกไว้ ในนั้นมี 40,000 หยวน ลูกเอาไปก่อน"

เมื่อรู้ว่าสือฮวายังมีประโยชน์ สือเฉียงก็ไม่รังเกียจที่จะใช้ท่าทีเป็นพ่อ

ดวงตาของสือฮว่าเป็นประกาย บ้านตระกูลสือมีแบล็คการ์ด แต่บ้านตระกูลสือกลับให้บัตรเพียง 40,000 หยวน ช่างต่างกันจริง

แต่ก็นะ เมื่อเทียบกับสิ่งที่บ้านตระกูลสือเป็นหนี้แม่ของเธอ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

สือฮว่ารับบัตรนั่นมาก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ผลักประตูห้องนั่งเล่นออกไปอย่างแรง

สือหยวนเดินตามมาด้านข้างอย่างเงียบๆ และเมื่อเธอกำลังจะขึ้นรถก็ผลักเธอเข้าไปในรถจากนั้นเขาก็เข้าตามไป

"นายจะทำอะไร?!"

สือฮว่าที่โดนชนจนตกตะลึง ถึงเบาะรถจะหนา ช่วยรองรับแรงผลักได้ แต่ร่างกายของเธอก็รู้สึกอ่อนแรง หันไปมองท่าทีของสือหยวน ใบหน้าเธอก็เต็มไปด้วยความตกใจ

คนขับรถข้างหน้าไม่กล้าที่จะพูดอะไร เขารู้จักนายน้อยแห่งบ้านตระกูลสือดีเลยไม่กล้าที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง

"สือฮวา เด็กบ้านนอกอย่างเธอไม่คิดเลยว่าผิวเธอจะขาวขนาดนี้ เธอว่าฉันจะทำอะไรล่ะ?"

สือหยวนยื่นมือออกมาและสัมผัสใบหน้าเล็กๆอย่างใจต้องการ

สือฮว่าขนลุกด้วยความขยะแขยง เธอหยิบสเปรย์ป้องกันตัวออกจากกระเป๋าแล้วพ่นไปที่ตาของสือหยวน