นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 150

เธอหันกลับมาดึงพูดของ ด้วยน้ำเสียงที่ปลอบโยนเล็กน้อย "สามี เรากลับกันเถอะ"

ฮ่อฉวนสือมองเธออย่างเย็นชา พลางบีบมุมปากจนเป็นเส้นตรงที่แหลมคม

เขาหันหลังไปอย่างเย็นชาและตรงไปที่รถที่จอดอยู่ สือฮว่าก็รีบตามไป

หนานสือวางแผ่นกั้นลงอย่างรู้สถานการณ์ คันเร่งแล้วขับรถออกไป

ภายในรถนั้นเงียบมาก ร่างกายของฮ่อฉวนสือนั้นก็ปล่อยความเย็นชานั้นออกมาอย่างไม่พูดอะไร

สือฮว่าก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร ต่อหน้าฮ่อฉวนสือเธอมักจะขาดความมั่นใจอยู่เสมอ

ทันใดนั้น มือหนึ่งก็มาโอบรอบเอวของเธอ ร่างทั้งร่างของเธอก็ลอยจึ้นมาทันที จากนั้นก็ซบลงไปในอ้อมแขนของเขา

เธอตัวแข็งทื่อ ในขณะนี้นั้นรู้สึกกลัวเขาเล็กน้อย ฮ่อฉวนสือเวลาโกรธนั้นน่ากลัวเกินไป เหมือนกับสิงโตที่กำลังระเบิด

คางของเธอถูกจับขึ้นมา ฮ่อฉวนสือจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งและใช้นิ้วลูบริมฝีปากที่ได้รับบาดเจ็บของเธอ

ใบหน้าของสือฮว่าเปลี่ยนเป็นซีดลง และไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกันแน่

"ทิ้งไม่ลงขนาดนั้นเลยหรอ?"

เขาถามอย่างแผ่วเบา มือที่จับคางของเธอนั้นค่อยๆออกแรงมากขึ้น ราวกับว่าถ้าเธอพยักหน้า คางก็จะถูกปัดทิ้ง

"เปล่า"

เธอไม่ได้เสียดายจริงๆ ทุกอย่างกับสวี่ฉางอันมันเป็นอดีตไปแล้ว

มือของฮ่อฉวนสือมาที่คอของเธอ และผ่านผิวที่อบอุ่น ซึ่งรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลอยู่ข้างใต้

การมีผู้หญิงคนนี้อยู่นั้นทำให้อารมณ์ของเขายิ่งอยู่ยิ่งควบคุมไม่ได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่แย่มาก

มุมปากของสือฮว่ายังคงมีเลือดออก บอกกับผิวที่ขาวนั้น แค่มองก็มีความรู้สึกที่สะเทือนใจ

รูม่านตาของฮ่อฉวนสือหดตัวลง พลางก้มศีรษะลงและจูบไป

จูบนี้นุ่มนวลกว่าจูบเมื่อกี้มาก ไม่มีการกัดกันเหมือนสัตว์ร้าย ราวกับเสียงพึมพำระหว่างคู่รัก

เลือดบนริมฝีปากของสือฮว่าถูกเขาดูดจนสะอาด ดวงตาแดงฉานนั้นค่อยๆจางลง แล้วลูบหัวปลอบโยนเธอ

"เมื่อกี้คุณคงตกใจมากใช่ไหม?"

ลักาณะนี่ถึงเป็นฮ่อฉวนสือที่แท้จริง ซึ่งสูงส่งและเย็นชาอยู่เสมอ

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดว่าในที่สุดเขาก็กลับมาเป็นปกติแล้ว

"ไม่ค่ะ"

ดวงตาของฮ่อฉวนสืออ่อนลง เมื่อเธอได้ยินคำตอบของเธอ

ไม่นานรถก็มาถึงเฉียนสุ่ยวาน เขาลงจากรถก่อนแล้วยืนรอเธออยู่ด้านข้าง

สือฮว่า [书趣阁

www.shuquge.co] เหลือบมองไปที่ชายคนนี้ ไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไรในตอนนี้ ช่วงนี้นี้พฤติกรรมหลายอย่างของ ฮ่อฉวนสือทำให้เธอไม่ค่อยเข้าใจ

เท้าของเธอยังไม่ทันแตะที่พื้นก็ถูกอุ้มขึ้นมา

"ฉันเดินเองได้ค่ะ"

"คุณช้าเกินไป"

สือฮว่าเงียบ และรีบขึ้นไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอไม่ปฏิเสธอ้อมกอดฮ่อฉวนสือ ดังนั้นในตอนนี้เธอจึงหลับไปในเวลาอันสั้น

และไม่ไกลจากรถคันนี้ มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น จ้องมองที่ฉากนี้อย่างเงียบๆ โดยมีก้อนกลมขาวตัวหนึ่งนอนอยู่ข้างเท้าของเขา ถ้าหากไม่สังเกตุดีๆ ก็คงจะคิดว่ามันคือกองหิมะ

"เสี่ยวไป๋ ไปเถอะ นั่นไม่ใช่เจ้านาย"

หิมะก้อนกลมนั้นขยับและหัวของหมาป่าก็ปรากฏขึ้น

ชายคนนั้นนั่งยองๆแล้วแตะที่หัวของมัน "คราวหน้าอย่านำทางไปเรื่อยอีกนะ ไม่งั้นฉันจะใช้แกทำเนื้อตุ๋น"

ดูเหมือนหมาป่าจะเข้าใจคำพูดของเขา พลางยิงฟันใส่

"เก็บฟันกลับไป ไม่งั้นฉันงัดมันออก"

หมาป่าขาววิ่งหนีทันที โดยจับหางไว้แน่น

หมาป่าจะยอมแพ้คนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองเท่านั้น เห็นได้ชัดว่ามันกลัวชายคนนี้ กลัว แต่ต้องพึ่ง

มุมปากของชายคนนั้นงอและกวักมือเรียกว่า "ถ้าคุณไม่ทำตามฉันคุณจะหลงทางในภายหลัง"

หมาป่าขาวลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ก็เดินตามเขาไป

ปากผู้ชายคนนี้นั้นโค้งงอ พลางโบกมือให้กับมัน "ถ้าไม่ตามหลังฉันมา เดี๋ยวจะหลงทางนะ"

หมาป่าขาวลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็เดินสะบัดก้นตามไป

ทั้งคนและหมาป่าเลือนลางไปในท่ามกลางหิมะขาวอันกว้าง ราวกับไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน

และตอนนี้ฮ่อฉวนสือได้วางสือฮว่า เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหลับสนิท จึงอดไม่ได้ที่จะแกล้งและได้ดึงผ้านวมออก

มันแปลกจริงๆ คนที่หน้าตาดีกว่าเธอก็ใช่ว่าจะไม่มี ทำไมถึงต้องเป็นใบหน้านี้ทำให้ในใจเขามีความสุขแบบหนึ่งผุดขึ้นมา

เขายื่นมือไปค่อยๆถูที่จมูกของเธอ จากนั้นก็ออกจากห้องนี้ไป

สือฮว่าตื่นขึ้นมา 7โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น อออนั้นไม่ได้อยู่แล้ว เธอเธอรีบลงไปด้านล่างเพื่อทานอาหาร จากนั้นหยิบใบลาออกแล้วไปที่ตี้เซิ่ง

แต่เมื่อเธอเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูตี้เซิ่ง เธอก็เห็นชายคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ในระยะไกล นั่นคือสือฟาน

ในตระกูลสือต่างบอกว่าชายคนนี้เป็นพี่ชายของเธอ เธอนั้นไม่เชื่อ

"สือฮว่า เรามาคุยกันหน่อยไหม"