นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 152

"แก!!"

สือจี้โกรธจนพูดไม่ออก ตอนแรกเขานึกว่ากำจุดอ่อนของสือฮว่าได้แล้ว ผลสุดท้ายกลับโดนเอาคืนด้วยวิธีเดียวกัน

"ได้ อย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น ยายแกไม่เป็นไร ฉันจะให้คนไปส่งเธอตอนนี้"

สือฮว่าเชื่อว่าคุณยายไม่เป็นไร สือจี้ตัดสินใจเอายายมาขู่เธอ ก็คงไม่ทำอะไรกับยายหรอก

เธอวางสายโทรศัพท์แล้วรออย่างเงียบๆ

สิบนาทีต่อมา สือฟานที่หมดสติไปก็ตื่นขึ้น เขาโดนมัดมือมัดเท้า มองไปรอบๆก็ไปเห็นสือฮว่าที่นั่งตรงข้ามเขา

"สือฮว่า นี่เธอกำลังทำอะไร?"

"ฉันจะทำอะไรคุณไม่รู้เหรอ ก็ต้องแลกคุณกับยายฉันไง"

สือฮว่าสีหน้าไร้อารมณ์ ในมือยังถือปืนอยู่

สือฟานกลัวว่าปืนจะลั่นจนหน้าซีด "เธออยากแยกจากตระกูลสือจริงๆเหรอ?"

"หรือฉันยังแสดงออกไม่ชัดงั้นเหรอ?"

ใบหน้าสือฮว่าเต็มไปด้วยความเสียดแทง ตอนแรกเธอก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรกับตระกูลสือหรอก

ส่วนสร้อยข้อมือที่แม่ทิ้งยังไงเธอก็ต้องเอามาให้ได้ อาจเกี่ยวกับชีวิตแม่ก็ได้

แม่ไม่ใช่ลูกสาวของยาย สวมของมีค่าขนาดนั้นในมือแถมตอนแรกก็มีผู้ชายพาตัวเธอไป ทั้งหมดนี่เป็นปริศนา

สือฮว่าเดินเข้ามาใกล้ เห็นท่าทางอีกคนวิตกกังวลก็ตบบ่าเขาเบาๆ "ไม่ต้องห่วงหรอก ตระกูลสือต้องส่งคนมารับคุณแน่"

สือฟานที่โดนเธอตบไหล่ ก็รู้สึกหวาดกลัว แต่เพราะอีกคนมีปืน เขาเลยได้แต่เชื่อฟัง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา มีคนมารายงานจากประตูบอกว่ามีคนมาหาเธอ

สือฮว่าส่งสัญญาณให้ถงฟางจับสือฟานไว้แล้วพาไปตรงประตูใหญ่ด้วยตัวเอง

ใบหน้าสือจี้ดูไม่ดี และข้างๆเขาก็คือซวี๋หยิ่นปี้

ใบหน้าซวี๋หยิ่นปี้หดหู่ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นสือฮว่า ดวงตาก็สว่างไสว "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์"

เธอเรียกอย่างดีใจแล้วรีบเข้ามา

สือจี้คว้าตัวไว้ และมองสือฮว่าอย่างเคร่งขรึม

สือฮว่าเลิกคิ้ว ที่นี่คือประตูใหญ่ของเฉียนสุ่ยวาน เลยไม่เชื่อว่าสือจี้จะกล้าทำอะไร

"ถงหาง ส่งตัวคนไป"

ทั้งสองถูกแยกจากกันด้วยระยะห่างสามถึงสี่เมตร สถานการ์ณตึงเครียด

ถงหางจับสือฟานเอาไว้แล้วพาไปทางสือจี้

สือจี้เห็นว่าสือฟานไม่เป็นอะไรก็โล่งใจ "เสี่ยวฮว่า เขาจะพูดยังไงก็เป็นพี่ชายแท้ๆของเธอนะ"

เขาคิดจะเกลี้ยกล่อมสือฮว่า มีเด็กคนนี้ เส้นทางของบ้านตระกูลสือก็จะรายรื่นมากขึ้น

"สือจี้ เขาเป็นอะไรกับพี่ชายแท้ๆฉัน? ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ใช่คนของตระกูลสือ แต่เขาอยู่ฝั่งคุณ ถ้าคุณไม่มาหาเรื่องฉัน เราทุกคนก็อยู่กันอย่างสงบ ไม่งั้นก็ถือว่าสือเฉียงอยู่ฝั่งฉัน ฉันก็ทำร้ายพ่อได้"

สือจี้ใจสั่น สือเฉียงเป็นพ่อแท้ๆของเธอ! เธอพูดได้แบบนี้ได้ยังไง รั้นเกินไปแล้ว!

สือฮว่าจะรักจะเกลียดนั้นชัดเจน ไม่ชอบเสียเวลากับสิ่งที่ไม่จำเป็น เห็นซวี๋หยิ่นปี้กลับมาเหมือนเดิม เธอเลยดึงอีกคนหันหลังกลับและไม่ได้สนใจสือจี้อีก

สือจี้กำหมัดแน่น ในหัวคิดว่าทำไมคนที่แต่งเข้าตระกูลฮ่อไม่ใช่สือโม่ สือโม่ไม่มีสมองควบคุมได้ดีกว่าสือฮว่าเยอะ

เมื่อสือฟานที่คลายมัด ก็ไม่กล้ามองหน้าเขา

"ไร้ประโยชน์!"

สือฟานหน้าซีดแล้วค่อยๆลุด "พ่อ ผมว่าสือฮว่าไม่อยากมาเกี่ยวกับตระกูลสือจริงๆ เรายอมแพ้เถอะครับ"

สือจี้ยกมือขึ้นและตบหน้าเขาอย่างแรง "ถ้าพวกแกไม่ทำให้ผิดหวังแล้วทำไมฉันต้องให้เด็กนั่นกลับมาด้วย!"

สือฟานไม่กล้าพูดอะไร หลายปีมานี้เขาอยู่เคียงข้างสือจี้มาตลอดเลยรู้นิสัยเขาดี

ตอนแรกที่เอาหลิวชิงเฉี่ยนเป็นของเล่นการค้าก็เป็นสือจี้ กลยุทธ์ของเขาลึกกว่าสือเฉียงมาก

สือเฉียงก็แค่หุ่นเชิดที่เขาควบคุม แต่น่าเสียดายที่สือเฉียงเองก็เป็นคนหลงตัวเอง

"กลับไป เรื่องนั้นค่อยว่ากัน เอาบริษัทให้รอดช่วงลำบากไปก่อน"

สือจี้ไม่อยากมองสือฟานแล้วก่อนจะหันหลังขึ้นรถไป

สือฟานตามเขาไปอย่างระมัดระวังด้วยท่าทีที่เคารพ

ที่พวกเขาไม่รู้ก็คือบทสนทนาทั้งหมดนั้น สือฮว่าได้ยินแล้ว สือฮว่าถอดหูฟังออกก่อนจะถอนหายใจ

ที่แท้สือฟานก็เป็นลูกชายของสือจี้ ไม่ใช่พี่ชายของเธอ

ตอนที่เธอจับสือฟาน ก็แอบวางเครื่องดักฟังเล็กๆไว้บนเสื้อของเขา แค่ถ้าใส่หูฟังก็จะได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง

เธอโชคดีมากที่สือฟานไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ถ้าเกิดมีแม่เดียวกันขึ้นมาเธอคงไม่กล้าทำอะไรที่โหดร้าย