นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 154

ใบหน้าของโจวกุยช่านซีดลงทันที แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังขยับต่อไป "งั้นต้องทำไงล่ะ จิ่นผิง ยังไงเธอก็โดนฉัน จะสกปรกก็ทนเอา"

คำพูดเป็นเหมือนน้ำผึ้งเเละก็เป็นดั่งมีดได้เช่นกัน

พวกเขาสองคนไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างกายยิ่งใกล้กัน จิตกลับยิ่งลอบออกไปห่างไกล

ในร้านอาหาร ตั้งแต่หนานจิ่งผิงออกไป สือฮว่าก็ยังนั่งอยู่ ไม่ได้รีบร้อนออกไป

จนกระทั่งเธอเห็นคนคุ้นเคย ดวงตาถึงสว่างไหว

ถางจิงหราน...

เธอไม่คิดว่าจะได้เจอกับถางจิงหรานที่นี่

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอกันหลังจากที่ถางจิงหรานกลับมา บรรยากาศก็ตึงเครียดมากขึ้น

ถางจิงหรานบีบมือตัวเองแน่นเพียงเพื่อไม่ให้ลุกไปฉีกใบหน้าของสือฮว่า "บังเอิญจัง สือฮว่า เธอก็อยู่เหรอเนี่ย"

เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่รู้ว่าอีกฝ่านเป็นคนแบบไหน แต่เธอก็ยังนิ่ง นี่เป็นเคล็ดลับของถางจิงหราน

สือฮว่ากระตุกริมฝีปากอย่างเย็นชา แต่ก่อนเธอเปิดโปงกลอุบายของถางจิงหรานต่อหน้าสวี่ฉางอันบ่อยๆ ให้สวี่ฉางอันระวังรักวัยเด็ก ถางจิงหรานเลยเกลียดเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

"นั่นน่ะสิ บังเอิญจริงๆ"

ในเมื่อีกคนคิดจะจับผิด เธอก็เลยไม่คิดจะเริ่มยั่วโมโหก่อน

ยังไงก็พิสูจน์แล้ว ถางจิงหรายไม่ใช่คนเงียบๆนิ่งๆแน่

"ฉันมาซื้อเกี๊ยวปูให้ฉางอัน ช่วงนี้เขาอยากอาหารมากขึ้นแล้วก็ชอบกินของที่นี่"

เกี๊ยวปูถือเป็นของขึ้นชื่อของร้านนี้ หลายคนมักจะต่อคิวเพื่อกินร้านนี้ พอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์คนจะเต็ม มีโอกาสได้กินเฉพาะวันธรรมดาเท่านั้น

"สมัยเรียนฉางอันก็ชอบกินอันนี้ พูดถึงเกี๊ยวปู ตอนเด็กฉันกับเขาก็ไปจับปูด้วยกันบ่อยๆ พอแม่เห็นฉันกับเขาชอบไปทะเลาก็เลยพาไปพักผ่อนที่เกาะ"

ถางจิงหรานพูดเองเออเองก่อนเอื้อมมือไปหยิบเกี๊ยวจากพนักงานที่มาส่ง

สือฮว่าก้มหน้าจิบกาแฟเงียบๆอย่างไม่ใส่ใจ

แต่เห็นได้ชัดว่าถางจิงหรานไม่คิดจะปล่อยเธอไป "คงได้ดูข่าวบนอินเทอร์เน็ตแล้วใช่ไหมล่ะ รูปพวกนั้นเป็นฉางอันที่ส่งมาให้ฉัน ตอนนั้นที่ฉันรู้ว่าเขาเก็บรูปแฟนเก่าก็หึง แต่ไม่คิดว่าเขาจะเอารูปโยนมาทางฉันแล้วให้ฉันจัดการ"

สือฮว่าเคาะนิ้วเรียวยาวเบาๆบนโต๊ะ

"ถางจิงหราน ความสัมพันธ์ของเธอกับสวี่ฉางอันก็ดีขนาดนั้น หรือเขาไม่ได้บอกเธอว่าคนที่ชอบกินเกี๊ยวปูไม่ใช่เขา แต่เป็นฉันน่ะ?"

ประโยคนั้นเป็นดั่งคำวิจารณ์ ทำให้รูม่านตาของถางจิงหรานเบิกกว้างและกำกระเป๋าแน่น "เธอหมายความว่ายังไง?"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของสือฮว่า แต่ในสายตาของถางจิงหราน รอยยิ้มนั้นเป็นท่าทางของผู้ชนะ

"ตอนที่ฉันคบกับฉางอัน ก็เป็นเขาที่มาต่อแถวซื้อเกี๊ยวปูให้ฉัน"

ริมฝีปากของถางจิงหรานโดนกัดจนแตก คำพูดของสือฮว่าเพียงประโยคเดียวทำเธอล้มเหลว

"สือฮว่า เธอยังคงน่ารำคาญเหมือนเดิมเลยนะ"

"เหมือนกันเลยนะ ฉันว่าระหว่างเรา ครั้งหน้าทำเป็นไม่รู้จักกันจะดีกว่านะ ไม่อย่างนั้นคุณถางคงโมโหฉันจนทำอะไรขึ้นมาคงจะไม่ดี"

ถางจิงหรานเกิดเจ็บแปลบในอกทันที แต่ก่อนก็เป็นแบบนี้ สือฮว่าใช้คำพูดบดขยี้เธอได้อย่างสมบูรณ์

นอกจากนี้เธอยังเรียนกฎหมาย มีตรรกะที่ชัดเจนและแทบจะไม่แพ้ใครเลย

"ฉันกับฉางอันกำลังจะหมั้นกัน ถึงตอนนั้นเธอต้องมาให้ได้ล่ะ สือฮว่า ฉันอยากให้เธอเห็นฉันมีความสุข"

เธอพูดยืนยันและโยนเกี๊ยวปูลงถังขยะ

"รสนิยมฉางอันก็ควรเปลี่ยน เพราะยังไงคนที่อยู่ข้างเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว"

เธอดูสงบ แต่น้ำเสียงของเธอก็มาจากกัดฟันพูด

เธอไม่รู้จริงๆว่าคนที่ชอบเกี๊ยวปูคือสือฮว่า เธอมักจะซื้อไปเอาใจเขา แต่ผลสุดท้ายกลับทำให้เขาคิดถึงยัยนั่น!

ฟ้าช่างเล่นตลก!

สือฮว่าไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มจางๆ แล้วก็ดื่มกาแฟในมือต่อไป

ถางจิงหรานไม่รอช้าเพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองแพ้ครั้งนี้ ตั้งแต่เกี๊ยวปูเธอกลายเป็นตัวตลกในสายตาของสือฮว่า ดังนั้นเธอเลยไม่ยุ่งต่อแล้วรีบจากไป

สือฮว่าดื่มกาแฟช้าๆจนหมดก่อนจะลุกขึ้นยืนและกลับเฉียนสุ่ยวาน

ฮ่อฉวนสืออยู่ที่บ้านแล้วและกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา

หลังจากกลับจากบ้านใหญ่ สือฮว่าก็ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเขายังไง ผู้ชายคนนั้นจูบเธอบนรถทำให้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างในบ้านใหญ่ไม่เคยเกิดขึ้น

แต่การกัดและความอ่อนโยนของเขาล้วนฝังอยู่ในหัวใจของเธอ

นั่นคือฮ่อฉวนสือที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

"คุณสามี" เธอเรียกก่อนเดินไปที่โซฟา

ฮ่อฉวนสือไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแต่พลิกหน้ากระดาษนิ่งๆ

สือฮว่ารู้สึกไม่แน่ใจอารมณ์ของชายคนนี้ ปกติฮ่อฉวนสือโกรธก็จะเป็นเหมือนตอนนี้ ไม่สนใจใครทั้งนั้น

"คุณสามี คุณทานข้าวหรือยัง?"

เธอถามอย่างไม่แน่ใจอีกครั้ง แต่กลับเห็นฮ่อฉวนสือลุกขึ้นเดินไปทางประตู

สือฮว่าเปิดปาก แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลยทำได้เพียงมองเขาจากไป สงสัยอารมณ์จะไม่ดีล่ะมั้ง

บังเอิญที่คนรับใช้นำอาหารขึ้นโต๊ะ "คุณสือคะ ทานข้าวเถอะค่ะ"

"ฉันทานมาแล้วน่ะค่ะ"

สือฮว่าพูดอย่างอ่อนแรงและลุกขึ้นไปจะหยิบโยเกิร์ตในตู้เย็น แต่โยเกิร์ตกลับหมดแล้ว

เขาสวมหน้ากาก ไม่มีใครรู้ว่าหน้าตาภายใต้หน้ากากนั้นเป็นยังไง

ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ สือฮว่ารู้สึกถึงลมหายใจที่แผ่ออกมาจากชายคนนี้ ราวกับผีที่คลานออกมาจากนรกจนเธอตัวสั่นอย่างไม่มีเหตุผล

ชายคนนั้นจ้องมองเธออย่างเงียบๆ พอเห็นใบหน้าของเธอดวงตาก็หรี่ลง

ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นเขาหรี่ตา สือฮว่าก็นึกถึงฮ่อฉวนสือ "คุณ...คุณคือฮ่อฉวนสือเหรอ..."

แต่ทันทีที่พูดออกไป เธอก็รู้สึกเสียใจ คนที่เลียเลือดจะเป็นฮ่อฉวนสือได้ยังไง ไอพิฆาตบนตัวเขาคงไม่ได้มีเพียงชั่วข้ามคืน

"ฮ่อฉวนสือ?"

ชายคนนั้นเอียงศีรษะแล้วกระตุกปากยิ้ม "เธอรู้จักฮ่อฉวนสือ เธอเป็นใครน่ะ?"

สือฮว่าปิดปากแน่น ถ้าคนนี้เป็นศัตรูของฮ่อฉวนสือ เธอก็ตกอยู่ในอันตราย

"เสี่ยวป๋าย"

ชายคนนั้นเรียก หมาป่าสีขาวก็วิ่งเข้ามาทันทีและนั่งยองๆที่เท้าของเขาอย่างเชื่อฟัง

สือฮว่าถึงรู้ว่าที่แท้หมาป่าสีขาวตัวนี้เป็นของเขา เป็นคนยังไงกันนะถึงกล้าเลี้ยงหมาป่าในสถานที่อย่างจิงตู แถมยังพามาเดินอย่างเปิดเผยด้วย

"พูดมา เธอเป็นใคร?"

มีดของชายคนนั้นเข้ามาใกล้อีกครั้งจนทิ้งรอยเลือดไว้ที่คอของเธอ

"เสี่ยวป๋าย หิวไหม กินผู้หญิงคนนี้แล้วกัน"

เขาพูดอย่างสบายๆ ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"ฉันเป็นภรรยาของเขา แต่แค่ในนามเท่านั้น"

สือฮว่าตอบตามความจริง ถ้าเธอลังเลอีก เธอเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะให้หมาป่าขาวนั่นกินเธอจริงๆ

เห็นได้จากแววตาของเขาว่าผู้ชายคนนี้ไร้ความรู้สึกใดๆ

เมื่อชายคนนั้นได้ยินเธอพูด ก็จับผมของเธอและบังคับให้เธอหันมองเขา "ภรรยาของฮ่อฉวนสือ?"

สือฮว่ากัดริมฝีปาก "ใช่"

"น่าสนใจ"

ทันใดนั้นเขาก็บีบคางของเธออย่างแรงและกดจูบ

สือฮว่าไม่กล้าดิ้น ชายคนนี้อารมณ์รุนแรงมาก ถ้าเธอดิ้นรนมีดนั่นคงตัดคอเธอขาดแน่

ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ไม่ขยับ แต่มือที่ห้อยอยู่ข้างหนึ่งค่อยๆกำแน่นจนเล็บฝังเข้าไปในเนื้อ ทิ่มจนเจ็บ

จูบของชายคนนั้นดุเดือดมาก ไม่นานก็มาถึงช่วงคอของเธอ กัดอย่างโหดเหี้ยมแล้วจับคอของเธอไว้แบบไม่สงสารทั้งนั้น