นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 155

"ตอนแรกฉันก็อยากฆ่าเธออยู่หรอก แต่ให้ฮ่อฉวนสือเห็นผู้หญิงตัวเองโดนย่ำยีก็น่าสนใจดีเหมือนกัน"

เขาปล่อยสือฮว่าก่อนเก็บมีด

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าอยู่นอกซอย ชายอีกคนในชุดดำปรากฏตัวขึ้น แต่ก็ยังคงซ่อนใบหน้า

"เจ้านายครับ"

เขาเรียกด้วยความเคารพและเมื่อหมาป่าสีขาวเห็นเขาก็ดีใจเดินวนรอบเท้าเขา

เขาหันไปจ้องสือฮว่า และหลังจากที่ได้เห็นใบหน้านั้นชัดๆก็ผงะ "เป็นคุณ..."

ผู้หญิงที่เสี่ยวป๋ายขุดออกมาจากกองในวันนั้น ไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่

ครั้งก่อนก็ว่าหน้าตาคุ้นๆ เขาเลยกลับไปตรวจสอบ แต่เขาจำไม่ได้ว่าเห็นที่ไหน

"เจ้านายครับ เราควรไปได้แล้ว"

เขาพูด สายตาก็ไม่ได้หยุดอยู่ที่สือฮว่าอีก

สือฮว่ากลั้นหายใจ ไม่กล้าส่งเสียง

ทันใดนั้นชายที่สวมหน้ากากก็บีบเธออีกครั้ง เห็นเธอไม่ได้จะหนีก็กระตุกยิ้มขี้เล่น

เธอฉลาด ถ้าเมื่อกี้เธอวิ่งหนีไปหรือกล้าดิ้น มีดคงปักคอเธอไปแล้ว

"ไปกันเถอะ"

เขาพูดเสียงเรียบแล้วปล่อยมือจากสือฮว่าก่อนก้าวเดินออกไป

เมื่อเสียงฝีเท้าทั้งสองห่างออกไป สือฮว่าก็จับกำแพง ถูเข่าตัวเองด้วยใบหน้าซีดเซียว

เมื่อกี้เหมือนเธอเจอกับความตาย ชายทั้งสองคนนั้นอันตรายมาก มองมาที่เธอราวกับมองไปที่ของที่ตายแล้ว

ต่อหน้าทั้งสองและหมาป่า เธอบอบบางราวกับมด ถ้าเขายื่นมือมาบีบคอเธอก็ตายได้เลย

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าทั้งสองคนไปไกลแล้ว ก่อนที่จะเดินออกจากซอยอย่างช้าๆ

หลังจากขึ้นรถ เธอก็ล็อกหน้าต่างและหมุนพวงมาลัย

ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจผันผวนอย่างรุนแรง

พอสงบสติลง เธอก็ขับรถออกไป ไม่ซื้อแม้แต่โยเกิร์ตแล้วรีบกลับเฉียนสุ่ยวาน

ตอนเธอเข้านอน เธอก็ฝันร้าย ฝันว่าเธอยื่นมือออกจากพื้น แต่ก็ฉุดเธอลงเหวอย่างโหดเหี้ยม

"สือฮว่า จมลงไปกับฉันสิ เธอหนีไม่พ้นหรอก"

เสียงชั่วร้ายเอ่ยขึ้น ทันใดนั้นมือใหญ่ร้อนๆก็ตะปบรอบคอของเธอราวกับว่าจะบดขยี้คอของเธอได้ทุกเมื่อ

เธอกัดริมฝีปากแน่น ตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าซีด ก่อนหยิบแก้วด้านข้างมาดื่มอย่าแรง

ชายที่สวมหน้ากากเป็นใครกัน แล้วก็ชายอีกคนหนึ่งที่ไม่แสดงใบหน้าด้วย ทั้งสองคนอันตรายเกินไปแล้ว อีกทั้งยังรู้จักฮ่อฉวนสือ จะเป็นใครกันนะ?

เธอนอนไม่หลับ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นเป็นคนเดียวที่ไม่แสดงหน้าตาแต่กลับทำให้เธอรู้สึกกลัวมาก

ตอนนั้นเป็นตีห้า เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไล่อ่านข่าว ก็เห็นว่าเพราะเรื่องของเจียหัวทำให้มีการพูดคุยเกี่ยวกับเธอบนอินเทอร์เน็ตน้อยลง ยังไงเธอก็ไม่ใช่ดารา และเจียหัวก็เป็นบริษัทบันเทิง ดังนั้นผู้สื่อข่าวเลยขุดคุ้ยเรื่องภายในเจียหัวจนหันเหความสนใจไปได้

สือฮว่าถอนหายใจ เธอไม่ต้องการให้คนทั่วไปจดจำใบหน้าของเธอ ไม่งั้นอนาคตจะทำอะไรคงไม่สะดวก อย่างหนานจิ่นผิงตอนนี้ ไปไหนก็ต้องใส่หน้ากากอนามัย

จนถึงเวลา 7 โมงเช้า เธอถึงลุกไปหน้าเนื้อล้างตัวอย่างอ่อนแรง จดหมายลาออกนั่นก็วางอยู่บนโต๊ะ ยังไม่มีโอกาสยื่นให้

ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้กลับมา เธอถามหนานสือถึงรู้ว่าฮ่อฉวนสือไปทำงานนอกสถานที่ที่ต่างประเทศ

ฮ่อฉวนสือไม่อยู่ สือฮว่าก็ยิ่งไม่อยากไปตี้เซิ่ง ยังไงก็คิดจะออกจากตี้เซิ่งแล้ว เธอต้องรีบไปสัมภาษณ์สำนักงานกฎหมาย

บังเอิญที่บริษัทกฎหมายแห่งหนึ่งยื่นโอกาสให้เธอ ซึ่งเป็นบริษัทกฎหมายที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในประเทศ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบประวัติส่วนตัวและออกไปข้างนอก

แต่ทันทีที่เธอเข้าไปนั่งในห้องสัมภาษณ์ เธอก็เห็นสวี่ฉางอันนั่งอยู่ในตำแหน่งของผู้สัมภาษณ์

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์"

ดวงตาของสวี่ฉางอันสว่างวาบขึ้นและมุมปากก็ยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

สือฮว่าขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าสวี่ฉางอันจะอยู่ที่นี่ คิดไปมาก็ลุกขึ้น

สวี่ฉางอันรีบตามออกมา "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ทำไมเราต้องทำให้มันเป็นแบบนี้..."

เสียงของเขาแหบเล็กน้อยและดวงตาก็แดง

สือฮว่าหันกลับมา เห็นท่าทางของเขาก็ถอนหายใจ "สวี่ฉางอัน ตามความสัมพันธ์ในอดีตของเรา คงไม่เหมาะสมที่จะทำงานที่เดียวกัน"

สวี่ฉางอันเหยียดมุมปาก สือฮว่าเป็นแบบนี้เสมอ ปิดกั้นทุกอย่างที่จะเป็นไปได้