นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 156

จ้าวซวี่ผงะไปชั่วขณะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็เสียใจ เขาคิดว่าทั้งสองคนจะคู่กัน ถึงจะแยกกันแต่สุดท้ายก็จะกลับมาอยู่ด้วยกัน

แต่สือฮว่าแต่งงานแล้ว เขาแก่แล้วเลยไม่ได้ติดตามข่าวสารทางอินเทอร์เน็ต เขาเลยไม่รู้สถานการณ์ปัจจุบันของสือฮว่า

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง โทษที ฉันพูดมากเอง สือฮว่า นั่งสิ เธอก็ต้องทนทุกข์ทรมานมากเหมือนกันสินะ"

สือฮว่าแสบจมูก เธอไม่เคยสัมผัสกับความรักแบบพ่อมาตั้งแต่เด็ก ในสายตาของเธอ จ้าวซวี่ก็เหมือนกับพ่อของเธอ

ทั้งสามคนนั่งลง จ้าวซวี่สั่งเหล้าขาวมาหลายขวด กำลังคิดจะไปเอาแก้วก็โดนสือฮว่าห้ามไว้

"ลืมคำสั่งของภรรยาอาจารย์ไปแล้วเหรอคะ? ตอนนี้ยังดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้นะคะ"

จ้าวซวี่ยิ้มอย่างบึ้งตึง "สาวน้อย ตอนนี้ก็ยังดูแลฉัน พูดความจริงกับพวกเธอแล้วกัน ฉันจะอยู่ได้ไม่อีกกี่ปี ไปต่างประเทศครั้งนี้ก็ไม่คิดจะกลับมาแล้ว เพราะงั้นเว้นคืนนี้เถอะ ฉางอัน ดื่มเป็นเพื่อนฉันแล้วกันนะ"

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก เห็นท่าทีของจ้าวซวี่ก็ค่อยๆปล่อยมือ

สวี่ฉางอันพยักหน้า เขารู้สึกเจ็บแปลบในใจตั้งแต่ได้ยินที่จ้าวซวี่พูดเมื่อกี้ ตอนนี้มีเพียงแอลกอฮอล์เท่านั้นที่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้

เถ้าแก่ยกขวดเหล้าขึ้นมาหลายขวดและเห็นว่าจ้าวซวี่อยู่ที่นี่ก็ให้มาอีกหลายขวด

ใบหน้าจ้าวซวี่ฉายแววงุนงง "อันที่จริงฉันก็ไม่อยากไปจากที่นี่หรอก แต่ชีวิตส่วนใหญ่ของฉันก็ทุ่มเทให้กับการศึกษาของประเทศ ชีวิตที่เหลือคิดจะอยู่กับภรรยาไปตลอด พวกเธอคงไม่รู้ ตอนเธอได้ยินว่าฉันอยากย้ายถิ่นฐานไปต่างประเทศ เธอร้องไห้นานแค่ไหนแล้วก็บอกว่าทราบซึ้งมาก"

สือฮว่าฟังอย่างเงียบๆ เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์จ้าวและภรรยาของเขาดีมากก็ยกยิ้มมุมปาก

สวี่ฉางอันเองก็ยิ้มก่อนเอาแก้วชนกับของจ้าวซวี่

" จริงๆแล้วตอนที่ฉันเจอกับภรรยา เป็นช่วงอกหักพอดี ตอนนั้นฉันเดินทางไปประเทศของเธอ พอเห็นทะเลก็อยากจะกระโดดลงไปให้ได้ แต่ภรรยาก็ห้ามไว้ แถมยังตบบ้องหูฉันด้วย เพราะนั่นแหละฉันถึงได้สติ ไม่กี่ปีต่อมาฉันก็รู้ จะมีอุปสรคที่ไหนที่เราผ่านไปไม่ได้ มนุษย์น่ะ ไม่ใช่ว่าออกห่างจากใครแล้วจะอยู่ไม่ได้"

เขาพูดแบบนี้คือให้สวี่ฉางอันฟัง ในฐานะที่เคยผ่านมา แน่นอนว่าต้องเห็นความรักในดวงตาของสวี่ฉางอันได้อย่างชัดเจน

เขายังคงไม่สามารถปล่อยวางได้ แต่สือฮว่าได้ปล่อยมันไปแล้ว ยึดติดไปจะได้อะไรล่ะ มีแต่ทำให้อีกฝ่ายต้องทรมานก็เท่านั้น

สวี่ฉางอันถือแก้วเหล้าไว้เงียบๆ สายตาหลุบต่ำลง

รูปร่างหน้าตาของเขาเหมือนชายนิสัยดี เห็นเขาแวบแรก คำที่คิดได้คือต้องใสมากแน่ ทันทีที่เขายิ้มก็ราวกับว่ามันสามารถชะล้างฝุ่นในใจของผู้คนได้

ดังนั้นท่าทีของเขาสามารถส่งผลต่อหัวใจของผู้หญิงได้มาก

สือฮว่าลดสายตาลงและไม่ได้มองเขา

จ้าวซวี่ถอนหายใจและคีบอาหารให้สือฮว่า "เธอแต่งงานก็ไม่บอกฉัน เฮ้อ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ฉันก็จะไปต่างประเทศแล้ว อนาคตก็มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่รู้"

ดวงตาสือฮว่าแดงระเรื่อ ในงานแต่งงานกับตระกูลฮ่อ เธอจะมีหน้าไปบอกคนอื่นได้ยังไง ใครจะไม่รู้ว่านั่นเป็นข้อตกลง

จ้าวซวี่เห็นท่าทีของเธอก็รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่จะถามได้ ทำได้แค่เปลี่ยนเรื่องทันที

ทั้งสามคนคุยกันอย่างกลมกลืน แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือฉากที่พวกเขาทานอาหารด้วยกันโดนคนถ่ายไว้ แถมรูปนั้นก็ส่งถึงฮ่อเจิงอย่างรวดเร็วด้วย

ฮ่อเจิงโกรธจนทำแก้วในมือแตก พอรู้ว่าเป็นที่ไหนก็กัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว

"นังนั่นบอกว่าจะไม่ไปยุ่งกับฉางอัน ผลสุดท้ายก็ไปม.จิงตูแถมกินข้าวด้วยกันอีก หน้าไม่อายจริงๆ!"

ฮ่อเจิงช่วงนี้กลับมาที่ตระกูลฮ่อเพื่อขัดเกลาความโปรดปรานของเธอ เธอมักจะมาที่บ้านใหญ่คลายความเบื่อกับหลิวจิงซู

ความประทับใจแรกที่หลิวจิงซูมีต่อสวี่ฉางอันไม่ค่อยดีนัก แม้แต่ฮ่อเจิงด้วย แต่ฮ่อเจิงก็เกลี้ยกล่อมเธอจนดีใจ ยังไงก็แม่ลูก ช่องว่างก็กลับมาเติมเต็กอย่างรวดเร็ว

หลิวจิงซูนั่งอยู่ข้างๆพอได้ยินฮ่อเจิงพูดแบบนั้น ใบหน้าก็ฉายแววโกรธ "เธอบอกว่าสือฮซ่ากับสวี่ฉางอันทานข้าวด้วยกันงั้นเหรอ?"

"ใช่ค่ะ แม่ สือฮว่าหลายใจจริง ฉันว่าเธอกำลังหาทางออกสำหรับตัวเองเธอ เธอกับฮ่อฉวนสือไม่ได้เซ็นสัญญากันเหรอว่าหลังสองปีจะหย่า เหอเหอ ช่วงสองปีใช้เงินจนมือเติบแล้วจะให้เธอกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมเธอต้องไม่ยอมแน่ เลยเริ่มอ่อยฉางอัน ฉางอันเด็กนี่ก็โง่ มองไม่ออกว่าผู้หญิงจะมาไม้ไหน เลยโดนเธอกุมจนอยู่หมัด!"

หลิวจิงซูเลือดขึ้นหน้าแล้วให้คนโทรหาฮ่อฉวนสือ แต่ก็ไม่มีคนรับสาย

เธอให้คนโทรหาหนานสือ แต่หนานสือบอกว่าฮ่อฉวนสือไปต่างประเทศแล้ว

ดูเหมือนสือฮว่าจะใช้ประโยชน์จากที่ฮ่อฉวนสือไม่อยู่เพื่ออ่อยแฟนเก่า

เธอโกรธจนอยากไปมหาวิทยาลัยจิงตูเอง แต่ฮ่อเจิงห้ามไว้ "แม่ แม่พักอยู่บ้านเถอะ ฉันไปก็พอแล้ว"

หลิวจิงซูจะไปยอมที่ไหน เธอแทบรอไม่ไหวที่จะไปม.จิงตูแล้วตบหน้าสือฮว่าแรงๆ!