นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 157

แต่เพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานจากหลิวจิงซู ฮ่อเจิงเลยคว้าจ้าวซวี่ไว้ "ไปไม่ได้นะ พูดมานะว่าเป็นอะไรกันกับสือฮว่า! ฉันเห็นพวกเธออยู่ด้วยกันตั้งนาน ฉันจำได้ว่าสมัยเรียนคุณก็คอยช่วยสือฮว่า"

ฮ่อเจิงมองสือฮว่าอย่างสงสัย "สือฮว่า มีคืนหนึ่งฉันเห็นเธอออกมาจากอพาร์ตเมนต์ของชายคนนี้ พวกเธอทำอะไรกัน?"

สีหน้าสือฮว่าแข็งทื่อ ฮ่อเจิงกับหนิงหยู่ทำทุกวิถีทางเพื่อหาเรื่องเธอ มาถึงมหาลัยเพื่อเยาะเย้ยและทำให้อับอาย จ้าวซวี่เลยช่วยเธอไว้

ส่วนคืนนั้นที่ออกจากอพาร์ทเมนต์ของอาจารย์จ้าว เธอก็ไม่ได้ทำอะไร เห็นได้ชัดว่าฮ่อเจิงทำให้เธอดูอดสู

"ฮ่อเจิง!!" เธอตะโกน โกรธจนดวงตาแดงก่ำ

พอฮ่อเจิงได้ยินสือฮว่าเรียกเธอเสียงดัง ก็ยกมือเตรียมจะตบหน้าเธอ

สวี่ฉางอันที่โดนบอดี้การ์ดคุมตัวไว้ก็รีบผละตัวออกมา "แม่! แม่จะบังคับให้ผมตัดแม่ลูกใช่ไหม!"

เขาคำราม ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

แต่มือที่อยู่กลางอากาศของฮ่อเจิงจะเอากลับคืนก็ไม่ได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม ขณะนั้นจ้าวซวี่ก็จับมือฮ่อเจิงไว้แล้วผลักเธอกลับ

ฮ่อเจิงที่ชินกับตัวเองที่สูงส่ง ใครจะกล้ามาทำกับเธอแบบนี้กัน เพราะงั้นเห็นจ้าวซวี่ผลักเธอ เธอก็ผลักกลับทันที

สือฮว่ารีบคว้ามือทันที ปกป้องจ้าวซวี่อย่าสุดชีวิต แต่กลับโดนหลิวจิงซูที่อยู่ข้างๆคว้าผมเอาไว้

จ้าวซวี่เห็นศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของเขาโดนทำแบบนั้น หน้าอกของเขาก็เกิดหายใจติดขัด แล้วเกิดเจ็บขึ้นมา ดวงตาเขามืดลงจนล้มลงไปกับพื้น

"อาจารย์จ้าว!!"

สือฮว่าตกใจ อยากจะผลักมือของหลิวจิงซูและฮ่อเจิงออก แต่ทั้งสอง คนหนึ่งจับผมเธอ อีกคนจับข้อมือเธอ เธอเลยขยับไม่ได้

นักศึกษารอบข้างเห็นจ้าวซวี่ล้มลง พวกเขาก็รีบไปทำการปฐมพยาบาลทันที บางคนก็โทร 120

ฮ่อเจิงเห็นใบหน้าซีดของสือฮว่า หัวใจของเขาก็เต้นแรงด้วยความยินดี "เอาตัวนายน้อยออกไป"

บอดี้การ์ดที่เธอพามาล้วนได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพและคนสี่ถึงห้าคนก็รั้งตัวสวี่ฉางอันไว้ เขาจะทำยังไงก็ผละออกมาไม่ได้

เขามองจ้าวซวี่ที่ล้มลงก็รู้สึกตัวเองเสียงหาย มองฮ่อเจิงด้วยสายตาเกลียดชัง

ฮ่อเจิงรู้สึกหวาดกลัวที่ได้รับความเกลียดชังจนถอยหนี ลูบหน้าอกตัวเองด้วยอาการใจสั่น "ฉางอัน สายตาแบบนี้คืออะไร แม่เป็นแม่ของลูกนะ"

"ถ้าอาจารย์จ้าวเป็นอะไรไป ผมจะให้แม่สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป"

สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฮ่อเจิงคือสวี่ฉางอัน ลูกชายที่มีค่า ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมให้พฤติกรรมของลูกชายของเขาต้องเบี่ยงเบนไปแน่

ตอนที่ได้ยินสวี่ฉางอันพูดแบบนั้น เธอก็ปล่อยมือสือฮว่า รู้สึกไม่สบายใจแต่ก็ยังกล้าที่จะพูด "จะเป็นอะไรได้ แม่ว่าเขาก็แค่เสแสร้ง"

หลังจากที่สือฮว่าหลุดจากเงื้อมมือเธอก็หันไปตรงด้านหน้าของจ้าวซวี่ "พวกเธอถอยไป แบบนี้ไม่ดีต่ออาจารย์ อากาศไม่ไหลเวียน"

ตอนนี้ให้หัวเธอยุ่งเหยิง แต่เธอยังคงทำการปฐมพยาบาลอย่างใจเย็นพร้อมน้ำตาที่ร่วงหล่น

ตอนแรกหลิวจิงซูคิดว่าจ้าวซวี่แกล้งทำ แต่เมื่อเห็นนักศึกษาของอีกฝ่ายเริ่มเสียสติ เธอก็ขมวดคิ้ว

ไม่นานรถพยาบาลก็มา สือฮว่าไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้วขึ้นรถตามไป

มือเท้าของเธอสั่นและเมื่อเธอมาถึงโรงพยาบาลเธอก็ล้มลง

แต่พยาบาลไม่มีเวลาดูเธอและรีบเข็นจ้าวซวี่เข้าไปในห้องฉุกเฉิน

สือฮว่ารู้สึกหนาว หนาวมาก เธอลุกขึ้นมาเพื่อตบหิมะและวิ่งไปข้างหน้าอย่างโซซัดโซเซ

เหมือนเธอจะกลับไปในวันที่อาการของคุณยายย่ำแย่ลง โดดเดี่ยวจนทำอะไรไม่ถูกและเกลียดตัวเองที่ไม่แข็งแรงพอ

เธอกัดฟัน ดวงตาแดงก่ำ บังคับตัวเองให้นั่งบนเก้าอี้ตรงทางเดิน

แต่ครึ่งชั่วโมงหลังจากที่คนโดนเข็นเข้าไป หมอก็เข็นจ้าวซวี่ออกมา "ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ช่วยไว้ได้ไม่ทันแล้วครับ เขาไปดีแล้วครับ"

ในหัวสือฮว่าดังอื้ออึง เวลาในการช่วยเหลือที่ดีที่สุดคือภายในสี่นาทีตั้งแต่ที่จ้าวซวี่ล้มลง แต่ช่วงนั้นเธอโดนหลิวจิงซูกับฮ่อเจิงจับไว้

เห็นได้ชัดว่าสามารถช่วยเขาได้...

เธอปิดปาก ความเศร้าโศกครั้งใหญ่ล้นออกมา น้ำตาเองก็ร่วงหล่น

ความเกลียดชังแผ่ขยายออกไปเหมือนผืนป่าที่เพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งในใจ

สุดทางเดิน ผู้หญิงที่เพิ่งมาถึงเห็นจ้าวซวี่คลุมด้วยผ้าสีขาว

"อา!!"

ความเศร้าโศกปกคลุมไปทั่วทั้งทางเดิน

ผู้หญิงคนนั้นเดินไปที่เตียงของจ้าวซวี่และจับมือเขาไว้ "คุณ...คุณไปทำอะไรมา เราซื้อตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้วนะ ไม่ได้บอกว่าพรุ่งนี้จะไปต่างประเทศเหรอ จ้าวซวี่ คุณรีบฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!"

"ได้โปรด...ฉันไม่อยากไปคนเดียว..."

สือฮว่าทรุดตัวลงไปตามกำแพง กอดแขนตัวเองไม่กล้ามองผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นเธอ ร้องไห้จนเป็นลมไป

อุณหภูมิดูเหมือนจะลดลงต่ำกว่าศูนย์ ท้องฟ้าก็เย็นยะเยือก สือฮว่ารู้สึกว่าเลือดในกายเย็นยะเยือก

"ขอโทษ ขอโทษนะคะ..."

เธอพูดเสียงเบา กอดแขนตัวเองและเริ่มสะอื้น

เวลานี้สือฮว่าเปราะบางเหมือนกระดาษที่ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ทางโรงพยาบาลเจอสถานการณ์แบบนี้มามากมาย มีคนมาเกลี้ยกล่อมเธอก็เห็นว่าโน้มน้าวอะไรไม่ได้ เลยเอาผ้าคลุมหนามาให้แล้วไม่ด้สนใจเธออีก

สือฮว่าที่นั่งเหม่อ พอเห็นค่ำคืนผ่านไปเธอถึงขยับมือที่แข็งทื่อ กระพริบตาที่ปวด

เธอไม่น่าแต่งเข้าตระกูลฮ่อตั้งแต่แรก และยิ่งไม่น่าไปทางอาหารมื้อนั้นกับอาจารย์จ้าว และยิ่งไม่ควรคบกับสวี่ฉางอันสมัยเรียน...