นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 167

มือของเขาชะงักทันที เห็นผู้หญิงที่ถูกกักขัง ดวงตาแดงก่ำของเขาก็ค่อยๆลดหายลง

สือฮว่าตกใจกลัว กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดออก ภาพนี้ช่างสวยแรงกระตุ้นได้ดี

ฮ่อฉวนสือได้สติขึ้นมาจากคำพูดของเธอ ตอนนี้ในหัวไม่เหลือความคิดอะไรแล้วทั้งนั้น

เมื่อเห็นว่าเขาได้สติแล้วสือฮว่าก็ถอนหายใจ "คุณทนก่อนนะ ฉันรู้ว่าฮ่วงถิงถิงใช้ยากับคุณ ฉันจะรีบเรียกหมอมาเดี๋ยวนี้แหละ"

ต้องบอกว่าฮ่อฉวนสือเป็นแพะรับบาปได้อย่างสมบูรณ์แบบ แก้สถานการณ์ของเขาได้อย่างพอดี

เหงื่อหยดจากหน้าผากของเขาแล้วปลดเนกไทออก "โอเค"

สือฮว่ารีบกดกริ่งที่ด้านข้าง จัดเสื้อผ้าตัวเองและยื่นแก้วน้ำเย็นให้เขาอย่างรู้สึกผิด

"เรื่องคืนนี้โทษฉันได้เลย ฉันไม่คิดว่าฮ่วงถิงถิงจะทำแบบนั้น ถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย คุณทนก่อนนะ"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้เอื้อมมือไปรับ แต่หลุบสายตาลง ยังคงมีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงตามหน้าผากของเขา

สือฮว่ารู้ว่าเขารู้สึกไม่สบายก็รีบกดกริ่งอีกครั้งแล้วหวังว่าหมอจะรีบเข้ามา

หลังจากนั้นไม่นาน หมอที่มีอายุชก็เข้ามา

"หมอคะ ช่วยตรวจเขาเร็วๆหน่อยนะคะ"

หมอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้ก็รีบให้ฮ่อฉวนสือยื่นมือไปก่อนเจาะเลือดออกมา "ผมต้องไปทดสอบดู อย่างมากสิบนาที รอสักครู่นะครับ"

หมอเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว สือฮว่ากลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับฮ่อฉวนสืออีกเลยไม่ได้ตามไป

ฮ่อฉวนสือรู้ดีว่าไม่มีอะไรอยู่ในร่างกายของเขานอกจากยาที่ทำให้อ่อนแรงเท่านั้น เขาเลยไม่มีอะไรต้องกังวล

แต่พอเห็นใบหน้าประหม่าของสือฮว่าก็ทำให้เขารู้สึกดี คิ้วที่ขมวดก็จางหายไป

เจ็ดนาทีต่อมา หมอเดินเข้ามาพร้อมกับผลการทดสอบ "คุณสือครับ คุณผู้ชายไม่มีปัญหาอะไรครับ พักสักหน่อยก็ดีขึ้นครับ"

แน่นอนว่าสือฮว่าไม่เชื่อ ปฏิกิริยาของฮ่อฉวนสือเมื่อกี้รุนแรงมาก ซึ่งแตกต่างจากอารมณ์เย็นชาตามปกติไปอย่างสิ้นเชิง

หมอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "คุณสือครับ ยาบางอย่างจะไม่อยู่ในร่างกายตลอดไปครับ พอหมดฤทธิ์แม้ตรวจเลือดก็ไม่พบสิ่งผิดปกติครับ หากคุณผู้ชายถูกฉีดยาอื่นจริงๆ ผลจากยาอาจหมดไปแล้ว ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอ พักสักหน่อยก็จะไม่เป็นไรแล้วครับ"

สือฮว่าถึงรู้สึกโล่งใจหมดจด "โอเค ขอบคุณค่ะ"

หลังจากหมอจากไป สือฮว่าก็นั่งตรงหน้าเตียง "คุณพักผ่อนเถอะ ฉันจะเฝ้าเอง"

ฮ่อฉวนสือหลีกทางให้จนเหลือที่ว่างใหญ่ๆบนเตียง "ขึ้นมานอนด้วยกันสิ"

สือฮว่าอยากจะส่ายหัว แต่เมื่อเห็นท่าทีที่เด็ดเดี่ยวของฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนขึ้นไปนอนบนเตียง

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองนอนร่วมเตียงเดียวกัน ยิ่งตอนนี้เธอเหนื่อยด้วยแล้ว หัวถึงหมอนก็หลับไปทันที

ฮ่อฉวนสือกลับนอนไม่หลับ เขาหันไปมองสือฮว่า เอื้อมมือไล้ใบหน้าเธออย่างระมัดระวัง

ไม่มีตรงไหนเลยที่เขาไม่ชอบ เป็นเรื่องที่น่าแปลกจริงๆ

เขาเป็นคนใจเย็น เย็นชามาตลอด แต่กลับโดนทำลายลงทันที แถมยังอยากได้เธอ ทำให้ทั้งสองเกิดโซ่ตรวนขึ้นมา

ถ้าเป็นแต่ก่อน เขาก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำแบบนี้ได้

เป็นเพราะอะไรกัน ความรักงั้นเหรอ?

แต่ความรักเหลวไหลแบบนั้น เขาไม่เคยใส่ใจที่จะเป็นเจ้าของมัน

เขาผละมือออก หลับตาเงียบๆ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติแล้วกัน

ในช่วงเวลานี้ทั้งคู่นอนหลับสนิท วันรุ่งขึ้นก็โดนทุบประตูจนตื่นขึ้น

"สือฮว่า! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"

"สือฮว่า! อย่ามาแกล้งตาย ฉันจะบอกอะไรให้! วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่!"

ใบหน้าของฮ่วงถิงถิงซีดเผือด เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอเสียหน้า ตื่นขึ้นมาก็โดนโรงพยาบาลไล่ออก เธอจะทนได้ยังไง!

ด้านหลังของเธอมีนังเลงยืนอยู่หลายสิบคน ทุกคนมาเพื่อหนุนหลังเธอ

มีนังเลงคนหนึ่งชอบเธอมาตลอด แต่เธอกลับคอยดูถูกพวกไม่มีงานการ ไม่มีอนาคต เมื่อคืนร้องไห้ นังเลงนั่นก็รีบพาลูกน้องตัวเองมาล้างแค้นให้เธอทันที

วันนี้เธอต้องถอดเสื้อผ้าสือฮว่าและให้ผู้หญิงคนนั้นวิ่งเปลือยกายท่ามกลางหิมะให้ได้!

สือฮว่าขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ออกมาดูก็เห็นเป็นเวลาเก้าโมงเช้า

เธอไม่สนใจประตูที่เสียงกระแทกด้านนอกและเลือกที่จะโทรหาตำรวจ

หลังจากทำทั้งหมดเสร็จแล้วเธอก็โทรไปที่โรงแรมอีกครั้ง รู้ว่าคุณยายของเธอได้รับการดูแลเป็นอย่างดีเธอก็โล่งใจ

"สือฮว่า! เมื่อคืนไม่ได้เก่งนักเหรอ ทำไมวันนี้ถึงอืดอาดล่ะ!"

ฮ่วงถิงถิงยังคงก่นด่าอยู่ข้างนอก อาจเป็นเพราะเธอพาคนมาเยอะ โรงพยาบาลก็ไม่มีคนที่กล้าหยุดเธอ แถมฮ่วงถิงถิงก็เป็นเด็กนักเลง ทุกคนเลยไม่กล้ายั่วโมโหเธอ

"ตื่นแล้วเหรอ?"

สือฮว่าเห็นฮ่อฉวนสือลืมตาขึ้นมา ก็เอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิที่หน้าผากซึ่งกลับมาเป็นปกติแล้ว

"ข้างนอกมีอะไรเหรอ?"

ฮ่อฉวนสือเพิ่งตื่นเลยยังไม่รู้เรื่องข้างนอก เมื่อมีคนนอนกอดเขาเลยหลับอย่างสบายใจ

"เดี๋ยวตำรวจจะจัดการเอง คุณไม่สบายตัวตรงไหนไหม?"