นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 166

สือฮว่ารู้สึกไม่พอใจที่มักจะตกหลุมพรางของฮ่อฉวนสืออย่างง่ายดาย

เธอลุกขึ้นเพื่อจะออกไป แต่ฮ่อฉวนสือคว้าข้อมือของเธอไว้ "สือฮว่า ฉันก็ต้องการคนดูแลนะ"

"โรงพยาบาลมีคนคอยดูแลคุณ ฮ่อฉวนสือ คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"

สือฮว่าจากไปแทบไม่ลังเล ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปาก ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย

เขาลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าข้างนอกยังคงมีหิมะตกอยู่ ท่ามกลางหิมะที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าด้านหลังของสือฮว่าก็ดูบางมาก

จู่ๆเขาก็เกิดมีแรง เขาอยากจะวิ่งลงไป อยากไปกับเธอ

แต่เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นได้ลงกลอนหัวใจไปแล้ว แต่ก่อนเขาเข้าไปไม่ได้ ตอนนี้ก็ยิ่งแล้วใหญ่

เขาหันกลับ จู่ๆก็นึกถึงเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของสือฮว่าได้ ผู้หญิงคนนั้นชื่อฮ่วงถิงถิง บางทีเขาอาจจะใช้ประโยชน์จากมันได้ก็ได้

เที่ยงคืน ยังคงมีผู้คนจำนวนมากเดินอยู่ตามทางเดินของโรงพยาบาล ฮ่วงถิงถิงก็เข้าเวรคืนนี้ เธอเร่งฝีเท้ามองถึงนอกห้องคนไข้ของฮ่อฉวนสืออย่างคุมไม่ได้

ผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์มากจนลืมไม่ลง ดูท่าสือฮว่าจะได้ประโยชน์จากความสัมพันธ์จากผู้ชายคนนั้น

ตอนแรกเธอชอบฉีเยี่ยน แต่ฉีเยี่ยนกับโดนสือฮว่าแย่งไป ตอนนี้เธอจะแย่งผู้ชายของสือฮว่าบ้าง!

พอนึกถึง ใจเธอก็พลันร้อนรุ่ม ได้ยินจากผู้อำนวยการว่าฐานะชายคนนั้นไม่ได้ต่ำต้อย ถ้าได้ เธออาจจะร่ำรวยเลยก็ได้

เธอหยิบลิปสติกออกมาทาบนริมฝีปาก ถือยาทำท่าจะเข้าไปเปลี่ยนยาให้

ฮ่อฉวนสือยังไม่หลับและไฟในห้องก็สว่าง

ฮ่วงถิงถิงหลงใหลในตัวเขาจนโงหัวไม่ขึ้น แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็ต้องกลั้นใจ "คุณฮ่อคะ คุณต้องเปลี่ยนยาที่หลังของคุณแล้วค่ะ"

สายตาที่ฮ่อฉวนสือมองมา เห็นจิตใจของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน แต่เขาก็ไม่ได้ทำลายมัน

ฮ่วงถิงถิงหยิบเข็มฉีดยาออกมา มันเป็นเข็มสำหรับยาที่ทำให้อ่อนแรง เธอเป็นพยาบาลเลยหายานี้ได้ง่ายๆ เพียงฉีดให้ฮ่อฉวนสือ ผู้ชายคนนั้นก็จะไม่มีแรงทันที

"นี่เป็นยาป้องกันการติดเชื้อของบาดแผล ต้องฉีดให้คุณ ยื่นมือออกมาด้วยค่ะ"

ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของฮ่วงถิงถิงหรือเปล่าที่เธอมักจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นมองเห็นแผนการทั้งหมดของเธอ แต่แค่ไม่ได้ห้าม

เธอกลัวโดยไม่มีเหตุผล แต่คิดว่าผู้ชายคนนี้มองเธอทะลุปรุโปร่งก็ต้องไม่ปล่อยเธอไว้สิ

ฮ่อฉวนสือยื่นมือออกมาและลดสายตาลงเล็กน้อยจนขนตายาวของเขาสร้างเงาหนา

เมื่อมองเขาใกล้ๆ ฮ่วงถิงถิงรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้น ผู้ชายคนนี้สมบูรณ์แบบ ดูดีที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา ถึงจะนอนฟรีๆเธอก็เต็มใจ

เธอก้มหน้าลง เพ่งสายตาและเจาะเข็มลงไป

มือของฮ่อฉวนสือที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่มได้โทรหาสือฮว่าอย่างเงียบๆ และคิดว่าต่อสายติดแล้วเขาก็เม้มริมฝีปากก่อนกดวางสาย

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ปิดเครื่องแล้วโยนมันออกไปนอกหน้าต่าง

ฮ่วงถิงถิงตกตะลึงกับพฤติกรรมของเขา ทำไมจู่ถึงทิ้งโทรศัพท์ไป?

สือฮว่าที่ได้รับสายของฮ่อฉวนสือ ยังไม่ทันได้เปิดปากพูดทางนั้นก็ตัดสายไป

เธอขมวดคิ้วและโทรใหม่อีกครั้ง แต่โทรศัพท์ปิดไปแล้ว

คงจะไม่เกิดอะไรขึ้นกับฮ่อฉวนสือใช่ไหม?

เธอตกใจ รีบลุกขึ้นจากเตียงและไปโรงพยาบาล

และทางนี้ ฮ่วงถิงถิงแกล้งทำเป็นเล่นกับยาที่เหลืออยู่ เห็นฮ่อฉวนสือมีท่าทีสะลึมสะลือ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"คุณฮ่อคะ คุณง่วงใช่ไหมคะ?"

ฮ่อฉวนสือไม่ตอบสนอง หรี่ตาลงเล็กน้อย

ฮ่วงถิงถิงยืดตัวขึ้นอย่างมีความสุข เริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเอง เธอต้องรีบทำเวลาทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนผู้ชายคนนี้จะได้สติ!

ตั้งแต่แรกเห็นฮ่อฉวนสือวันนี้ ฮ่วงถิงถิงก็คิดแผนนี้ไว้ เลยสวมเสื้อคลุมสีขาวที่มีเสน่ห์มา

นอกจากนี้เครื่องปรับอากาศในห้องก็เปิดอยู่ เธอก็ไม่ได้หนาวอะไร แต่เห็นท่าทีของฮ่อฉวนสือ เธอก็เหมือนหมาป่าหิวโหยที่เห็นเนื้อ และอยากตระครุบแทบไม่ไหว

เธอรีบถอดออกจนไม่เหลืออะไร แก้มของเธอแดงระเรื่อ "คุณฮ่อ ผู้หญิงอยากสือฮว่าไม่คู่ควรกับให้คุณชอบหรอกค่ะ สมัยม.ปลายเธออ่อยผู้ชายไปทั่ว เธอแค่หมกมุ่น คืนนี้ให้ฉันรับใช้คุณเถอะ ฉันไม่ขออะไรอีก"

"ไปให้พ้น!"

ฮ่อฉวนสือปัดมือที่ยื่นออกมาของเธอด้วยความรังเกียจ อยากจะตัดมือเธอทิ้งซะแต่คิดถึงแผนตัวเองก็อดกลั้นเอาไว้

เดิมข้อมือของฮ่อฉวนสือก็ถูกบีบจนเจ็บปวด ใบหน้าของเธอซีดจนกลัวไปเล็กน้อย

แต่เมื่อรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของฮ่อฉวนสือได้คลายลง สงสัยจะไม่เหลือแรงแล้ว ผลของยามาแล้วสินะ

ใบหน้าเธอฉายแววความปลื้มปิติจนลืมความเจ็บเมื่อกี้ไปและจะกระโจนขึ้นไป

"ปัง!!"

ประตูห้องถูกเตะจนเปิดออก สือฮว่าและคนอื่นๆในโรงพยาบาลยืนอยู่ตรงประตู

ฮ่วงถิงถิงกรีดร้องด้วยความตกใจและรีบก้มตัวหยิบเสื้อผ้ามาคลุมตัว