วันนี้ตระกูลฮ่อไม่ได้รู้สึกเสียหน้าอะไร ยังไงคนอื่นคงบอกว่าเป็นเพราะลูกสาวตระกูลถาง แต่หลิวจิงซูก็ยังไม่สบายใจ
เธอหันไปมองสือฮว่า แทบอยากจะจิ้มใบหน้านั่น
"ยัยตัวซวย! ถ้าวันนี้เธอไม่มาก็ไม่เกิดเรื่องแล้ว ฉันว่าเธอจงใจไม่อยากให้ตระกูลฮ่อสงบสุขสินะ!"
สือฮว่าเลิกคิ้ว แล้วมาโทษเธอได้ยังไง?
เธอไม่ได้พูดอะไรสักคำตั้งแต่ต้นจนจบ แค่นั่งเงียบๆก็ไม่ได้เหรอ?
แน่นอนว่าในสายตาหลิวจิงซู การที่เธอมีตัวตนคือความผิดพลาด
ทันทีที่หลิวจิงซูพูดจบ ถางจิงหรานก็เข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ ดวงตาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง "สือฮว่า เธอพอใจหรือยัง?"
สือฮว่าหัวเราะอย่างโกรธแค้น ทำไมพวกเขาถึงมาหาเรื่องเธอ
"ฉันพอใจอะไร?"
"ตอนเธอคบกับฉางอัน เป็นฉันที่ทำทุกวิถีทางเพื่อแยกพวกเธอออกจากกัน ตอนนี้ฉางอันทำกับฉันแบบนี้ เธอคงมีตวามสุขใช่ไหม คิดว่าฉันแพ้ให้เธอใช่ไหมล่ะ? สือฮว่า ถึงงานแต่งฉันจะล้มเหลว แต่ฉันคือภรรยาเขาแล้ว เป็นภรรยาสวี่แล้ว สงครามนี้พูดยังไงฉันก็ชนะ"
ชีวิตของคนคนหนึ่งยาวนาน เธอไม่เชื่อว่าจะลบร่องรอยของสือฮว่าไม่ได้
ถ้าปีหนึ่งไม่ได้ก็สองปี สามปี! เธอคิดจะใช้ชีวิตร่วมกับสวี่ฉางอันแล้ว!
สวี่ฉางอันยืนอยู่ไม่ไกล เห็นถางจิงหรานไปหาเรื่องสือฮว่าก็เดินเข้ามาบีบข้อมือเธอไว้
ถางจิงหรานที่โดนเขาบีบก็กรีดร้อง ข้อมือเธอก็แสดงอาการฟกช้ำทันที
ผู้ชายคนนี้ก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่เคยเมตตาเธอเลย
"ก่อเรื่องพอหรือยัง?"
ใบหน้าของสวี่ฉางอันมืดมนและลากเธอกลับไปอย่างแรง "ในเมื่องานแต่งจบลงแล้วก็กลับไป ยังมาทำเรื่องขายขี้หน้าอีกทำไม?"
เขาเอาความโกรธและความไม่พอใจมาบอกว่าขายขี้หน้า
เล็บของถางจิงหรานฝังอยู่ในเนื้อ เธอมองสือฮว่าอย่างไม่พอใจ ครั้งก่อนเพราะผู้หญิงคนนี้โชคดี แต่ครั้งต่อไปก็ไม่แน่
ถ้าไม่กำจัดสือฮว่าออกไป ในใจสวี่ฉางอันคงมีแต่เธอ
เธอหลุบสายตาลง ระงับความเกลียดชังและความรังเกียจในดวงตาของเธอ
สือฮว่าไม่ได้มองสวี่ฉางอัน พวกเขาสองคนกลายเป็นแบบนี้ ทุกคนต้องรับผิดชอบ
เธอคิดว่าตอนนี้เป็นสถานการณ์ที่น่าอับอายที่สุดแล้ว แต่ไม่คิดว่าจู่ๆผู้ชายข้างๆเธอก็เอาแขนมาโอบรอบเอว ถือไวน์แดงมาหนึ่งแก้วแล้วพูดอย่างใจกว้าง "ขอให้พวกคุณมีความสุขในงานแต่งงานและมีลูกเร็วๆนะ"
สือฮว่าเกือบจะเป็นลมด้วยความโกรธ ฮ่อฉวนสือคนนี้!!
ทันทีที่ฮ่อฉวนสือพูดจบ สีหน้าสวี่ฉางอันกับถางจิงหรานก็เปลี่ยนไป คนหนึ่งโกรธ คนหนึ่งอาย
สวี่ฉางอันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่หลบเลี่ยง "พี่ไม่จำเป็นต้องทำให้ผมหงุดหงิดมากขนาดนี้ก็ได้ จับเสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูด อย่าดีใจให้มันมากนัก ผมแพ้แล้ว แต่คนชนะคนสุดท้ายอาจไม่ใช่พี่"
ฮ่อฉวนสือหรี่ตาลงทันที กำลังจะโต้ตอบกลับได้ยินเสียงสือฮว่า "ฮ่อฉวนสือ คุณหยุดได้แล้ว!"
ฮ่อฉวนสือเลิกคิ้วและวางแขนรอบเอวของเธออย่างรักใคร่ดูเป็นธรรมชาติ "โอเค เชื่อฟังเธอ"
แขนที่โอบรอบเอวอย่างชำนาญทำให้สือฮว่าหน้าแดงและหายใจไม่ถนัด
คำพูดของเขาทำให้คนรู้สึกว่าท่าทางของเขากำลังทำท่าเจ้าชู้!
ใบหน้าสวี่ฉางอันซีด ดวงตาก็หลุบต่ำลง ไม่ได้มองอีกก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินจากไป
ถางจิงหรานกัดฟันแล้วเดินตามไป ก่อนไปก็ไม่ลืมส่งสายตาเกลียดชังให้สือฮว่า
หลิวจิงซูกับสือฮว่าก็ไม่มีทางอยู่ต่อ พวกเธอเกลียดสือฮว่า อยู่ที่เดียวกันมีแต่ไม่สบายใจ
เมื่อเห็นทุกคนจากไป ฮ่อฉวนสือก็ปล่อยมือจากเอวของเธอ "กลับกัน"
เมื่อเห็นเขาเย็นชาขึ้นมาอีกครั้ง สือฮว่าก็ขมวดคิ้วและเดินตามหลังเขาไป
ทันทีที่ขึ้นรถ ฮ่อฉวนสือก็รับโทรศัพท์ ลมหายใจแผ่ออกมาอย่างน่ากลัว
ระหว่างทาง เขาเม้มริมฝีปากแน่น ขมวดคิ้วจนขึ้นเป็นชั้น
รถจอดที่เฉียนสุ่ยวาน แทนที่จะลงรถรถ เขากลับมองสือฮว่า "กินให้ตรงเวลา"
หลังจากพูดจบ ก็สตาร์ทรถใหม่และหายไปอย่างรวดเร็ว
สือฮว่ารู้สึกถึงกำปั้นเบาๆที่ตีฟองน้ำ ไม่เจ็บ แต่หงุดหงิด!
ดูเหมือนว่าตั้งแต่ทั้งสองนอนด้วยกันในคืนนั้น เธอก็หงุดหงิดมาตลอดและหาทางระบายไม่ได้ด้วย
เธอไม่ใช่คนนิสัยดื้อรั้น เลยไม่หาเรื่องต่อหน้าเขา ข้อตกลงการหย่าร้างที่ยื่นให้ในวันนั้นก็ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้ว อาจจะโดนเขาฉีกเป็นชิ้นๆแล้วโยนทิ้งลงถังขยะไปแล้วก็ได้
เธออยู่กับฮ่อฉวนสือมานาน ก็ถือว่ารู้นิสัยเขาดี
ท่าทีเยือกเย็นของเขา รักษาความเย็นชาเหมือนเฝ้าดูไฟลุกลาม แต่ถ้าจริงจังขึ้นมาก็เหมือนเด็ก
เด็กที่จริงจัง ถือสิทธิจะมีชีวิตหรือฆ่าให้ตาย ใครก็กลัว
สือฮว่าเม้มริมฝีปาก ปวดขมับทันที
เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าท่าทีของฮ่อฉวนสือที่มีต่อเธอแตกต่างออกไป แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุข
หากหมดสัญญา ฝ่ายชายเปลี่ยนใจ เธอจะจากไปได้ไหม?
ตระกูลฮ่อเหมือนวังวนขนาดใหญ่ แผนการทั้งหมดกำลังขยาย เธอเป็นแค่คนธรรมดาที่หลงเข้ามา ทำได้แค่จางหายไป
พอถึงตอนนั้น แม้คุณยายอาจมีส่วนเกี่ยวข้อง เธอก็ทำต่อไปได้
ไม่ว่าเธอจะเป็นคนเลือดเย็นหรือมีสติดีแค่ไหน เธอก็มักจะตื่นตัวในความสัมพันธ์กับฮ่อฉวนสือเสมอ และไม่เคยเข้าหาก่อนเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้