นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 185

คนแรกที่เธอสงสัยคือฮ่อเจิงเพราะฮ่อเจิงเพิ่งมาหาเรื่องเธอ

แม้ว่าจะไม่ใช่ฮ่อเจิง แต่เธอก็ไม่คิดจะปล่อยคนนี้ไป

งั้นเล็งไปที่เธอก่อนแล้วกัน

สือฮว่าคิดแบบนั้น ประตูห้องก็ถูกผลักให้เปิดออก

ตอนนี้เธอกำลังโกรธ คนที่เข้ามาก็เป็นคนจุดประกายเธอ ฮ่อฉวนสือเองก็คงโกรธมากเช่นกัน

ทั้งสองมองหน้ากัน บรรยากาศก็ตึงเครียดทันที

"ถ้าไม่มีอะไร ฉันก็จะนอนแล้ว"

เธอเหนื่อยมาก ไม่ว่าจะทั้งกายหรือใจก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเหนื่อยล้าอย่างหนาแน่น

ดวงตาฮ่อฉวนสือมืดมิดราวกับกลางคืน อารมณ์เขาเองก็เดือดเช่นกัน

"สือฮว่า ฉันล่ะอยากเปิดหน้าอกเธออกมาดูจริงๆว่ามีจิตสำนึกหรือเปล่า"

เขาคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่แยแสที่สุดแล้ว แต่สือฮว่าก็พูดอย่างใจเย็นว่า "ไม่ช้าก็เร็วทั้งสองก็ต้องจบลง" แสดงให้เห็นว่าไม่มีความอาลัยอาวรณ์เขาเลย

แค่แมวกับหมาที่อยู่ด้วยกันมานานยังมีความรู้สึกเลย

"ฮ่อฉวนสือ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ"

ใบหน้าสือฮว่าไม่สบอารมณ์ เหมือนน้ำเดือดถึงขีดสุดและมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ถึงความปั่นป่วนที่กำลังเดือดพล่าน

ฮ่อฉวนสือรู้สึกว่าหัวใจของเขาโดนหมัดจนเจ็บชา

สือฮว่าหยิบชุดนอนด้านข้างและจะเข้าไปในห้องน้ำ แต่ฮ่อฉวนสือยืนขวางหน้าห้องน้ำ จนเธอขยับไม่ได้

"คุณต้องการอะไรกันแน่?"

เธอรู้สึกถึงเปลือกตาของเธอกำลังจะปิดอยู่แล้ว หลังจากวุ่นวายมาทั้งวัน ตัวมีแต่ฝุ่น ไม่อาบน้ำนอนก็มีแต่อึดอัด

แขนของชายคนนั้นรีบเข้ามาและสวมกอดเธอ

สือฮว่าไม่กล้าขยับและไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

ฮ่อฉวนสือหรี่ตาลงเล็กน้อย แปลกจริงๆ ตราบใดที่เขากอดเธอ ความเจ็บในใจก็จะหายไป

อุณหภูมิของเธอสูงมาก ร่างกายของเขาก็อุ่นขึ้นเมื่อทั้งสองสวมกอดกัน

"สือฮว่า เธอมีไข้"

ในหัวสือฮว่าเริ่มสับสน ไม่เข้าใจในที่เขากำลังพูดถึง เห็นแต่ปากเขากำลังขยับเปิดปิด และทั้งโลกก็ไร้เสียงและเป็นขาวดำ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ก็อยู่บนเตียงตัวเองโดยมีขวดแขวนอยู่ข้างๆเธอ

เธอโดนจับเอวไว้จนหนีไม่ไหนไม่ได้

ความเจ็บป่วยรุนแรงจนฟื้นตัวช้า บวกกับอาการซึมเศร้า เธอครั้งนี้ป่วยนานเป็นเวลาสามวัน ไม่สามารถแม้แต่จะลุกจากเตียงได้

ฮ่อฉวนสือใช้เวลาอยู่บ้านนานขึ้นในพริบตาเดียว และเขาจะป้อนโจ๊กให้เธอทุกวัน

"อ้าปาก"

เขาขมวดคิ้วและวางช้อนลงตรงปากของเธอ

"ฉันอยากกินอะไรที่มีรสชาติ"

เธอหันหน้าหนี ใบหน้าของเธอซีด แต่ดวงตาเธอเผยให้เห็นความดื้อรั้น

"หมอบอกว่าเธอกินได้แต่โจ๊กได้เท่านั้น ถ้าท้องเธอมีปัญหาอีก ไม่ช้าก็เร็วต้องเป็นโรคกระเพาะแน่"

ฮ่อฉวนสือโกรธเธอ โกรธที่เธอไม่ดูแลร่างกายตัวเอง และยิ่งโกรธตัวเองที่ทำตัวน่าผิดหวัง เพียงเธอไม่สบายนิดหน่อยเขาก็สามารถปล่อยทุกอย่างแล้วมาดูแลเธอโดยไม่บ่น

นึกถึงทั้งหมดแล้ว เธอก็ไม่พูดดีๆกับเขาให้เขาดีใจเลยสักนิด ไร้ความรู้สึกซะจริง!

สือฮว่านอนลงด้วยความเซ็ง คลุมตัวด้วยผ้าห่มอย่างแน่นหนาเหลือเพียงด้านหลังศีรษะให้เขาเห็น

"ฮ่อฉวนสือ ฉันบอกว่าฉันอยากกินอะไรที่รสชาติไง"

เสียงของเธออู้อี้ราวกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่หาของเล่นไม่ได้

ฮ่อฉวนสือใจอ่อนลงทันทีก่อนยกยิ้ม "นี่เธอกำลังอ้อนเหรอ?"

สือฮว่าที่ทำตัวเป็นเด็ก ความเย็นชาได้จางหายไป มองยังไงก็น่ารัก

"ถ้าอ้อนแล้วได้กินอย่างอื่น คุณก็ถือว่าฉันอ้อนสิ"

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปากแล้วกวนโจ๊กในมือ "งั้นเรียกสามีให้ฟังทีสิ"

ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น เธอก็ไม่เคยเรียกเขาว่าสามีเลย

"คุณสามี ถ้าครั้งเดียวไม่พอจะให้เรียกให้เยอะๆเลย คุณสามี คุณสามี ได้หรือยัง?"

ฮ่อฉวนสือ : "..."

ทำไมปกติถึงมองไม่ออกว่าเธอไม่ทะเยอทะยานกันนะ?

เขายอมลุกขึ้นยืนแล้วไปเอาซุปไก่มาชามหนึ่ง "กินได้แค่สามคำนะ ไม่งั้นท้องจะรับไม่ไหว"