นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 207

แต่ในวินาทีต่อมา สือฮว่า กล่าวว่า: "คุณได้รับบาดเจ็บ ฉันทำเองได้"

มุมปากของ ฮ่อฉวนสือ งอและเอาช้อนใส่ปากของเธอ "ไม่เป็นไร แผลเล็กน้อย"

สือฮว่ามองเขาอย่างสงสัยคิดว่ามันเป็นแค่บาดเเผลเล็กน้อยเขาจึงเอนตัวไปกิน

เธอไม่รู้สึกหิวเลยก่อนที่จะกินมัน แต่หลังจากกินไปหนึ่งคำความหิวของเธอก็พุ่งออกมาทันที

เธอกินไปทั้งชามและเม้มริมฝีปากจากนั้นเธอก็มีแรงที่จะถามเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

"ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วคุณได้รับบาดเจ็บที่หลังได้อย่างไร"

เธอจำได้ว่าตัวเองหลับไปบนเตียงเมื่อคืนนี้และได้ยินเสียงใครบางคนเรียกตัวเองอย่างแผ่วเบา แต่เธอไม่สามารถลืมตาได้

มีความสับสนวุ่นวายในใจของเขาและรู้สึกอึดอัดที่จะหายใจไม่ออก

"มีไฟไหม้ที่คุณอาศัยอยู่"

ฮ่อฉวนสือ พูดอย่างเบา ๆ ง่ายๆโดยใช้ฉากที่น่าตื่นเต้นของคืนที่ผ่านมาในจังหวะเดียว

เขาคิดว่าสือฮว่าจะไม่ถามเขาเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บอีก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้วางแผนที่จะอธิบายอะไร

"แล้วคุณบาดเจ็บได้ยังไง"

มือของ ฮ่อฉวนสือ หยุดชั่วคราว เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาได้รับบาดเจ็บเพื่อสือฮว่า คือที่บ้านใหญ่ตระกูลฮ่อ เขาขอเรื่องหย่าร้างกัปู่และปู่ของเขาก็ลงโทาด้วยกฎตระกูลด้วยความโกรธ

ครั้งนั้นที่เขารักาาตัวที่โรงพยาบาล สือฮว่ามาหาเขาที่โรงพยาบาล เขาคิดว่าเธอเป็นห่วงเรื่องการบาดเจ็บของเขา เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นแค่พยายามตั้งหลักในแผนกกฎหมายและไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเขาเลยและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นสามีเธอ

ดังนั้นในเวลาต่อมาเขาก็เรียนรู้ที่จะเงียบหากเธอไม่ถามเขาก็จะไม่พูดเพื่อไม่ให้เกิดความเสน่หา

แต่ในตอนนี้เขาได้ยินจริงๆว่า สือฮว่า กำลังถามถึงอาการบาดเจ็บของเขา

เขาเพิ่งทำสิ่งที่มากเกินไปกับเธอ เธอควรจะเกลียดเขา แต่ตอนนี้เธอกลับเป็นหว่งเขา ...

มุมปากของ ฮ่อฉวนสือ งอดวงตาของเขาลดลง

"คุณนอนตาย ฉันกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปอุ้มคุณออกมา"

แม้ว่าเขาจะเป็นคนพูดน้อย แต่ สือฮว่า ก็ยังสามารถเดาความตื่นเต้นที่อยู่ภายในได้

เธอควรจะโกรธ ฮ่อฉวนสือ เพราะสิ่งที่เขาทำเมื่อวันก่อนเมื่อวานนี้มันมากเกินไป

แต่คนละเรื่องกันถ้าเขาไม่ช่วยเขาเมื่อคืนนี้คาดว่าเขาจะถูกฆ่าตายในกองเพลิงไปแล้ว

"ขอบคุณ"

เธอพูดแผ่วเบาดวงตาของเธอขยับเล็กน้อย

ท้ายที่สุดหัวใจของเธอไม่ได้ทำด้วยเหล็กและเขาเต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอแม้ว่าความแค้นจะใหญ่แค่ไหนเขาก็ต้องปล่อยไป

พวกเขาสองคนไม่ได้พูดอะไรต่อไปหมอก็มาเคาะประตูห้อง"คุณฮ่อคุณต้องเปลี่ยนยาที่หลังแล้ว ทางที่ดีอย่าใช้แขนของคุณในช่วงเวลานี้ อาการบาดเจ็บของคุณร้ายแรงมาก ถ้าอักเสบขึ้นมาคงแย่"

หมอพูดอย่างนั้น สือฮว่าไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน

เขาเพิ่งอย่างชิวๆง่ายๆและเธอคิดว่ามันเป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อยจริงๆ

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นเดินไปสองสามก้าวแล้วหันกลับมามองเธอ "ฉันไปเปลี่ยนยาก่อน เดี๋ยวค่อยมาเจอเธอ"

สือฮว่าพยักหน้าและเมื่อเขาจากไปเธอก็เปิดทีวีและดูข่าวเนื่องจากมันเป็นไฟไหม้จึงควรมีรายงาน

เธอรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าไฟนั้นร้ายแรงมาก

ขณะนี้มีผู้อยู่อาศัยรอการช่วยเหลืออยู่และตำรวจรีบแจ้งสาเหตุของเพลิงไหม้มีคนจุดไฟโดยเจตนา

สือฮว่า เห็นห้องที่มืดมิดพร้อมเหงื่อเย็น ๆ ที่หลังเธอน่าจะสำลักควันเมื่อคืนนี้จนหายใจไม่ออก

ด้วยมือและเท้าที่เย็นเฉียบเธอจ้องไปที่รายงานเกี่ยวกับไฟไหม้ทีละนิดและเธอก็บังเอิญเห็นฉากฮ่อฉวนสือ ได้อุ้มเธอและรีบวิ่งออกไป

ฉากนี้อยู่ในมุมเล็ก ๆ ซึ่งคนธรรมดาจะไม่สังเกตเห็นมันน่าจะบังเอิญถ่ายโดยเลนส์ แต่เธอเห็นมัน

เนื่องจากผ้าห่มที่ทั้งสองคุ้นเคยกันดี เธอจึงใช้มันเพื่อปกปิดร่างกายของเธอเมื่อคืนนี้

หลังของฮ่อฉวนสือ ยังคงถูกไฟไหม้ แต่เขาให้ความสำคัญกับเธอกับหน่วยกู้ภัยก่อน

ปลายนิ้วของ สือฮว่า สั่นสะท้านหากไม่ใช่เพราะผ้าห่มถ้าไม่ใช่สำหรับตู้ปลาในห้องเมื่อคืนนี้ทั้งคู่คงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว