นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 217

พวกเขาเป็นศัตรูเก่ากัน ไม่เคยเจอหน้าแต่ทั้งสองกลับมีความเกลียดชังต่อกัน

นึกถึงก็การมีตัวตนของคนนั้นก็รู้สึกขยะแขยง ในใจก็เต็มไปด้วยความโกรธ

เป็นเวลาหลายปี ที่เขาไม่เคยเจออีกฝ่ายตัวเป็นๆ หลายครั้งที่อยากยุติเรื่องทั้งหมด ทั้งเริ่มนัดแต่ก็นัดไม่ได้

ความคับข้องใจของพวกเขามันเกิดขึ้นมาเป็นเวลานาน และชีวิตนี้คงแก้ไม่ได้

"ท่านประธานครับ เราได้ตรวจสอบข้อมูลของคุณสือแล้ว แต่ผมคิดว่าเธอไม่มีเวลาที่จะตั้งครรภ์จริงๆ เธออยู่ในโรงเรียนตลอด รอบๆก็มีเพื่อนรายล้อม จะไม่มีใครมองออกเหรอครับ? แล้วตอนนี้ท่านประธานบอกว่าคุณสืออาจรู้รูกกับคนนั้น มันยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยครับ"

ไม่มีใครเคยเห็นชายคนนั้นในช่วงหลายปีมานี้เลย

ฮ่อหลับตาลงและเห็นว่าบนโลกนี้มีเรื่องที่เขาแก้ไม่ได้ แถมยังยุ่งยากด้วย "เดี๋ยวก็โผล่ออกมา จับตามองไว้อีกหน่อย"

หนานสือพยักหน้าและเดินออกจากวิลล่าไป

ทันทีที่เขาเดินเลี้ยวพ้นมุมไปก็เห็นสือฮว่ากำลังรออยู่ตรงนั้น และไม่รู้ว่าตั้งใจรอเขาหรือเปล่า

"คุณสือ" เขาพยักหน้าและหลังจากทักทายแล้วก็คิดจะจากไป

"หนานสือ"

ใบหน้าสือฮว่านิ่งและยิ้มให้เขา "ครั้งก่อนที่คุณพูดถึงชวีหยิง คุณไม่ได้พูดว่ามาที่เฉียนสุ่ยวานบ่อยๆเหรอ ทำไมวันนี้ฉันถึงไม่เห็นเขาล่ะ?"

หนานสือฉายแววถึงปกปักษ์ แม้แต่เสียงของเขาก็ขรึม "ชวีหยิงถูกส่งตัวออกไปแล้วครับ และจะไม่มาปรากฏตัวที่เฉียนสุ่ยวานอีกครับ"

สมควรที่เป็นคนของฮ่อฉวนสือ เหมือนกันอย่างกับแกะ

"แบบนั้นเองเหรอ"

สือฮว่าพูดแบบไม่จริงจัง หัวใจดิ่งลงอย่างช้าๆ

สุดท้าย ไม่ว่าจะฮ่อฉวนสือหรือหนานสือ ก็ไม่มีใครพูดความจริงกับเธอ

พอหนานสือจากไป เธอถึงกะพริบตาที่เจ็บปวด รู้สึกไร้แรงและรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่มืดแปดด้าน

อีกด้านหนึ่ง ฮ่อซือหนานกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ริมหน้าต่างคนเดียว

ข้างหน้าเขามีแก้วสองใบ อีกใบเตรียมให้คนอื่นอย่างเห็นได้ชัด

แต่ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนถึงตอนนี้ เขาก็ดื่มมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่อีกคนก็ยังไม่ปรากฏตัว

ฮ่อซือหนานกระตุกยิ้มริมฝีปาก ประหลาดใจเล็กน้อย

เป็นเวลานานที่เขาก็เทลงแก้วอีกใบ ก่อนสาดไปที่หน้าต่าง "ดูท่าคงไม่ได้กลับมาแล้วสินะ ชวีหยิง"

เสียงของเขาเรียบนิ่ง ปราศจากความเศร้า เขาเทเหล้าและมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาฉายแววถึงความชั่วร้าย

ชวีหยิงใช้ความตายของตัวเองเพื่อแลกกับความเข้าใจผิดที่แก้ไม่ได้ระหว่างสือฮว่ากับฮ่อฉวนสือ นี่คือวิธีแสดงความภักดีของเขา

"ก๊อก ก๊อก"

มีคนมาเคาะประตูห้องด้วยแรงอันเล็กน้อย

"เข้ามา" เขาตอบเสียงเรียบแต่กลับไม่ได้หันไปมอง

ประตูถูกเปิดออกและสาวสวยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างชำนาญ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เขามีความสุข

ฮ่อซือหนานผ่อนคลาย จนร่างกายเฉื่อยชาไปหมด

"นายน้องฮ่อไม่ดีใจเหรอคะ?"

หญิงสาวรู้สึกถึงความเหม่อลอยของเขา จึงยื่นมือออกไปลูบที่ขาของเขาเบาและหนัก

ฮ่อซือหนานเชยคางของเธอ เห็นใบหน้าคล้ายกับสือฮว่าก็ยกยิ้ม "น่าเสียดายที่จะเหมือนแค่ไหนก็เป็นแค่ของเลียนแบบ"

ใบหน้าของหญิงสาวฉายแววลำบากใจแต่ก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว "ถ้านายน้อยฮ่อไม่ชอบหน้านี้ ฉันสามารถเปลี่ยนเป็นหน้าอื่นได้นะคะ"

ก่อนหน้านี้มีคนเดาความคิดที่คลุมเครือในใจของนายน้อยได้แล้วพาเธอไปเจอแพทย์ชั้นนำเพื่อทำศัลยกรรม

ถึงใบหน้าสือฮว่านั้นจะสวยมาก จนแม้แต่หมอก็ไม่สามารถทำเหมือน 100% ได้ ดังนั้นตอนนี้เธอก็เหมือนเพียงเจ็ดส่วนเท่านั้น

เธอทรมานเพราะการทำศัลยกรรมมาพอแล้ว แต่ถ้านายน้อยชอบ ทรมานแค่ไหนก็คุ้ม

ใครไม่รู้ว่าฮ่อซือหนานไม่เคยตระหนี่กับคู่ครองสาวตัวเอง และค่าเลิกกันก็ก็เพียงพอสำหรับตลอดชีวิตของคนธรรมดา

ฮ่อซือหนานไม่ได้พูดอะไร แต่ดึงอีกคนนั้นเข้ามาในอ้อมแขน และมองไปที่ใบหน้านั้นอย่างละเอียด

หญิงสาวที่โดนเขาจ้องก็เขินอาย นึกว่าเขาจะจูบเธอ ถึงหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว

"ทำเป็นเย็นชาให้ฉันดูหน่อย"

หญิงสาวผงะ แต่เธอก็ยังทำ

ฮ่อซือหนานลูบใบหน้า ดวงตาฉายแววมาดร้ายมากขึ้น "ไม่ใช่ น่าจะเป็นคิ้วที่ยกขึ้นอีกหน่อย แล้วเม้มปาก"

ผู้หญิงคนนั้นแสดงสีหน้าลำบากใจ ก้มหน้าลงแล้วจูบเขาที่ใบหน้า "นายน้อยฮ่อ แบบนี้เหรอคะ?"

เดิมทีเธอคิดว่าฮ่อซือหนานจะชอบให้อ้อน แต่หลังจากที่เธอจูบเขา สีหน้าของเขาก็นิ่งลงทันทีและโยนอีกคนทิ้งไป

"ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปซะ"

หญิงสาวตกใจกลัวและรีบทำสีหน้าเฉยเมย "ใช่..ใช่แบบนี้หรือเปล่าคะ?"

คิ้วขมวดของฮ่อซือหนานค่อยๆคลายออกและดึงอีกคนเข้ามาแล้วกดกับขอบหน้าต่าง "อืม แบบนี้แหละ"

ไม่มีความหวานใดๆ ใบหน้าที่เจ็บปวดของหญิงสาวซีด แต่เธอก็ยังต้องทำใจ "นายน้อยฮ่อชอบก็ดีแล้วค่ะ"

"เรียกฉันว่าฮ่อซือหนาน"

หญิงสาวตกใจจนร่างกายแข็งทื่อ เธอจะไปกล้าเรียกชื่อนายน้อยได้ยังไง "ฉัน...ฉันไม่กล้า..."

"ตราบใดที่เธอยังมีใบหน้านี้ ฉันก็อนุญาตให้เธอเรียกฉันแบบนั้น"

นัยน์ตาฉายถึงความสุข ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้รับเกียรติแบบนี้มาก่อน!

พูดได้ว่า เธอเป็นคนพิเศษในหัวใจของนายน้อยฮ่อ

พอรับรู้แบบนั้น เธอก็กล้ามากขึ้น "ฮ่อซือหนาน งั้นคุณรักฉันไหม?"

ฮ่อซือหนานสนใจมากขึ้น เพราะประโยคนี้กระจายหายไปอย่างสิ้นเชิงก่อนโยนอีกคนออกไปอย่างเยาะเย้ย "ออกไปซะ"

หญิงสาวไม่รู้ว่าคำพูดไหนของเธอไปกระตุกต่อมเขาเข้า พยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นจากพื้น พอเห็นใบหน้าเย็นชาของเขาก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ

ฮ่อซือหนานพิงหน้าต่างและเห็นผู้หญิงคนนั้นวิ่งร้องไห้ออกจากวิลล่าไปก็สูดอากาศเย็นๆ

รัก? เขารู้สึกตลกทุกครั้งที่พวกผู้หญิงโง่เขลาพวกนี้พูดคำนั้นกับเขา

บนโลกนี้ ยอมจ่ายเงินให้ไปกับพวกเธอไม่ได้หมายความว่าเขารักพวกเธอ

เขาก้มหน้าจุดบุหรี่แล้วค่อยๆสูบอย่างเกียจคร้าน

หลังจากพ่นควันออกมา ในหัวเขานึกถึงคำพูดผู้หญิงคนนั้น "ฮ่อซือหนาน คุณรักฉันไหม?"

ไม่รู้ทำไมคนพูดประโยคนั้นถึงกลายเป็นสือฮว่า

ดวงตาฮ่อซือหนานสับสน จนมือของเขาเจ็บ เขาถึงก้มมองก็เห็นว่าก้นบุหรี่ไหว้ถึงมือเขาแล้ว

เขาบี้ก้นบุหรี่และจ้องไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

เวลาผ่านไป เขามีผู้หญิงหลายคน พวกเธอนอนอยู่ในอ้อมแขนและถามเขาว่าเขารักพวกเธอหรือเปล่า ด้วยใบหน้าที่หลงใหล แต่ผู้หญิงที่เขารักที่สุดกลับไม่เคยถาม ช่างน่าขัน

ฮ่อซือหนานยกยิ้มมุมปาก เปิดโทรศัพท์ดูเวลาแล้วเดินออกจากห้องไป

หลังจากกระโดดขึ้นรถเปิดประทุน เขาก็เหยียบคันเร่งและขับตรงไปยังเฉียนสุ่ยวาน

สือฮว่าเดินออกมาพอดี เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ข้างๆตัวเองก็หลบอย่างไม่รู้ตัว

แต่ฮ่อซือหนานขยับอย่างรวดเร็ว ลงจากรถแล้วมายืนข้างเธอ "พี่สะใภ้ ไปนั่งรถเล่นไหม?"

"ฮ่อซือหนาน นายเป็นบ้าอะไรอีก?"

ฮ่อซือหนานที่ได้ยินเธอพูดชื่อตัวเอง ดวงตาก็ฉายแววมาดร้ายมากขึ้น