นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 221

มี "เสียงกระหึ่ม" ในหัวของสือฮว่า และคิดอะไรไม่ออก!

สวี่ฉางอันต้องการที่จะรั้งเธอต่อ แต่เมื่อสบกับตาของเธอ ก็รู้สึกถึงแรงกัด ที่รุนแรง เขาถอยไปหนึ่งก้าวและมองดูเธอขึ้นรถแท็กซี่ไป

เขายังนิ่งอยู่ที่เดิม แม้แต่เลือดก็เย็นเฉียบ

สือฮว่าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างสั่นเทา แล้วโทรหาหนานสือ "โรงพยาบาลไหน ฮ่อฉวนสืออยู่โรงพยาบาลไหน..."

เมื่อได้ยินคำพูดของหนานสือแล้ว เธอก็รีบบอกสถานที่ให้คนขับรถพลางรีบไปอย่างร้อนรน

หลังจากลงจากรถ เธอก็โยนเงินหนึ่งร้อยหยวนโดยตรงแล้ววิ่งไปที่ชั้นสามอย่างขาแข็ง แม้แต่ลิฟต์ก็ไม่อยากรอด้วยซ้ำ

เธอวิ่งไปที่ชั้นสามอย่างหอบหืด เธอเห็นหนานชิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

"แล้วเขาล่ะ？"

เมื่อหนานสือเห็นเธอมาก็ชี้ไปที่วอร์ดข้างๆ

เมื่อสือฮว่าเห็นว่าเป็นวอร์ดธรรมดาทั่วไป ก็โล่งใจ ไม่น่าจะมีอันตรายถึงชีวิตใช่ไหม?

ปลายนิ้วของเธอลังเลอยู่ที่ลูกบิดประตูเป็นเวลานาน ก่อนที่เธอจะกล้าผลักประตูให้เปิดออก

ภายในนั้นยังมีแพทย์หลายคนยืนทำการตรวจฮ่อฉวนสืออยู่ข้างๆ ดูเหมือนว่าเพิ่งย้ายจากห้องฉุกเฉินมา

เธอยืนอยู่ข้างๆอย่างไม่กล้าพูดมีเสียง จนกระทั่งแพทย์ออกไปทีละคน เธอถึงรวบรวมความกล้าที่จะมองไปที่ฮ่อฉวนสือ

ใบหน้าของเขาไม่มีเลือดใดๆและค่อยๆหลับตาลง

เธอปิดปากไว้ โดยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทั้งหมดนี้จะเกิดจากเธอ และยิ่งไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอเป็นคนส่งยาพิษไปที่ปากของ ฮ่อฉวนสือด้วยตัวเอง

นัยน์ตาของเธอแดงขึ้นทันที เมื่ออยู่ที่นี่นานไปสักวิเดียว บาปในใจก็หนักขึ้นไปอีก เธอเกือบจะเดินออกไปด้วยขาที่หมดแรง

ทันทีที่เปิดประตูเธอก็ได้ยินหมอกำลังบอกกับหนานชิ

"เมื่อสักครู่มันอันตรายจริงๆ โชคดีที่ปริมาณไม่สูงนัก เราวิเคราะห์ส่วนผสมได้ชัดเจนแล้ว ยานี้เป็นที่นิยมในตลาดมืดบางแห่งในยุโรปว่ากันว่ามันได้รับการพัฒนาโดยผู้หญิงคนหนึ่งและขายให้กับผู้หญิง เพื่อให้พวกเขาฆ่าสามีของตัวเอง ไม่รู้จริงๆว่าคุณสือดื่มยานี้ได้อย่างไร ต่อไปต้องรักษาตัวให้ดี ไม่เช่นนั้นจะเกิดโรคเรื้อรัง "

หลังของสือฮว่าขนลุกอย่างหนาวสั่น ตอนนั้นเธอไม่ได้ใส่ไปลงเยอะจริง เพราะสวี่ฉางอันเคยบอกว่า ยาสามารถทำให้ฮ่อฉวนสือสลับสิบสองชั่วโมงได้ และเธอแค่ต้องการเพียงสี่หรือห้าชั่วโมงก็พอแล้ว ดังนั้นจึงใส่มันลงไปแค่นิดเดียว

เธอโชคดีและหวาดกลัว จากนั้นก็มีความรู้สึกผิดอย่างท่วมท้น

ดวงตาของหนานสือสอดส่องผ่านหมอและหยุดลงบนตัวเธอ เมื่อเห็นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด มุมปากก็ขัยบเล็กน้อย

ถึงอย่างไรคุณสืออายุน้อยก้น้อยแล้วจะเอาชนะประธานที่เติบโตมาด้วยการวางอุบายตั้งแต่ยังเด็กได้อย่างไร

สือฮว่าไม่ได้สังเกตเห็นดวงตาของเขาและนั่งลงบนเก้าอี้ประตูอย่างเลื่อนลอย

" คุณสือ ทำไมไม่เข้าไปครับ"

เมื่อหนานสือถามคำถามอย่างรู้เท่าทัน ทำให้ความรู้สึกผิดของสือฮว่านั้นก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก

ปรากฎว่าพวกเขายังไม่ได้สงสัยเธอเลย พวกเขาเชื่อใจเธอมาก

เธอเม้มริมฝีปากอย่างเศร้า "ฉันเป็นคนวางยาเอง"

หนานชิผงะและดูประหลาดใจมาก จากนั้นก็ถอนหายใจ "เมื่อท่านประธานตื่นขึ้นมา คุณสือบอกเขาด้วยตนเองเถอะครับ"

สือฮว่าลดสายตาลง ก่อนที่เธอจะพูดขอโทษก็มีเสียงตบลงที่หน้าเธออย่างดัง

เธอและหนานสือเงยหน้าขึ้นมองเกือบจะพร้อมกัน และเห็นถางหรงและมู่หวั่นโจวยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาด้วยใบหน้าซีดเซียวทันที

ดวงตาของมู่หวั่นโจวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอแค่บังเอิญเห็นฮ่อฉวนสือถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ชั้นล่าง เธอจึงรีบแจ้งครอบครัวฮ่อ ไม่ได้คาดคิดว่าฮ่อฉวนสือจะถูกวางยา แถบยาพิษยังคงเป็นสือฮว่าที่เป็นคนวาง แต่ถางหรงก็กลับมาได้ยินคำพูดนี้ ฟ้าเข้าข้างเธอจริงๆ!

ในช่วงนี้เธอมีทำตัวดีมาก ไม่ได้สร้างปัญหาเลยสักที่เดียว และกลัวว่าฮ่อฉวนสือจะโกรธจริงๆ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่หาโอกาสอื่นๆเท่านั้น

ถางหรงตบสือฮว่าและยังคงรู้สึกไม่หายโกรธ เมื่อคิดว่าลูกชายตัวเองเกือบจะตายด้วยน้ำมือของสือฮว่า เธอนั้นก็กลัวไปพักหนึ่ง

สือฮว่าลดสายตาลงและถูกตบอย่างจังๆ

เธอไม่สามารถโต้กลับได้ เพราะเธอเป็นคนวางยาจริงๆ

หนานสือไม่คาดคิดว่าจะเจอคุณหญิงถางที่นี่ เห็นได้ชัดว่าสิ่งต่างๆกลายเป็นเรื่องยากยิ่งขึ้น เขารีบพูดว่า "คุณหญิงถางครับ ทำไมคุณหญิงถึงอยู่ที่นี่?"

เขาจงใจเพิ่มน้ำเสียง โดยหวังว่าฮ่อฉวนสือที่อยู่ข้างในนั้นจะได้ยิน ตอนนี้มีเพียงแค่เขาตื่นขึ้นเท่านั้นที่จะสามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้

"ถ้าฉันไม่อยู่ที่นี่และจะได้ยินสิ่งที่เธอพูดได้ยังไง ฉวนสือได้แต่ตามใจเธอ ฉันไม่รู้เลยว่า เธอกล้าทำเรื่องแบบนี้!"

ถางหรงต้องการโทรแจ้งตำรวจในทันที แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่มีอำนาจก็คือท่าทีของลูกชายของเธอที่มีต่อสือฮว่านั้นค่อนข้างบอบบาง ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้อีกนอกจากการตบนี้

"อะแฮ่ม"

เสียงไอของฮ่อฉวนสือดังมาจากวอร์ด ดังนั้นจึงเหมาะเจาะพอดีและมันเกือบจะแก้ไขฉากรุนแรงได้ในทันที

ถางหรงไม่สนใจสือฮว่าและรีบเดินเข้าไปในวอร์ดทันที

สือฮว่าจับที่หน้าตัวเอง เงยหน้าและสบตากับมู่หวั่นโจว

มู่หวั่นโจวแบะปากและเลิกคิ้วด้วยอย่างสะใจ

"สือฮว่า ฉันรู้ว้เธอกล้าหาญ แต่ฉันไม่ได้คิดว่าเธอจะกล้าถึงขั้นนี้ เธอรอไว้เลย คนอย่างฉวนสือจะไม่มีวันใจอ่อนกับใครก็ตามที่พยายามทำร้ายเขา หึ! คืนนี้เธอได้ไปนั่งในคุกแน่!"

สือฮว่าไม่มีอารมณ์ที่จะใส่ใจกับการยั่วยุเช่นนี้ ทันทีที่เธอกำลังจะยกเท้าออกไปจากที่นี่ เธอก็ได้ยินเสียงของฮ่อฉวนสือ"คิดจะไปไหน ยังไม่เข้ามาอีก"

เธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหันกลับมาแล้วฝืนเดินเข้าไป

เมื่อเห็นสีหน้าของฮ่อฉวนสือซีดและพิงกับเตียง ดวงตาของเธอก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที

เขากวักมือเรียกแล้วตบที่ข้างตัว "มานี่"

ความรู้สึกผิดของสือฮว่ายิ่งแย่ลง ถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ว่านั่นคือยาพิษของเธออีกหรือ?

เธอเดินไปช้าๆและนั่งลงที่ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ

เมื่อเห็นฉากนี้ ถางหรงก็ไม่พอใจทันที

"ฉวนสือ ลูกยังคิดถึงเธออยู่อีก! ลูกรู้ไหมว่าทำไมลูกถึงได้มาที่โรงพยาบาลในครั้งนี้?! มันเป็นเพราะสือฮว่าวางยาพิษ! เธอต้องการที่จะฆ่าลูก! ผู้หญิงคนนี้ต้องไม่อยู่ที่บ้านตระกูลฮ่อ!"

"สือฮว่าไม่สามารถวางยาพิษได้"

เสียงของฮ่อฉวนสือเบาบางและไม่มีการลังเลใดๆ

สือฮว่าเกือบจมลงด้วยความรู้สึกผิดจนอยากหาที่หลบซ่อน แบบนี้ก็จะได้ไม่ต้องเผชิญกับสายตาของฮ่อฉวนสือ!

"ลูก!!"

ถางหรงโกรธมากจนไม่รู้จะพูดอะไร ลูกอยู่เวลานาน จากนั้นก็โมโหจนลุกขึ้นมา

"ฉวนสือ ตอนนี้ร่างกายลูกยังอ่อนแออยู่ แม่ไม่ต้องการที่จะเถียงกับลูกในตอนนี้ รอลูกดีขึ้น เราค่อยคุยกันดีๆ!"

หลังจากนั้น เธอก็จ้องไปที่สือฮว่าอย่างโมโห ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ หันหลังและจากไปทันที

มู่หวั่นโจวขยับริมฝีปาก ฉันมองฮ่อฉวนสือด้วยความสงสารและต้องการปลอบโยน แต่ทันทีที่เธออยากจะพุดขึ้นก็ได้ยินเสียงเย็นชาของฮ่อฉวนสือ"ยังไม่ไปอีก？"

ดวงตาที่เศร้าโศกของมู่หวั่นโจวนั้นแดงก่ำ บีบปากและออกจากที่นี่

สือฮว่ามองไปที่ด้านหลังของมู่หวั่นโจวแล้วหรี่ตาเล็กน้อย มันแตกต่างจากคนก่อนอย่างสิ้นเชิงกับ ดูเหมือนว่ามู่หวั่นโจวกำลังวางแผนที่จะใช้เส้นทางของดอกไม้ที่น่าสงสาร

ในวอร์ดสงบลงอย่างรวดเร็ว เธอกำลังพิจารณาว่าจะเริ่มพูดยังไง ก็รู้สึกว่ามือของเธอร้อน ปรากฎว่าฮ่อฉวนสือจับมือเธอไว้

"คุณกำลังคิดอะไร?"

สือฮว่ากลับมามีสติในพริบตาและกำลังอยากจะสะบัดมือเขาออก แต่ทันทีที่ความคิดนี้ออกมาเธอก็ระงับมันไว้แล้ว

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตั้งใจ "ฉันเป็นคนวางยาเอง คุณโทรแจ้งตำรวจก็ได้ ในเมื่อเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับ..."

ก่อนที่จะพูดจบก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาในหู

"ฉันยกโทษให้คุณ"

ฮ่อฉวนสือลดตาลง คิ้วของเขาเหนื่อยเล็กน้อย "สือฮว่า ผมให้ความไว้วางใจกับคุณตั้งนานแล้ว มันเป็นมีดเล่มหนึ่ง คุณสามารถใช้มันเพื่อฆ่าผมได้หรือสามารถใช้มันเพื่อปกป้องผมได้"

สือฮว่าเงียบและถูกเขาดึงขึ้นไปบนเตียงทันที มีความร้อนที่เอวอย่างกะทันหันมันเป็นมือของเขา

"ฮว่า ผมเหนื่อย นอนเป็นเพื่อนนอนสักแป๊บได้ไหม ไม่ต้องคิดอะไร โอเคไหม?"

เมื่อได้ยินเขาพูดคำว่าฮว่า อุณหภูมิบนใบหน้าของสือฮว่าก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ทุกครั้งที่เขาพูดคำนี้มันเป็นเวลาที่เขามีอารมณ์ เหมือนเสียงกระซิบจากส่วนลึกของลำคอ ราวกับไวน์ที่ทำให้มึนเมาที่สุด

เธอก็มีความเหนื่อยเล็กน้อย หลายชั่วโมงที่ผ่านมาทั้งสองยังคงอ้อยอิ่ง เธอวิ่งไปที่สนามบินอีกครั้งและตอนนี้ก็เข้าสู่อ้อมแขนของเธอและหลับไปจริงๆ

เมื่อเธอหลับไป ฮ่อฉวนสือก็ก้มศีรษะลงจูบผมของเธอ เมื่อเห็นรอยตบที่แก้ม ก็มีสัมผัสของความทุกข์เกิดขึ้นในดวงตา

"ขอโทษ"

ไม่รู้จะเก็บเธอไว้อย่างไร เพราะสิ่งที่เขามอบให้เธอคือภาพพระอาทิตย์ตกที่สิ้นหวัง เป็นความเศร้าโศกของการมองดวงจันทร์เป็นเวลานาน

คือความเหงาของเขา ความมืดของเขา ความโหยหาของเขา

ดังนั้นฉันจึงได้แน่วางแผนเธอแบบนี้ ถ้าเธอรู้คงต้องโกรธแน่ๆและยิ่งอยากจะหนีไปมากกว่านี้