นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 224

เธอกำลังอยากจะเปิดปากถามอะไรบางอย่าง แต่กลับได้ยินฉินหยู่พูดก่อน "ท่านประธาน มีบางอย่างที่ฉันต้องการจะบอกคุณ"

หลังจากพูดจบ เธอก็มองไปที่ สือฮว่า

สือฮว่าเข้าใจในทันทีว่าต้องการให้เธอออกไป

เธอยกเท้าเพื่อที่จะออกไป แต่ฮ่อฉวนสือจับข้อมือของเธอไว้ "นั่งอยู่ดีๆ"

สือฮว่าลดสายตาลงและสงสัยว่ามันเป็นความเข้าใจของเธอหรือเปล่า ตอนที่ฉินหยู่พึ่งเข้ามานั้นมีความเป็ฯศุตรูกับเธอมาก

ฉินหยู่เห็นฉากนี้และไม่รอให้เสียเวลา

"ท่านประธาน ฉันได้จัดการกับอำนาจในที่มืดแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะรู้จักการจัดเรียงอำนาจของประธานเป็นอย่างดี และยังส่งคนไปทดลองใช้งานหลายคน แต่ก็ไม่มีอะไรขัดแย้งกับพวกเรา ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่การไปผ่านดินแดนของเรา รวมถึงสถานที่นัดพบที่ซ่อนอยู่ของเรานั้นก็มีคนของเขาปรากฏเช่นกัน "

ฮ่อฉวนสือมีศัตรูเก่า ผู้ที่ติดตามเขาก็จะรู้ว่าความคับแค้นใจของพวกเขานั้นไม่สามารถปรับความกันได้ และยังเกลียดจนอยากจะฆ่ากันตลอดเวลา

อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากการทดสอบกันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ยังไม่มีใครลงมือก่อน

ฮ่อฉวนสือหรี่ตาลง อำนาจมืดถูกจัดเตรียมโดยเขาเองทั้งหมด ยกเว้นคนใกล้ชิดเพียงไม่กี่คน ซึ่งแทบไม่มีใครรู้จักสถานที่เหล่านั้นเลย

ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยปรากฏตัว แต่ก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกเป็นอย่างดี

"และฉันเพิ่งค้นพบร่องรอยของเขาเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเคยมาจิงตู หมิ่นซาลูกน้องของเขาก็ปรากฏตัวที่จิงตูอยู่หลายครั้งเช่นกัน หมาป่าสีขาวนั้นก็อยู่ข้างเขามาตลอด ซึ่งมันสะดุดตามาก ฉันแน่ใจว่าดูไม่ผิดแน่นอน "

หูของสือฮว่านั้นขยับเมื่อได้ยินคำว่า "หมาป่าสีขาว" เธอเชื่อว่าคนทั้งจิงก็ไม่มีวันพบหมาป่าสีขาวตัวที่สองแน่นอน มันต้องเป็นผู้ชายที่เธอพบแน่ๆ

แต่เธอจำได้ชัดเจนว่าตืนนั้นเธอได้พบกับชายสองคน อีกคนมีสถานะที่สูงกว่า ถ้าเจ้าของหมาป่าสีขาวชื่อว่าหมิ่นซาแล้วผู้ชายที่หมิ่นซาเรียกว่าเจ้านายคือใครกัน?

การจ้องมองของฮ่อฉวนสือหยุดลงบนร่างของสือฮว่าชั่วขณะ ดวงตานั้นดูซับซ้อน ตอนแรกเขาคิดว่าสือฮว่าอาจจะรู้จักชายคนนี้มาก่อน แต่เมื่อได้ตรวจสอบข้อมูลของทั้งสองอย่างรอบคอบแล้วก็พบว่าพวกเขาไม่มีโอกาสได้พบเลย

ผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยมาจิงตูแล้วจะไปพัวพันกับนักศึกษาวิทยาลัยได้ยังไง?

ฉินหยู่เห็นฮ่อฉวนสือกำลังครุ่นคิดและยังคงพูดด้วยความเคารพ

"หมิ่นซาดูเหมือนจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อสอดแนมข่างกรอง ถึงอย่างไรประธานคุณก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานที่นั้น แต่ฉันสงสัยว่ามีลูกน้องของหมิ่นซาอยู่ในจิงตู แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ที่ไหน มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นบุคคลที่มีสถานะเท่าเทียมกันกับหมิ่นซา และแม้แต่จะเป็นผู้หญิงอีกด้วย "

มือของสือฮว่าที่วางอยู่บนคุกเข่านั้นกำแน่นขึ้นทันที ทันใดนั้นผู้หญิงที่มีรอยแผลเป็นที่ข้อมือก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ ปากของเธอนั้นก็ยังเรียกคำว่าเจ้านายเช่นเดียวกับหมิ่นซา ตอนนี้ฉินหยู่บอกว่าพวกเดียวกับหมิ่นซาอาจจะเป็นผู้หญิง งั้นมันต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

" ท่านประธาน ฉันไม่รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายที่ซ่อนตัวอยู่ในจิงตูและกังวลว่าพวกเขาจะลงมือกับคุณ

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไร จับมือสือฮว่าไว้ในมือและรู้สึกถึงเหงื่อที่ฝ่ามือของเธอ คิ้วนั้นก็ขมวดขึ้น

หลังจากที่ฉินหยู่พูดจบก็หยุดนิ่งอยู่ที่เดิม และต้องการดูว่าคนๆนี้จะมีคำสั่งอะไร

แต่หลังจากรอสองหรือสามนาที อีกฝ่ายก็พูดกับสือฮว่า"คุณหิวแล้วใช่ไหม"

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก รู้สึกว่าสายตาของฉินหยู่ที่จ้องมองมาที่ตัวเองนั้นมีนัยแอบแฝง แล้วตอบกลับไปว่า "ยังโอเค"

ฮ่อฉวนสือมองไปที่หนานสือ "อาหารเช้าล่ะ？"

หนานสือรีบออกไปเพื่อนำกล่องอาหารที่ร้านอาหารส่งมาเข้ามา และเปิดมันอย่างระมัดระวัง

ฉินหยู่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนนอก ทั้งๆที่เธอมารายงานประธาน ทำไมผู้หญิงคนนี้แค่บอกว่าหิว ทุกคนก็ต้องดูแลเธอ?

แต่ถึงอย่างไรนี่คือความเห็นของประธาน เธอก็พูดอะไรไม่ได้

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นพอดี และเธอก็หันตัวเดินไปรับโทรศัพท์ที่โถงทางเดิน

หลังจากพูดคุยกับผู้คนเหล่านั้นแล้ว เธอกำลังจะกลับไปที่วอร์ด แต่ในชั่วพริบตาเห็นสือฮว่าที่รออยู่ข้างหลังเธอ

"คุณสือ"

เห็นได้ชัดว่าทัศนคติของเธอนั้นให้ความเคารพเช่นเดียวกับหนานสือ แต่สือฮว่ามักจะรู้สึกว่าคนๆนี้หยิ่งผยองและเย่อหยิ่งต่อหน้าเธอ

"หนานสือบอกว่าคุณมีความรู้ทางการแพทย์ระดับสูง ซึ่งคืนั้นคุณก้ได้ตรวจดูรอยแผลเป็นที่ท้องของฉันด้วย คุณบอกความจริงกับฉันได้ไหม?"

ฉินหยู่เม้มริมฝีปาก ทันใดนั้นก็จำได้ว่าประธานเคยพูดว่า อย่าบอกความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้ สือฮว่าถือว่าเป็นคนอื่นไหม?"

"ฉันรับประกันด้วยประสบการณ์ทางการแพทย์หลายปีของฉัน คุณสือเคยมีลูกมาแล้วจริงๆ ทำไมคุณจำไม่ได้นั้น ฉันคิดว่านี่เป็นปัญหาของคุณสือเอง"

สีหน้าของสือฮว่าซีดลงในทันที เธอจะเคยคลอดลูกได้อย่างไร?

" แต่คืนนั้นคุณไม่ได้พูดแบบนั้นหนิ"

ปากของฉินหยู่ค่อนข้างเย้ยหยัน "คุณสือ คุณก็รู้สถานการณ์ในคืนนั้น ถ้าฉันบอกความจริง คุณยังจะออกจากบ้านใหญ่อย่างปลอดภัยได้หรือ?"

สือฮว่าถอยหลังกลับ โดยสงสัยความทรงจำของตัวเองเป็นครั้งแรก "แต่ฉันไม่มีความรู้สึกว่าตัวเองท้องหรือคลอดลูกมาก่อนเลย"

ฉินหยู่ขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าสือฮว่านั้นแกล้ง ทั้งๆที่เป็นรองเท้าขาดที่คนเล่นและไม่เอาแล้ว กลับมาแกล้งทำตัวใสเหมือนน้ำแข็งขาวราวมาหลอกลวงประธาน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้จริงๆ

"บางทีคุณสืออาจได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะอย่างรุนแรงและสูญเสียความทรงจำนี้ไป"

"เป็นไปไม่ได้ หัวของฉันไม่เคยได้รับบาดเจ็บ"

ฉินหยู่ขมวดคิ้วแล้วลดสายตาลง ดูเหมือนกำลังจะคิดเกี่ยวกับคีย์นี้อยู่

"ถ้าตัวคุณสือเองก็ยังไม่รู้ งั้นคนนอกอย่างเราก็คงจะยิ่งไม่รู้นะคะ "

สือฮว่าไม่พูดและจากไปอย่างเงียบๆ กลับเข้าไปในห้องวอร์ด

ทันทีที่เธอจากไปฮ่อฉวนสือรู้ว่าเธอกำลังจะไปถามอะไร แต่เขาก็ไม่คิดจะห้ามและหวังว่าเธอจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง เพื่อที่เขาจะได้จัดการชายที่อยู่ข้างหลังออกไปได้

แต่เมื่อเขาเห็นว่าสือฮว่ากลับมาและหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง เขาจึงเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้ลืมความทรงจำนั้นไปอย่างหมดจดแล้ว

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ความจำเสื่อมธรรมดา ศีรษะของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บแล้วยังจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในทุกปีของตัวเองไม่ได้ ยกเว้นการตั้งครรภ์ เธอรู้เกือบทุกอย่าง ซึ่งนี่เป็นจุดที่เหลือเชื่อที่สุด

สือฮว่านั่งลงข้างเขาด้วยหัวใจที่หนักหน่วง

หนานสือเพิ่งเสร็จสิ้นขั้นตอนของการออกโรงพยาบาล" ท่านประธาน คุณสือ เก็บของเรียบร้อยแล้วครับ จะกลับเฉียนสุ่ยวานเลยไหมครับ?"

ฮ่อฉวนสือพยักหน้า โดยยังคงสวมเสื้อคลุมของโรงพยาบาลบนร่างกาย เพิ่งเดินไปสองก้าว ร่างกายของเขาก็สั่น

สือฮว่าตกใจมากและลุกขึ้นไปพยุงเขาอย่างรวดเร็ว

เมื่อหนานสือเห็นฉากนี้ก็ดูที่มุมปาก เจาะเลือดออกไป700 มล.ในครั้งเดียว มันจะมีแรงได้เหรอ

คุณหมอบอกว่า 500 มล. ก็เกินขีดจำกัดแล้ว แต่ท่านประธานก็เพิ่มอีก 200 มล. เพื่อทำให้เกิดจุดอ่อนนี้โดยเจตนา

แต่เดิมผู้ใหญ่เจาะเลือดออก 500มล. ตราบใดที่สุขภาพที่ดีและออกกำลังกายเป็นประจำก็จะผ่านพ้นไป แต่ประธานกลับเจาะไป 700 มล ไม่เป็นลมไปก้ดีมากแล้ว

ในเวลานี้เกือบทั้งตัวฮ่อฉวนสือกำลังเอนกายลงบนร่างของสือฮว่า และมือของเขาโอบไหล่ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ แม้กระทั่งสีของริมฝีปากก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด

ในตอนที่เขาอ่อนแอฮ่อฉวนสือก็เหมือนกับคนป่วยที่บอบบาง ในตอนนี้เขายืนพิงสือฮว่าอย่างซึมเศร้า แม้ว่าสือฮว่าจะมีข้อร้องเรียนมากมายแค่ไหนก็ยากที่จะบอกเขา ดังนั้นจึงทำได้เพียงอดทนและช่วงประคองเขาลงไปชั้นล่าง

หลังจากขึ้นรถ ฮ่อฉวนสือก็หลับตาลงเล็กน้อยแล้วพิงไหล่ของเธอเพื่อพักผ่อน

หนานสือเดินไปที่ที่นั่งคนขับ ส่วนฉินหยู่นั่งเงียบๆที่ข้างเบาะคนขับ โดยตั้งแต่ต้นจนจบนั้นไม่ได้พูดอะไรเลยนอกจากทำหน้าบึ้งเป็นครั้งคราว

เมื่อรถหยุดที่เฉียนสุ่ยวาน สือฮว่าประคองฮ่อฉวนสือไปที่ห้องนอนบนชั้นสอง

ฮ่อฉวนสือเอนกายพิงเตียง และเห็นเธอยืนเงียบๆข้างขอบหน้าต่าง จ้องมองไปที่หิมะสีขาวด้านนอกอย่างเม่อลอย

เขายิ้ม มีการกระทบแผลที่มุมปากแล้วก็เอื้อมมือไปแตะมัน

ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่า เมื่อตอนที่ทั้งสองพัวพันกันนั้นสือฮว่าหายใจถี่และกัดที่ริมฝีปากของเขา

สือฮว่าได้ยินเสียงหัวเราะของเขา ก็หันไปมองเขา "หัวเราะอะไร?"

"ฉันกำลังหัวเราะะผู้หญิงที่เกิดปีหมา"

สือฮว่ารู้ว่าเขากำลังพูดถึงตัวเอง ใบหน้าของเธอดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เธอเดินไปที่เตียงจากนั้นก็พบว่าสัญญาหย่าใบนั้นยังคงนอนอยู่บนหมอน

เมื่อมองมันตอนนี้ก็รู้สึกน่าอายอยู่ไม่น้อย

ฮ่อฉวนสือหยิบข้อตกลงการหย่าร้างไปเบาๆ และใส่ไว้ในลิ้นชักที่อยู่ด้านข้าง

สือฮว่าพบว่ายังมีข้อตกลงการหย่าร้างอยู่ในตู้อีกหนึ่งฉบับ ตั้งแต่ทั้งคู่แต่งงานกันมา ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือว่าฮ่อฉวนสือ ก็มีการทะเลาะจนจะหย่าร้างกันหลายครั้ง

ในตอนแรกเป็นที่เขาต้องการหย่าร้าง สุดท้ายก็กลายเป็นเธอที่ต้องการจะหย่า

มุมปากของเธอบีบแน่นแล้วนั่งลงอยู่ข้างเตียง พลางมองเขาอย่างเคร่งขรึม "ฮ่อฉวนสือ คำถามต่อไปที่ฉันจะถามคุณ คุณต้องตอบฉันอย่างจริงจัง"

ฮ่อฉวนสือผงะไปครู่หนึ่งและรอยยิ้มก็ปรากฏบนดวงตา "อืม ได้"

สือฮว่าโน้มตัวเข้าไปใกล้และจ้องมองเขา "คุณรู้ว่าฉันมีเคยมีลูก？"

ฮ่อฉวนสือพยักหน้า รอยยิ้มในดวงตานั้นจางลงเล็กน้อย" ถ้าคุณต้องการถามผมว่าเด็กอยู่ที่ไหน เด็กคนนั้นเป็นลูกของใคร สือฮว่า ผมไม่รู้ ผมให้คนไปตรวจสอบนานแล้ว และสืบอะไรไม่ได้เลย "

สือฮว่าพยักหน้าและกำมือแน่น"ชวีหยิงหายไปไหนกันแน่?"

รอยยิ้มในดวงตาของฮ่อฉวนสือหายไปอย่างสมบูรณ์ ยกมือขึ้นจับคางของเธอ ดวงตาจ้องมองอย่างลึก"คุณรู้อะไรบ้าง?"

เธอถามถึงชวีหยิงซ้ำๆ ซึ่งทำให้รู้ว่าเธอรู้ว่าเกิดเรื่องกับชวีหยิง และอาจจะรู้ด้วยซ้ำว่าเขาฆ่าชวีหยิง

"ฉันไม่รู้อะไรเลย ดังนั้นฉันเลยอยากให้คุณบอกฉัน"

" ทำไมผมต้องบอกคุณล่ะ？"

สำหรับเธอแล้วชวีหยิงเป็นเพียงคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้อง

หรือเป็นเพราะใบหน้าของชวีหยิงที่ทำให้เธอประทับใจเขามากจนถามนี้อยู่ซ้ำๆ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฮ่อฉวนสือก็รู้สึกไม่สบายใจพลางขมวดคิ้วขึ้น

ความคิดของเขาและสือฮว่านั้นเป็นสองมิติอย่างเห็นได้ชัด ในเวลานี้เขากำลังกัดกินความหึงหวงของคนตาย และสือฮว่ากลับรู้สึกว่าเขาไม่จริงใจ

ถึงตอนนี้เขายังคงปกปิดสิ่งที่เกี่ยวกับชวีหยิง มันแสดงให้เห็นแล้วว่าเขาไม่ต้องการให้เธอรู้ความจริงที่อยู่ตรงกลางนั้น

ดังนั้นในบทสนทนาระหว่างเขากับชวีหยิง ชวีหยิงบอกว่าเขาเป็นนักโทษ มันคือเรื่องอะไรกันแน่?