นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 224

เธอกำลังอยากจะเปิดปากถามอะไรบางอย่าง แต่กลับได้ยินฉินหยู่พูดก่อน "ท่านประธาน มีบางอย่างที่ฉันต้องการจะบอกคุณ"

หลังจากพูดจบ เธอก็มองไปที่ สือฮว่า

สือฮว่าเข้าใจในทันทีว่าต้องการให้เธอออกไป

เธอยกเท้าเพื่อที่จะออกไป แต่ฮ่อฉวนสือจับข้อมือของเธอไว้ "นั่งอยู่ดีๆ"

สือฮว่าลดสายตาลงและสงสัยว่ามันเป็นความเข้าใจของเธอหรือเปล่า ตอนที่ฉินหยู่พึ่งเข้ามานั้นมีความเป็ฯศุตรูกับเธอมาก

ฉินหยู่เห็นฉากนี้และไม่รอให้เสียเวลา

"ท่านประธาน ฉันได้จัดการกับอำนาจในที่มืดแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะรู้จักการจัดเรียงอำนาจของประธานเป็นอย่างดี และยังส่งคนไปทดลองใช้งานหลายคน แต่ก็ไม่มีอะไรขัดแย้งกับพวกเรา ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่การไปผ่านดินแดนของเรา รวมถึงสถานที่นัดพบที่ซ่อนอยู่ของเรานั้นก็มีคนของเขาปรากฏเช่นกัน "

ฮ่อฉวนสือมีศัตรูเก่า ผู้ที่ติดตามเขาก็จะรู้ว่าความคับแค้นใจของพวกเขานั้นไม่สามารถปรับความกันได้ และยังเกลียดจนอยากจะฆ่ากันตลอดเวลา

อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากการทดสอบกันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ยังไม่มีใครลงมือก่อน

ฮ่อฉวนสือหรี่ตาลง อำนาจมืดถูกจัดเตรียมโดยเขาเองทั้งหมด ยกเว้นคนใกล้ชิดเพียงไม่กี่คน ซึ่งแทบไม่มีใครรู้จักสถานที่เหล่านั้นเลย

ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยปรากฏตัว แต่ก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกเป็นอย่างดี

"และฉันเพิ่งค้นพบร่องรอยของเขาเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเคยมาจิงตู หมิ่นซาลูกน้องของเขาก็ปรากฏตัวที่จิงตูอยู่หลายครั้งเช่นกัน หมาป่าสีขาวนั้นก็อยู่ข้างเขามาตลอด ซึ่งมันสะดุดตามาก ฉันแน่ใจว่าดูไม่ผิดแน่นอน "

หูของสือฮว่านั้นขยับเมื่อได้ยินคำว่า "หมาป่าสีขาว" เธอเชื่อว่าคนทั้งจิงก็ไม่มีวันพบหมาป่าสีขาวตัวที่สองแน่นอน มันต้องเป็นผู้ชายที่เธอพบแน่ๆ

แต่เธอจำได้ชัดเจนว่าตืนนั้นเธอได้พบกับชายสองคน อีกคนมีสถานะที่สูงกว่า ถ้าเจ้าของหมาป่าสีขาวชื่อว่าหมิ่นซาแล้วผู้ชายที่หมิ่นซาเรียกว่าเจ้านายคือใครกัน?

การจ้องมองของฮ่อฉวนสือหยุดลงบนร่างของสือฮว่าชั่วขณะ ดวงตานั้นดูซับซ้อน ตอนแรกเขาคิดว่าสือฮว่าอาจจะรู้จักชายคนนี้มาก่อน แต่เมื่อได้ตรวจสอบข้อมูลของทั้งสองอย่างรอบคอบแล้วก็พบว่าพวกเขาไม่มีโอกาสได้พบเลย

ผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยมาจิงตูแล้วจะไปพัวพันกับนักศึกษาวิทยาลัยได้ยังไง?

ฉินหยู่เห็นฮ่อฉวนสือกำลังครุ่นคิดและยังคงพูดด้วยความเคารพ

"หมิ่นซาดูเหมือนจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อสอดแนมข่างกรอง ถึงอย่างไรประธานคุณก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานที่นั้น แต่ฉันสงสัยว่ามีลูกน้องของหมิ่นซาอยู่ในจิงตู แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ที่ไหน มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นบุคคลที่มีสถานะเท่าเทียมกันกับหมิ่นซา และแม้แต่จะเป็นผู้หญิงอีกด้วย "

มือของสือฮว่าที่วางอยู่บนคุกเข่านั้นกำแน่นขึ้นทันที ทันใดนั้นผู้หญิงที่มีรอยแผลเป็นที่ข้อมือก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ ปากของเธอนั้นก็ยังเรียกคำว่าเจ้านายเช่นเดียวกับหมิ่นซา ตอนนี้ฉินหยู่บอกว่าพวกเดียวกับหมิ่นซาอาจจะเป็นผู้หญิง งั้นมันต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

" ท่านประธาน ฉันไม่รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายที่ซ่อนตัวอยู่ในจิงตูและกังวลว่าพวกเขาจะลงมือกับคุณ

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไร จับมือสือฮว่าไว้ในมือและรู้สึกถึงเหงื่อที่ฝ่ามือของเธอ คิ้วนั้นก็ขมวดขึ้น

หลังจากที่ฉินหยู่พูดจบก็หยุดนิ่งอยู่ที่เดิม และต้องการดูว่าคนๆนี้จะมีคำสั่งอะไร

แต่หลังจากรอสองหรือสามนาที อีกฝ่ายก็พูดกับสือฮว่า"คุณหิวแล้วใช่ไหม"

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก รู้สึกว่าสายตาของฉินหยู่ที่จ้องมองมาที่ตัวเองนั้นมีนัยแอบแฝง แล้วตอบกลับไปว่า "ยังโอเค"

ฮ่อฉวนสือมองไปที่หนานสือ "อาหารเช้าล่ะ？"

หนานสือรีบออกไปเพื่อนำกล่องอาหารที่ร้านอาหารส่งมาเข้ามา และเปิดมันอย่างระมัดระวัง

ฉินหยู่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนนอก ทั้งๆที่เธอมารายงานประธาน ทำไมผู้หญิงคนนี้แค่บอกว่าหิว ทุกคนก็ต้องดูแลเธอ?

แต่ถึงอย่างไรนี่คือความเห็นของประธาน เธอก็พูดอะไรไม่ได้

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นพอดี และเธอก็หันตัวเดินไปรับโทรศัพท์ที่โถงทางเดิน

หลังจากพูดคุยกับผู้คนเหล่านั้นแล้ว เธอกำลังจะกลับไปที่วอร์ด แต่ในชั่วพริบตาเห็นสือฮว่าที่รออยู่ข้างหลังเธอ

"คุณสือ"

เห็นได้ชัดว่าทัศนคติของเธอนั้นให้ความเคารพเช่นเดียวกับหนานสือ แต่สือฮว่ามักจะรู้สึกว่าคนๆนี้หยิ่งผยองและเย่อหยิ่งต่อหน้าเธอ

"หนานสือบอกว่าคุณมีความรู้ทางการแพทย์ระดับสูง ซึ่งคืนั้นคุณก้ได้ตรวจดูรอยแผลเป็นที่ท้องของฉันด้วย คุณบอกความจริงกับฉันได้ไหม?"

ฉินหยู่เม้มริมฝีปาก ทันใดนั้นก็จำได้ว่าประธานเคยพูดว่า อย่าบอกความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้ สือฮว่าถือว่าเป็นคนอื่นไหม?"

"ฉันรับประกันด้วยประสบการณ์ทางการแพทย์หลายปีของฉัน คุณสือเคยมีลูกมาแล้วจริงๆ ทำไมคุณจำไม่ได้นั้น ฉันคิดว่านี่เป็นปัญหาของคุณสือเอง"

สีหน้าของสือฮว่าซีดลงในทันที เธอจะเคยคลอดลูกได้อย่างไร?

" แต่คืนนั้นคุณไม่ได้พูดแบบนั้นหนิ"

ปากของฉินหยู่ค่อนข้างเย้ยหยัน "คุณสือ คุณก็รู้สถานการณ์ในคืนนั้น ถ้าฉันบอกความจริง คุณยังจะออกจากบ้านใหญ่อย่างปลอดภัยได้หรือ?"

สือฮว่าถอยหลังกลับ โดยสงสัยความทรงจำของตัวเองเป็นครั้งแรก "แต่ฉันไม่มีความรู้สึกว่าตัวเองท้องหรือคลอดลูกมาก่อนเลย"

ฉินหยู่ขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าสือฮว่านั้นแกล้ง ทั้งๆที่เป็นรองเท้าขาดที่คนเล่นและไม่เอาแล้ว กลับมาแกล้งทำตัวใสเหมือนน้ำแข็งขาวราวมาหลอกลวงประธาน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้จริงๆ

"บางทีคุณสืออาจได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะอย่างรุนแรงและสูญเสียความทรงจำนี้ไป"

"เป็นไปไม่ได้ หัวของฉันไม่เคยได้รับบาดเจ็บ"