นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 223

ฮ่อสือหนานมีเครื่องดื่มอยู่ในมือและขมวดคิ้วขึ้น" มู่หวั่นโจว คุณเป็นบ้าอะไร?

ให้เขาแต่งงาน? และยังเพราะเหตุผลไร้สาระนี้อีก?

ตระกูลฮ่ออยู่ในสายตาเขาเลย เขาไม่เคยคิดว่าว่าต้องการในตระกูลฮ่อ จุดประสงค์ของเขาคือฮ่อฉวนสือมาโดยตลอด สำหรับเหตุผลนั้นคนนอกเหล่านี้ไม่สามารถเดาได้

เมื่อได้ยินคำพูดของมู่หวั่นโจว กงมู่ป๋ายก็หัวเราะและจ้องมองเธออย่างประชดประชัน"เมื่อก่อนคุณยังเคยรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง แต่ตอนนี้แม้แต่หน้าตาก็ไม่เอาด้วยซ้ำ"

มู่หวั่นโจวรู้สึกเพียงทนไม่ได้ กัดริมพลางสบตาเขา "ฉันจะทำยังไงได้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณที่จะตีตระกูลมู่อยู่เรื่อยๆ ฉันจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายนี้ วันนี้ฉันเจอกับฮ่อสือหนานในโรงพยาบาล เขาถูกวางยา ทั้งๆที่รู้ว่าคนวางยาคือสือฮว่า เขากลับยังเลือกที่จะให้อภัย หลังจากออกจากโรงพยาบาลฉันก็ได้รู้ว่า อยากให้ฮ่อฉวนสือชอบ นั่นมันเป็นไปไม่ได้ "

ใช่นะสิ ก่อนเข้าห้องวอร์ด เธอยังเหน็บแนมสือฮว่าว่าคืนนี้เธอเข้าคุกแน่

แต่เมื่อเข้าไปในวอร์ดแล้ว เธอเห็นสายตาที่ฮ่อฉวนสือมองไปที่สือฮว่า ราวกับว่าในสายตามีแต่สือฮว่า ไม่ว่าอะไรก็ตามมันก็สมควรได้รับการให้อภัย

เธอแพ้แล้ว เดิมทีเธออยากแกล้งทำเป็นน่าสงสารและทำให้ผู้ชายสังเกตเห็นเธอ แต่เขากลับไล่เธอไปทันทีที่อ้าปาก เหมือนกับว่ามองมันมากไปก็จะรังเกียจ

ครั้งสุดท้ายที่เธอและฮ่อฉวนสือได้ใกล้กันที่สุดก็คือตอนที่ผู้ชายคนนั้นโดยวางยา

หากเธอเต็มใจที่จะอุทิศร่างของเธอ หากตอนนั้นเธอเปิดประตูนั่น ทุกอย่างอาจจะแตกต่างออกไป แต่ถึงอย่างไรเธอก็พลาดมันไปแล้ว

ดังนั้นหลังจากออกจากโรงพยาบาล เธอจึงรีบมาเวินเซ่อ เพียงเพื่อที่จะดูว่าจะคว้าโอกาสสักครั้งไหมที่จะพาเธอออกจากสถานการณ์ที่น่าอับอายนี้ได้

ในร่างของฮ่อฉวนสือนั้นเธอมองไม่เห็นความหวังเลย

ไม่ว่าจะเป็นฮ่อสือหนานหรือกงมู่ป๋ายที่เคยทำให้เธออับอายอย่างถึงที่สุดมาก่อน ตราบใดที่มีคนเต็มใจที่จะร่วมมือกับเธอ เธอก็จะไม่ต้องลำบากต่อไป

ตอนนี้คุณปู่ไม่ชอบเธอและคนอื่นๆก็เยาะเย้ยเธอในทุกทาง เป็นเธอเองที่กำลังผลักดันตัวเองเข้าสู่สถานการณ์นี้ทีละก้าว

อย่างไรก็ตามชายสองคนที่อยู่ตรงหน้าเธอเพียงแค่มองเธอเบาๆ ราวกับว่าเธอเป็นขยะที่สะดุดตา

กงมู่ป๋ายถึงกับขมวดคิ้วโดยตรงและพ่นคำออกมาอย่างไม่แยแส"ไปให้พ้น"

มู่หวั่นโจวตัวแข็งและอับอายอย่างสุดขีด

หัวใจก็ดูเหมือนจะถูกคนบีบจนแหลกเป็นชิ้นๆ และเศษเนื้อก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นทีละเล็กทีละน้อย

ฮ่อสือหนานจิบไวน์ไปคำหนึ่งและมองไปที่มู่หวั่นโจว

"มู่หวั่นโจว ไม่ใช่ว่าฉันโจมตีเธอ ถ้าต้องการแต่งงานกับฉัน คุณก็ไม่ไปสอบถามเกี่ยวกับความชอบของฉันหน่อย สิ่งที่ทำให้ฉันรำคาญที่สุดคือผู้หญิงที่ออกมาจากตระกูลใหญ่ประเภทนี้ ทำเป็นเสแสร้ง ทั้งๆที่ในใจสกปรกเหมือนกองขยะ แต่กลับแสร้งทำเป็นสูงส่ง เธออยากจะสู้กับสือฮว่า เธอเอาอะไรมาสู้？สลับเปลี่ยนภูมิหลังของคุณกับสือฮว่า เธอจะต้องทำได้ดีกว่าคุณ และคุณจะไม่มีวันประสบความสำเร็จเหมือนเธอในตอนนี้ คงลาออกจากโรงเรียนตั้งแต่มัธยมต้นไปขายเนื้อแล้ว"

นี่เป็นความอัปยศอดสูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย และมันยิ่งกว่าความอัปยศทางร่างกายที่ทำให้เธอรู้สึกว่ายากที่จะอดกลั้น

มู่หวั่นโจวมือสั่นเทา เปิดประตูห้องและเดินโทงเทงออกไปจากที่นี่

ไม่นานหลังจากที่กอดร่างที่อ่อนแอวิ่งออกมา ก็เจอกับถางจิงหรานซึ่งก็ออกมาจากในอีกห้องเช่นกัน

ถางจิงหรานสวมชุดสูทสตรีที่สั่งทำพิเศษ และถือกระเป๋าของชาแนลไว้ในมือ ซึ่งเต็มไปด้วยรสนิยม

มู่หวั่นโจวตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อก่อนเธอเคยเห็นถางจิงหรานมาก่อน ซึ่งไม่ได้เป็นอย่างตอนนี้แน่นอน

ถางจิงหรานดูเหมือนจะไม่รู้ว่าผู้หญิงที่น่าสมเพชคนนี้จะเป็นมู่หวั่นโจว จนกระทั่งเธอเข้ามาใกล้ถึงนั่งยองลงช้าๆ "มู่หวั่นโจว?"

เธอและมู่หวั่นโจวไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ทั้งคู่นั้นไม่ใช่มิตรหรือศัตรู

เมื่อมู่หวั่นโจวเห็นถางจิงหราน ดวงตาก็สว่างขึ้น เธอเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับถางจิงหรานและสวี่ฉางอัน คนๆนี้และสือฮว่านั่นเป็นศัตรูกันอย่างแน่นอน!

ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร!

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ฮ่อสือหนานพูดเมื่อกี้นี้ ความไม่พอใจที่ฝังอยู่ในใจของเขาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เธอกัดฟันพลางยืนขึ้นช้าๆ "ถางจิงหราน ฉันคิดว่าเราสามารถคุยกันได้"

เมื่อเธอยืนขึ้นก็พบรอยวงกลมบนคอของถางจิงหราน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นสิ่งที่ผู้ชายทิ้งไว้ แต่เท่าที่เธอรู้ หลังจากที่ถางจิงหรานและสวี่ฉางอันแต่งงานกัน กับอยู่คนเดียวมาตลอด

ในขณะที่เธอสงสัยอยู่ ก็มีชายคนหนึ่งที่เพิ่งออกมาจากห้อง คว้าถางจิงหรานแล้วจูบอย่างดูดดื่ม"ไม่ใช่บอกออกมาสูดอกาศเหรอ？ทำไมนานจัง？"

ชายคนนี้อายุประมาณ 30 ปี และดูเหมือนจะเป็นคนตำแหน่งสูงในบริษัทตระกูลถาง นอกจากนี้ยังได้ยินมาว่านิสัยไม่ดี และยังสนิทสนมเป็นการส่วนตัวได้ยากด้วย ไม่คาดคิดว่าถางจิงหรานนั้นจะยอมสละตัวเองไป