นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 230

สือฮว่าไม่สามารถพูดอะไรได้ เพียงรู้ว่าเธอหลั่งน้ำตาและร่างกายของเธอก็นุ่มนวลมาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดฮฺ่อฉวนสือ ก็หยุดและหักเธอไปกดหน้าผากของเธอกับหน้าผากของเธอ"อย่าให้ฉันรู้ว่าคุณกำลังติดต่อกับเขา ไม่งั้นฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำอะไรได้"

มีน้ำตาบนใบหน้าของ สืออว่า เธอยกมือขึ้นเพื่อตบเขา แต่ ฮ่อฉวนสือ จับมือเธอ ดวงตาของเธอเย็นชา

เธอถอนริมฝีปากอย่างเยาะเย้ยและทันใดนั้นก็จำสิ่งที่เธอได้ยินในโรงพยาบาลได้เขาบอกว่าเขารักเธอนี่คือความรักของเขางั้นเหรอ?

ทำร้ายเธอฉีกหน้าเธอนี่เขาเรียกว่ารักเหรอ?

"ฮ่อฉวนสือถ้านี่คือสิ่งที่เรียกว่ารักในปากของคุณ ฉันไม่อยากได้

ฮ่อฉวนสือ ไม่ได้พูด สวมเสื้อผ้าของเธอ พาเธอไปที่ห้องนอนของเขา

สือฮว่าไม่มีกำลังที่จะต่อต้านเขา เธอถูกวางลงบนเตียงและเฝ้าดูชายคนนั้นเข้าห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ และใส่น้ำร้อนลงในอ่างอาบน้ำ

เมื่อน้ำร้อนพร้อมแล้วเขาก็เข้ามากอดเธออีกครั้งและวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ

เขาดูแลคนไม่เป็นและการบีบเจลอาบน้ำค่อนข้างทื่เยอะไปหน่อย

สือฮว่าก้มศีรษะลงและลดตาลงแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา

ฮ่อฉวนสือ ไม่รู้สึกรำคาญและเช็ดเจลอาบน้ำบนร่างกายของเธอล้างตัวทีละน้อย

"มันหมายถึงอะไรเหรอ ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ?"

มือของฮ่อฉวนสือ หยุดชั่วคราวดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคิด "ถ้าคุณเข้าใจอย่างนั้นก็เป็นอย่างนั้นละกัน"

สือฮว่า ดึงมุมปากของเขาอย่างเยาะเย้ยโดยไม่ต้องขยับปลายตา

เมื่อฮ่อฉวนสือ กำลังทาเจลอาบน้ำ เขาสังเกตเห็นรอยฟันบนไหล่ของเธอที่ถูกเขากัด และริมฝีปากของเธอก็กระชับขึ้น

ตอนนี้สือฮว่า รู้สึกอายมากและไม่มีเนื้อดีๆบนคอ

เขาควรจะรู้สึกผิดและเสียใจ แต่เขาไม่สามารถหลอกลวงหัวใจของเขาได้

เมื่อเห็นเธอในตอนนี้ หัวใจของเขาก็อิ่มเอิบ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นของเขาในหนทางนี้เท่านั้น

สือวฮว่าเหนื่อยมากและไม่อยากเถียงกับเขาเธอแค่อยากนอนลงบนเตียงและนอนในความมืดโดยไม่คิดอะไร

เธอลุกขึ้นและต้องการที่จะยืนขึ้น แต่ฮ่อฉวนสือ รั้งเธอไว้ "ล้างอีกครั้ง"

สือฮว่าแกะมือของเขาออก รอยยิ้มที่มุมปากของเขาถูกเย้ยหยันอย่างชัดเจน "จะล้างอีกกี่ครั้งก็เหมือนกัน มันไม่มีวันสะอาดแล้ว"

คำพูดของเธอราวกับมีดที่แทงทะลุหัวใจของ ฮ่อฉวนสือ อย่างดุเดือด

ตอนนี้ทั้งสองกำลังจิ้มไปที่จุดที่เปราะบางที่สุดของกันและกันอย่างไร้ความปรานีเหมือนศัตรูสองคนที่ก้ำกึ่ง แต่เป็นสามีภรรยากัน

ฮ่อฉวนสือ จ้องมองเธออย่างใกล้ชิดและพบว่าดวงตาของเธอดื้อรั้นเขายิ้มและจับคนขึ้นมา

เขาไม่ได้หยิบผ้าขนหนูแห้งด้านข้างมาเช็ดน้ำสะอาดให้เธอ แต่กลับอุ้มเจ้าตัวไปที่เตียง

เสื้อผ้าของเขาเปียกเช่นกันคราบน้ำเปรอะเปื้อนเปรอะเปื้อนแม้แต่ร่างกายก็ยังรู้สึกเย็นสบาย

แต่เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ แต่กดเธอลงบนเตียงและทำพฤติกรรมต่อไปในตอนนี้

เมื่อความเงียบสงบไม่สามารถต้านทานได้ในที่สุดกัดฟันแล้วตบหน้าเขา

ฮ่อฉวนสือเอียงศีรษะ มัดมือเธอแล้ววางบนศีรษะของเธอ

"ฉันสัมผัสตัวคุณแล้วคุณรู้สึกสกปรกและผู้ชายคนอื่นสัมผัสตัวคุณล่ะ"

มือข้างที่ว่างของเขาดึงจากแก้มของเธอไปที่เอวของเธอ "เขาไม่ได้สัมผัสสถานที่เหล่านี้ที่ไหนสือฮว่าฉันพยายามข่มใจตัวเองเข้าใจไหม"

ความลำบากใจลึก ๆ แผ่ซ่านออกมาจากใจไหลไปสู่ร่างกายทุกหนทุกแห่ง

เธอแทบไม่เชื่อเลยว่านี่คือสิ่งที่ ฮ่อฉวนือ กล่าวออกมาจากปาก

"ฮ่อฉวนสือ แล้วฉันล่ะ? ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณกำลังพูดถึงฉันหรือเปล่า ฉันเพิ่งผ่าตัดในวิทยาลัยและกลับกลายเป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าให้กำเนิดลูกกับคนอื่นแล้ว ฉันไม่น้อยใจเหรอ ทั้งๆที่ครั้งแรกของฉันฉันได้ให้กับคุณ แล้วยังเป็นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ คุณบังคับไปก็ว่าไปแล้ว หลังจากรับประทานอาหารแล้วคุณยังจะเริ่มมาบอกว่าฉันไม่สะอาด เพื่ออะไร? "

การเคลื่อนไหวของ ฮ่อฉวนสือ หยุดลงคิ้วเต็มไปด้วยความอดทน

เขาไม่ควรโกรธสือฮว่าคนปัจจุบัน แต่เมื่อเขาคิดว่าเธอมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนั้นจริงๆและถึงแม้จะมีลูกที่น่ารักความหึงหวงก็ไม่สามารถควบคุมเธอได้อีกต่อไป

เขาสามารถมั่นใจได้ว่าเธอเป็นของเขาได้โดยการกอดเธอแน่นเท่านั้น

สือฮว่าไม่เห็นค่ามันและต้องการผลักเขาออกไป

ฮ่อฉวนสือ กอดเธอแน่นราวกับจะทำให้เธอแตกยับยู่ยี่และผสมเป็นกระดูกและเลือดของเขาเอง

ดวงตาของเขาเป็นสีแดงด้วยความเกลียดชังและเขาเอาศีรษะไว้ที่คอของเธอ

"

เห็นได้ชัดว่าเขาดุร้ายพอ ๆ กับหมาป่า แต่ตอนนี้เขาไม่ค่อยแสดงความเปราะบาง

ความเปราะบางของเขาเงียบงัน แต่ สือฮว่า รู้สึกว่ามีบางอย่างเย็น ๆ ไหลผ่านคอของเขา

นั่นคือน้ำตาของ อ่อฉวนสือ

ร่างกายของเธอแข็งขึ้นทันทีและมือของเธอก็หยุดผลักเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงน้ำตาของ ฮ่อฉวนสือ อย่างแท้จริง

เขาดูเหมือนคนจมน้ำเกาะติดกับฟางของเธอ

"ฉันเกลียดเขาและอยากจะฆ่าเขาสือฮว่าอย่าไปติดต่อเขา แค่อยู่กับฉันอยู่กับฉันให้ อยู่ข้างฉันอย่างดีๆ"

ดูเหมือนเขาจะกระซิบน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

สือฮว่า มองไปที่เพดานและยื่นมือออกไปลูบหลังของเขาช้าๆ

ปรากฏว่าความลับในใจของฮ่อฉวนสือ คือสิ่งนี้ เขาเกลียดคนนั้น แต่คนๆ นั้นเป็นญาติสนิทของเขา

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่าประสบการณ์ชีวิตของ ฮ่อฉวนสือ นั้นไม่ธรรมดา

ตระกูลฮ่อ ตอนนี้ไม่ใช่บ้านของเขา และญาติสนิทที่เรียกว่าอาจเป็นญาติคนเดียวของเขาในโลกนี้

ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดาของเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าการคาดเดาเหล่านี้จะถูกอย่างน้อยก็เกินครึ่ง

มีความลับอยู่ในร่างกายของเธอ และหัวใจของฮ่อฉวนสือได้รับบาดเจ็บ และพวกเขาทั้งหมดติดอยู่ในเงามืดและไม่สามารถออกไปได้

พวกเขาคล้ายคลึงกันเพียงใดแม้กระทั่งความเจ็บปวดที่พวกเขาแบกรับ

เป็นเพราะเหตุนี้พวกเขาจึงรู้สึกว่าอยู่ห่างไกลกัน

เพราะความเจ็บปวดแบบนี้ไม่สามารถรู้ได้ว่าพวกเขากำลังกลิ้งอยู่ในหนองน้ำอย่างไรต้องไม่ให้คนรอบข้างรู้ไม่มีใครจะรักพวกเขาแบบนี้

ในเวลานี้พวกเขาเหมือนเม่นที่บาดเจ็บสองตัวกอดกันแน่น แต่หนามที่อยู่ทั่วทั้งสองกลับทำร้ายกันและกัน

มือของ สือฮว่า ค่อยๆตบเบา ๆ เพื่อช่วยเขาจากการจมน้ำ

"ฮ่อฉวนสือคุณรู้จักชนเผ่าเร่ร่อนในทะเลทรายหรือไม่ พวกเขาจะมัดอูฐในตอนกลางคืน และแก้บังเหียนในตอนกลางวัน แต่ถึงกระนั้น อูฐก็จะไม่หนีไปไหน เพราะจะจำไว้เสมอว่าคืนนั้นถูกมัดกับต้นไม้เช่นเดียวกับความเจ็บปวดครั้งก่อนของเราตอนนี้มันจะรั้งเราไว้ปล่อยให้เราดิ้นรนซ้ำ ๆ ในความมืดและในที่สุดก็ชินกับมัน "

"ฉันปล่อยสวี่ฉางอันไปไม่ได้เพราะเขาเป็นแสงที่สว่างที่สุดในความมืดของฉัน คืนที่ฉันกลับมาจากสนามบินฉันคิดอะไรมากมาย ฉันรู้ว่าคุณจงใจ ทำแผนอย่างจงใจ ไม่อย่าให้จากไป แต่ฉันอยากให้โอกาสกับเรา ฉันคิดว่าฉันยอมแพ้ก่อน เราก็จะมีโอกาส แต่ฉันคิดผิดเราต่างคนต่างอยู่ในความมืดและเป็นไปไม่ได้ที่จะนำแสงสว่างมาสู่กันและกัน ดังนั้นเราจะมาอยู่ด้วยกันไม่ได้ ในชีวิตก็เป็นไปไม่ได้"

"สือฮว่า ฉันไม่ต้องการแสงสว่างฉันแค่ต้องการคุณเท่านั้น"