นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 231

สือฮว่า ที่ฉันต้องการไม่ใช่แสงสว่าง ฉันต้องการแค่เธอ

ในหัวสือฮว่ามีแต่เสียงนี้ เธอนึกว่าตัวเองผ่านวัยที่ได้ยินความรักหวานซึ้งมาแล้ว แต่พอคำพูดนี้ออกมาจากปากของเขา ก็ราวกับว่าความอ่อนโยนของโลกทั้งโลกได้ตกอยู่ในสายตาเธอ

อาการบาดเจ็บ การปกปิดของเขา ดูเหมือนจะไม่สำคัญอีก

เธอเจ็บมุมปากนิดๆ หากเธอรักฮ่อฉวนสือ ความรักระหว่างพวกเขาก็คือความรักระหว่างคนเลือดเย็นและมองโลกในแง่ร้าย เป็นความรักระหว่างคนเลวกับคนเลว

พวกเขาเข้าใจความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายและความมืดกันและกัน

เพราะงั้นโชคดีที่เธอยังไม่รักเขา

ทั้งสองกอดกันโดยไม่มีใครพูดอะไร ฮ่อฉวนสือเริ่มลูบไล้แก้มของเธอและกดจูบอย่างอ่อนโยน

สือฮว่าเงยหน้าเพื่อตอบกลับ นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอเริ่มตอบสนองเขา

ครั้งแรกตอนเธอเมา เลยจำสถานการณ์ไม่ได้

ครั้งที่สองคือตอนนี้ เธอมีสติดี รู้ว่าตัวเองกำลังจูบเขา

ทั้งสองเหมือนจะถอยการต่อสู้ทั้งหมดไปในทันที ทั้งหมดกลายเป็นความนุ่มนวล

เธอพลิกตัวและกดเขาลง

ฮ่อฉวนสือหัวเราะและประคองเอวเธอด้วยมือทั้งสองข้าง ให้เธอใช้แรงน้อยลงหน่อย

พวกเขาคล้ายคลึงกันแค่ไหน คนนอกมองว่าฮ่อฉวนสือโดดเดี่ยวและสูงส่ง แต่ฮ่อฉวนสือที่สือฮว่าเห็นนั้นร้อนแรงเหมือนลูกพลัมสีแดง

คนนอกเห็นสือฮว่าพูดจาทิ่มแทงและสูงส่ง แต่ในขณะนี้ความอบอุ่นทั้งหมดของเธอก็เบ่งบานให้กับเขา

สิ่งที่พวกเขาแสดงให้กันและกันคือด้านที่ไม่รู้จัก แต่กลับเหมาะสมมาก

ฮ่อฉวนสือหรี่ตาลงเล็กน้อย เห็นใบหน้าเธอแดงก็ยกมือทัดผมให้เธอ

เขารู้นานแล้วว่าฮว่าเอ๋อร์ของเขานั้นอบอุ่นจริงๆ

ทั้งสองอยู่ในห้องนอนจนถึงทุ่ม สองทุ่ม และไม่มีใครมาขัดจังหวะกลางคัน หนานสือเองก็คุ้นเคยกับการถอยไปชั้นล่าง

ในที่สุดประตูห้องชั้นบนที่ปิดอยู่ก็เปิดออก เขาเงยหน้าอย่างดีใจ และเห็นท่านประธานของเขาออกมาจากข้างในด้วยใบหน้าอิ่มเอม

"ท่านประธานครับ มีการประชุมตอนกลางคืน อีกสิบนาทีจะเริ่มครับ ผู้บริหารระดับสูงอยู่ที่นี่ครับ"

"เปลี่ยนเป็นการประชุมทางวิดีโอ"

หนานสือพยักหน้าและรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อแจ้งให้ทุกคนทราบ

ฮ่อฉวนสือหันหลังเดินไปทางห้องหนังสือ เขายังคงดูสง่างามและเย็นชา ไม่เหมือนเมื่อกี้ที่งดงาม

สิบนาทีต่อมา กล้องเปิดตามเวลา เขาหลุบสายตาลงเล็กน้อยและรับฟังรายงานต่างๆจากผู้บริหารระดับสูง

ในตอนท้าย มีคนพูดว่าช่วงนี้ให้พวกเขาคอยระวังเรื่องต่างๆ

"ท่านประธานครับ ผู้อำนวยการยวี๋กำลังลาป่วย และไม่ได้มาที่บริษัทนานแล้วครับ"

ดวงตาฮ่อฉวนสือสั่นและเขาไม่ได้พูด

"ผู้อำนวยการยวี๋ยังมีโปรเจ็กต์สำคัญหลายอย่าง หากเขายังคงลง เกรงว่า..."

จริงๆแล้วผู้บริหารระดับสูงก็เป็นคนเห็นแก่ ถ้าท่านประธานมอบโครงการพวกนี้ให้พวกเขา พวกเขาต้องทำได้ดีกว่าผู้อำนวยการยวี๋แน่

"เอาให้คนอื่นแล้วกัน ผอ.ยวี๋สุขภาพไม่ดี ตำแหน่งนี้ก็ควรเปลี่ยนคนได้แล้ว"

หลังจากลาป่วยไปหลายวันก็ไม่กลับมา แม้แต่เนื้อหางานก็ยังจัดการได้ไม่ดี ทุกคนก็ไม่พอใจมาตั้งนานแล้ว พอได้ยินฮ่อฉวนสือพูดแบบนี้ ก็ยิ้มตาปิดทันที

"พวกเราทราบแล้วครับ"

หลังจากวางสานวิดีโอ ฮ่อฉวนสือก็มองไปทางหนานสือ "การผ่าตัดของหนานจิ่นผิงยังไม่เริ่มเหรอ?"

"ว่ากันว่าใกล้แล้วครับ สถานการณ์ของเธอล่าช้าไม่ได้แล้วครับ"

ฮ่อฉวนสือพยักหน้า เหลือบมองเวลา ก็เห็นว่าการประชุมดำเนินไปเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็ม สือฮว่ายังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย

เขาลุกขึ้นดึงเน็คไทที่คออย่างลวกๆ จิบกาแฟแล้วเดินไปที่ห้องนอน

สือฮว่าตื่นแล้ว นั่งอยู่บนขอบหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

ลมกลางคืนแรงมากจนผมของเธอปลิวไสว

ฮ่อฉวนสือกอดเธอจากด้านหลังและลูบไล้คอของเธอ "ที่นี่หนาวนะ"

"ไม่ค่อยเท่าไรหรอก"

เสียงของสือฮว่านั้นแหบแห้ง เท้าเปลือยเปล่า ลมหนาวได้แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเธอ

ฮ่อฉวนสืออุ้มเธอมาวางที่เตียงแล้วเอาผ้ามาห่มให้เธออย่างระมัดระวัง "หลังจากเรื่องนั้นเธอเสียใจเหรอ? ไม่อยากยอมรับแล้วเหรอ?"

เห็นได้ชัดว่าไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาพวกเขายังคงพัวพันกันอยู่ แต่ตอนนี้เขาแค่ไปประชุมไม่นาน เธอกลับดูเย็นชาอีกครั้ง

ร่างกายสือฮว่าแข็งทื่อ ผิดธรรมชาติไปเล็กน้อย "พูดอะไรไร้สาระจัง"