นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 232

ดวงตาฮ่อฉินฉินแดง ถึงก่อนหน้านี้เธอจะสงสัย แต่พอความสงสัยกลายเป็นความจริง เธอก็ยังคงเสียใจ

"หนูรู้แล้ว"

เธอเคารพพี่ชายคนนี้มาตั้งแต่เด็ก พี่ชายเป็นคนดีมาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ประสบความสำเร็จมาก

พี่ชายเป็นความภาคภูมิใจของเธอมาตลอด แต่เธอก็เป็นห่วงพี่...

"แม่คะ งั้นพี่ชายแท้ๆหนูตายไปแล้วจริงๆเหรอคะ?"

เธอขมวดคิ้วพูด รู้สึกแค่ว่าน้ำตากำลังจะไหล

ถางหรงขยี้หัวคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า

"แม่ก็ไม่รู้ ตอนที่เราไป ก็มีแค่เลือดกับรองเท้าแล้ว แล้วก็ให้คนไปค้นหาในภายหลัง แต่ก็ไม่มีร่องรอยของเด็ก แม่ไม่ยอมแพ้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่เคยมีข่าวคราว"

ตอนที่ถางหรงสูญเสียลูกของเธอไป เหมือนกับสูญเสียจิตวิญญาณ โชคดีที่คุณท่านพาเด็กคนหนึ่งกลับมาทันเวลา เด็กคนนี้เลนทำให้เธอมีความหวัง

ตอนแรกเธอคอยเอาใจฮ่อฉวนสือตลอด แต่เด็กคนนี้เก่งมาก ไม่เคยให้เธอเป็นห่วงเลยสักครั้ง และนิ่งเงียบตั้งแต่อายุน้อยๆ

ต่อมาคุณท่านก็บอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอใช้เวลาสักพักถึงยอมรับได้

ไม่ได้คลอดเองแล้วมันทำไม ยังไงก็ดูแลมาตั้งหลายปีแล้ว

ส่วนตอนแรกที่คุณท่านเอาเด็กมาได้ยังไง เธอก็ไม่ได้ตามถาม บางทีนี่อาจเป็นความลับของคุณท่าน

บรรยากาศค่อนข้างอึมครึมและฮ่อฉินฉินที่อยู่ข้างๆก็เอาแต่สะอึกสะอื้น จนถางหรงขมวดคิ้ว

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วและให้คนรับใช้ทำความสะอาดโต๊ะ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งบนโซฟา

สือฮว่าทำได้เพียงเดินตามเขาโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ

"แม่ ผมเองก็กำลังตรวจสอบเรื่องของเด็กคนนั้น ช่วงนี้มีเบาะแสแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมมั่นใจว่าเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่"

ถางหรงขยับริมฝีปาก ในที่สุดก็จ้องมองไปที่สือฮว่า

"ฉวนสือ ตอนแรกแม่พอใจสือฮว่ามาก แต่เรื่องพิษก็เป็นความผิดของเธอจริงๆ แม่ไม่ยอมให้ใครมาคุกคามชีวิตของลูกหรอก"

มือสือฮว่าที่อยู่บนเข่าค่อยๆกระชับแน่น ดวงตาของเธอแน่วแน่ "คุณหญิงถาง จะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้เป็นครั้งที่สองอีกค่ะ"

มุมปากของถางหรงยิ้มเยาะเย้ยด้วยใบหน้าจริงจัง

"เธอรับประกันได้ยังไง? เอาอะไรมารับประกันล่ะ? ฉวนสือต้องเจอกับเรื่องหนักกว่าที่เธอคิด ฉันไม่ต้องการตอนที่เขาเผชิญหน้ากับศัตรู แล้วคนที่รักเอามีดแทงข้างหลังหรอกนะ สือฮว่า เธอมีประวัติอาชญากรรม เพราะงั้นฉันไม่มีวันเชื่อใจเธอ เว้นแต่เธอจะบอกฉันว่าเธอรักฉวนสือ ชีวิตของฮ่อฉวนสือมีความสำคัญเท่ากับชีวิตของตัวเธอเอง"

สือฮว่าตัวแข็งทื่อ รัก?

เธอจะพูดคำนี้กับฮ่อฉวนสือได้ยังไง รเธอเม้มริมฝีปาก เหลือบมองสีหน้าถางหรงและฮ่อฉวนสือที่เริ่มมืดมนลง ก็รีบหลบตา

"คุณหญิงถาง ฉันไม่กล้าพูดว่าฉันรักเขา คำว่ารักมันจืดจางเกินไป เต่ถ้าเขาตายเพราะฉัน ฉันก็ไม่มีวันอยู่คนเดียวค่ะ"

ทันทีที่เธอพูดจบ หสงตาก็เห็นฮ่อฉวนสือที่อยู่ข้างๆกันมามองด้วยความตกใจ

ถางหรงถอนหายใจ เธอเชื่อว่าคำพูดของสือฮว่าไม่ใช่แค่พูดไปอย่างนั้น แบบนั้นก็ดี

เธอดึงแขนเสื้อของฮ่อฉินฉินแล้วลุกขึ้น "เรากลับกันเถอะ"

ดวงตาฮ่อฉินฉินแดง หยิบกระดาษทิชชูจากด้านข้างและเช็ดน้ำตา พูดอะไรไม่ออกแล้วเดินตามหลังแม่ออกไป

สือฮว่าคิดจะลุกไปปิดประตู แต่ฮ่อฉวนสือกลับรั้งเธอไว้และถามนิ่งๆ "ขายังไม่มีแรงอยู่หรือเปล่า?"

เธอไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร พอสังเกตเห็นร่องรอยความล้อเลียนในดวงตาของเขา เธอก็ปัดมือเขาด้วยความโกรธแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน