นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 232

ดวงตาฮ่อฉินฉินแดง ถึงก่อนหน้านี้เธอจะสงสัย แต่พอความสงสัยกลายเป็นความจริง เธอก็ยังคงเสียใจ

"หนูรู้แล้ว"

เธอเคารพพี่ชายคนนี้มาตั้งแต่เด็ก พี่ชายเป็นคนดีมาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ประสบความสำเร็จมาก

พี่ชายเป็นความภาคภูมิใจของเธอมาตลอด แต่เธอก็เป็นห่วงพี่...

"แม่คะ งั้นพี่ชายแท้ๆหนูตายไปแล้วจริงๆเหรอคะ?"

เธอขมวดคิ้วพูด รู้สึกแค่ว่าน้ำตากำลังจะไหล

ถางหรงขยี้หัวคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า

"แม่ก็ไม่รู้ ตอนที่เราไป ก็มีแค่เลือดกับรองเท้าแล้ว แล้วก็ให้คนไปค้นหาในภายหลัง แต่ก็ไม่มีร่องรอยของเด็ก แม่ไม่ยอมแพ้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่เคยมีข่าวคราว"

ตอนที่ถางหรงสูญเสียลูกของเธอไป เหมือนกับสูญเสียจิตวิญญาณ โชคดีที่คุณท่านพาเด็กคนหนึ่งกลับมาทันเวลา เด็กคนนี้เลนทำให้เธอมีความหวัง

ตอนแรกเธอคอยเอาใจฮ่อฉวนสือตลอด แต่เด็กคนนี้เก่งมาก ไม่เคยให้เธอเป็นห่วงเลยสักครั้ง และนิ่งเงียบตั้งแต่อายุน้อยๆ

ต่อมาคุณท่านก็บอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอใช้เวลาสักพักถึงยอมรับได้

ไม่ได้คลอดเองแล้วมันทำไม ยังไงก็ดูแลมาตั้งหลายปีแล้ว

ส่วนตอนแรกที่คุณท่านเอาเด็กมาได้ยังไง เธอก็ไม่ได้ตามถาม บางทีนี่อาจเป็นความลับของคุณท่าน

บรรยากาศค่อนข้างอึมครึมและฮ่อฉินฉินที่อยู่ข้างๆก็เอาแต่สะอึกสะอื้น จนถางหรงขมวดคิ้ว

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วและให้คนรับใช้ทำความสะอาดโต๊ะ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งบนโซฟา

สือฮว่าทำได้เพียงเดินตามเขาโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ

"แม่ ผมเองก็กำลังตรวจสอบเรื่องของเด็กคนนั้น ช่วงนี้มีเบาะแสแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมมั่นใจว่าเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่"

ถางหรงขยับริมฝีปาก ในที่สุดก็จ้องมองไปที่สือฮว่า

"ฉวนสือ ตอนแรกแม่พอใจสือฮว่ามาก แต่เรื่องพิษก็เป็นความผิดของเธอจริงๆ แม่ไม่ยอมให้ใครมาคุกคามชีวิตของลูกหรอก"

มือสือฮว่าที่อยู่บนเข่าค่อยๆกระชับแน่น ดวงตาของเธอแน่วแน่ "คุณหญิงถาง จะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้เป็นครั้งที่สองอีกค่ะ"

มุมปากของถางหรงยิ้มเยาะเย้ยด้วยใบหน้าจริงจัง

"เธอรับประกันได้ยังไง? เอาอะไรมารับประกันล่ะ? ฉวนสือต้องเจอกับเรื่องหนักกว่าที่เธอคิด ฉันไม่ต้องการตอนที่เขาเผชิญหน้ากับศัตรู แล้วคนที่รักเอามีดแทงข้างหลังหรอกนะ สือฮว่า เธอมีประวัติอาชญากรรม เพราะงั้นฉันไม่มีวันเชื่อใจเธอ เว้นแต่เธอจะบอกฉันว่าเธอรักฉวนสือ ชีวิตของฮ่อฉวนสือมีความสำคัญเท่ากับชีวิตของตัวเธอเอง"

สือฮว่าตัวแข็งทื่อ รัก?

เธอจะพูดคำนี้กับฮ่อฉวนสือได้ยังไง รเธอเม้มริมฝีปาก เหลือบมองสีหน้าถางหรงและฮ่อฉวนสือที่เริ่มมืดมนลง ก็รีบหลบตา

"คุณหญิงถาง ฉันไม่กล้าพูดว่าฉันรักเขา คำว่ารักมันจืดจางเกินไป เต่ถ้าเขาตายเพราะฉัน ฉันก็ไม่มีวันอยู่คนเดียวค่ะ"

ทันทีที่เธอพูดจบ หสงตาก็เห็นฮ่อฉวนสือที่อยู่ข้างๆกันมามองด้วยความตกใจ

ถางหรงถอนหายใจ เธอเชื่อว่าคำพูดของสือฮว่าไม่ใช่แค่พูดไปอย่างนั้น แบบนั้นก็ดี

เธอดึงแขนเสื้อของฮ่อฉินฉินแล้วลุกขึ้น "เรากลับกันเถอะ"

ดวงตาฮ่อฉินฉินแดง หยิบกระดาษทิชชูจากด้านข้างและเช็ดน้ำตา พูดอะไรไม่ออกแล้วเดินตามหลังแม่ออกไป

สือฮว่าคิดจะลุกไปปิดประตู แต่ฮ่อฉวนสือกลับรั้งเธอไว้และถามนิ่งๆ "ขายังไม่มีแรงอยู่หรือเปล่า?"

เธอไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร พอสังเกตเห็นร่องรอยความล้อเลียนในดวงตาของเขา เธอก็ปัดมือเขาด้วยความโกรธแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

ฮ่อฉวนสือยิ้มเยาะและเดินตามเธอไป

สือฮว่าเดินไปที่ประตูห้องนอนตัวเอง ทันทีที่กำลังจะปิดประตูห้องนอน ฮ่อฉวนสือก็เอื้อมมือมาจับไว้แน่น

เขาผลักเธอเข้าไปพร้อมปิดประตู

สือฮว่าจะตะคอกใส่เขาก็โดนเขาดันเข้าประตูแล้วสวมกอด

ไม่ทันเปิดไฟในห้อง ลมหายใจของทั้งสองก็พัวพันกัน

"ฮว่าเอ๋อร์ พูดที่เธอพูดเมื่อกี้ที"

เสียงของเขาอยู่ข้างหูราวกับเกล็ดหิมะ

ค่อนข้างเย็น แต่กลับสงบจนอธิบายไม่ได้

"พูดอะไรน่ะ?"

สือฮว่าจงใจถามกลับ

ฮ่อฉวนสือจับมือของเธอแล้สประสานนิ้ว พ่นลมหายใจรอบคอของเธอ "ถ้าฉันตายเพราะเธอจริง เธอจะไม่อยู่คนเดียวจริงๆเหรอ?"

ฮว่าเอ๋อร์ของเขาเริ่มพูดจาเลี่ยนๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

สือฮว่าไม่ได้พูดอะไรสักคำ และตอนนี้ก็นึกเสียใจแล้ว

ฮ่อฉวนสือที่คงเดาความคิดของเธอได้ แสยะยิ้มและกอดเธอพร้อมกับถอนหายใจ "สือฮว่า เธอพึ่งฉันได้นะ"

สือฮว่าไม่พูด เธอไม่กล้าพึ่งพาใครง่ายๆหรอก

เพราะการพึ่งกันจะกลายเป็นนิสัย พอการพลัดพรากมาถึง เธอจะไม่ได้สูญเสียไปแค่คนเดียว แต่สูญเสียตัวเองไปด้วย

หลังจากเรียนจบเธอก็เข้าใจว่าการมีอิสระจะทำให้ชีวิตของเธอเปิดกว้างมากขึ้น

ตอนนี้ การเต้นของหัวใจของทั้งสองคนชัดเจนมาก อุณหภูมิบนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆสูงขึ้น

เธอรู้สึกได้ว่าฮ่อฉวนสือกำลังอดทนกับเธออย่างเงียบๆ แม้กระทั่งการปล่อยตัวไปตามความเห็นแก่ตัวของเธอ

เมื่อใดก็ตามที่เธอตระหนักถึงเรื่องนี้ เธอจะเสียใจอย่างมาก เสียใจที่ตัวเองทำไมไม่เจอกับเขาให้เร็วกว่านี้

"สือฮว่า ฉันหวังให้เธอพึ่งฉันนะ"

เสียงของฮ่อฉวนสือดังขึ้นอีกครั้ง และหูของเธอก็แดงอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ฮ่อฉวนสือ พอคนพึ่งพากัน ก็เหมือนกับเด็กอนุบาลที่รอคอยคนมารับ จะเปลี่ยนเป็นคาดหวัง หวาดกลัว สุดท้ายก็จะหมดหวัง"

"ฉันไม่ใช่สวี่ฉางอัน สือฮว่า อย่าจมอยู่กับอดีตสิ"

สือฮว่าสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วดันเขาออก เขย่งเท้าจูบริมฝีปากเขา

"ฉันรู้ สวี่ฉางอันเป็นอดีตไปนานแล้ว ฉันสามารถพูดคุยเรื่องเขาอย่างสันติกับคุณ ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าฉันได้ทิ้งความสัมพันธ์นั้นไปแล้ว แต่ความสัมพันธ์หนึ่งก็มักจะทำให้คนโตขึ้น ฉันนึกย้อนไปถึงตัวเองในตอนนั้น มีหลายอย่างที่ทำได้ไม่ดีพอ อาจเพราะฉันขาดความรักมาตั้งแต่เด็ก เพราะงั้นความกังวลของฉัน ความกลัวของฉัน และช่องโหว่ในใจของฉันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่สะดวก"

ถ้ารู้จักตัวจริงของเธอมากพอ ก็ไม่มีทางรักเธอได้

เธอทำลายตัวเอง และมีความปรารถนาที่ผิดปกติในเรื่องความรัก

"ฉันไม่กลัว"

เขาบอกว่าเขาไม่กลัวและกอดเธอแน่นขึ้น "ฮว่าเอ๋อร์ ฉันยอมรับทุกอย่างของเธอได้ ฉันเองก็ไม่กล้าพูดคำว่ารักกับเธอ แต่ถ้ามีใครจะมาทำร้ายเธอต้องข้ามศพฉันไปก่อน เธอคือสิ่งที่ชีวิตของฉันแบกรับไม่ไหว เข้าใจไหม? เพราะงั้นเธอพึ่งพาฉันได้"

ตอนที่ฮ่อฉวนสือพูดแบบนั้น เขาคงไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะหายไป หายตัวไปแบบหมดจด

และที่เรียกว่าสิ่งที่หนักอึ้งที่ชีวิตไม่อาจแบกรับได้ ได้กลายเป็นสัญญาที่สือฮว่าไม่กล้านึกย้อนไปเรียกคืน