นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 233

ทั้งสองกอดกันและไม่พูดอะไรอีก

แม้ว่าสุดท้ายฮ่อฉวนสือจะอยู่ในห้องของเธอ สือฮว่าก็ไม่ได้พูดอะไร

กลางวันก็เรื่องเยอะแล้ว เธอก็นอนอยู่ข้างหนึ่งเงียบๆก่อนหลับไป

ฮ่อฉวนสือโอบกอดเธอ เห็นเธองอขาเพื่อปกป้องตำแหน่งการนอนตัวเองก็รู้สึกเสียใจ

คนแบบนี้ส่วนใหญ่ขาดความรู้สึกปลอดภัย แต่นิสัยสือฮว่าดื้อรั้นขนาดนี้ ผู้หญิงคนอื่นคงรับความรู้สึกปลอดภัยจากอีกฝ่ายอย่างตะกละตะกลาม แต่ความรู้สึกปลอดภัยของเธอคือการปิดตัวเอง ไม่พึ่งพาใคร

เขากอดอีกคนไว้แน่น กดจูบเธอที่ไรผมแล้วหลับตา

คืนนี้ทั้งคู่เงียบมาก

เมื่อสือฮว่าตื่น ฮ่อฉวนสือก็ไม่อยู่แล้ว เธอจัดข้าวของแล้วไปหาหนานจิ่งผิงทันที

แม้ว่าหนานจิ่นผิงจะยังซีดเซียว แต่พอเห็นเธอมา ใบหน้ากูดูมีสีสันขึ้นมาหน่อย

ร่างกายของเธออ่อนแอจนเดินไม่ได้ตามปกติ โจวกุยช่านเตรียมรถเข็นไว้ให้เธอ ทุกวันหนานจิ่นผิงจะคอยเข็นรถด้วยตัวเองเพื่อไปรับแสงแดดข้างนอก

โจวกุยช่านไม่มีหน้าไปเจอเธอ ได้แต่มองอยู่ไกลๆ ไม่เข้าไปใกล้

ตอนนี้หนานจิ่นผิงอาศัยอยู่ที่ชั้นหนึ่งซึ่งสะดวกสำหรับเธอที่จะไปไหนมาไหนแถมยังมีสาวใช้พิเศษคอยดูแลเธอด้วย

สือฮว่าเห็นผู้หญิงที่ผอมเพรียวขนาดนี้ ก็รู้สึกแค่ว่าหัวใจมันติดขัด

เธอนั่งยองๆ จับมือหนานจิ่นผิง เปิดปากแต่กลับไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน

แต่เป็นหนานจิ่นผิงที่ลูบหัวเธอ "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ไม่ต้องห่วง ฉันจะร่วมมือกับหมออย่างดี"

เธอยังคงเป็นหนี้อีกคนอยู่มาก และหากเธอจากไปจริงๆ ความเจ็บปวดที่ที่มีให้สือฮว่าคงจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ไม่ไกลจากพวกเธอ โจวกุยช่านยืนปากคาบบุหรี่ ยืนอย่างเหงาๆ

เขาเอนตัวพิงโคนต้นไม้ สูบบุหรี่ รู้สึกแค่ว่ากลิ่นควันทำให้คอของเขาเจ็บมาก

หลังจากสูบมวลสุดท้ายเสร็จ แล้วเขาก็ก้าวเท้าออกจากที่นี่

หลังจากเดินออกไปไม่นาน เขาก็เห็นสวี่ฉางอันที่เหี่ยวแห้งเช่นกัน

สวี่ฉางอันสวมเสื้อกันลมสีเบจและหมวก ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว

เขาผอมไปมาก มือล้วงกระเป๋า พอเห็นโจวกุยช่านออกมาเขาก็หัวเราะ "ไปดื่มไหม?"

ดวงตาโจวกุยช่านแดงในทันที ผู้ชายไม่ได้มีคำปลอบใจเยอะนัก แค่ "ดื่มกันไหม" ก็เพียงพอแล้ว

ทั้งสองมาถึงเวินเซ่อและนั่งเงียบๆในห้อง

ผู้จัดการรีบหยิบไวน์ดีๆมาก่อนโน้มตัวอย่างระมัดระวัง "นายน้อยครับ ให้เรียกคนเข้ามาไหมครับ?"

โจวกุยช่านเอนหลังและส่ายหัว

ผู้จัดการก็รีบออกไปอย่างรวดเร็วและปิดประตูอย่างใส่ใจ

เมื่อผู้จัดการจากไป สวี่ฉางอันก็หยิบไวน์มาหนึ่งแก้วและตรวจดูอย่างละเอียด

โจวกุยช่านยังคงจุดบุหรี่และพ่นควันออกมาอย่างเชี่ยวชาญ "ช่วงนี้นายดูสนิทกับฮ่อฉวนสือนะ?"

"แค่ขอให้เขาช่วยเท่านั้น"

สวี่ฉางอันจิบไวน์ จนฝาดลำคอ

โจวกุยช่านเคาะขี้บุหรี่และยิ้มเยาะเย้ยมุมปาก "ครั้งที่แล้วไม่ได้บอกว่าสือฮว่าจะไปจากที่นี่แล้วจะไม่กลับมาอีกไม่ใช่เหรอ"

มือที่จับแก้วของสวี่ฉางอันบีบแน่นและกัดฟัน "กุยช่าน นายคิดว่าเสี่ยวฮว่าเอ๋อร์กับฮ่อฉวนสือจะไปด้วยกันได้จริงเหรอ?"

เขาไม่ชอบที่ฮ่อซือหนานพูด ฮ่อซือหนานบอกว่าสือฮว่าควรจะคบกับฮ่อฉวนสือตั้งแต่แรก และเขาคือคนนอก

ทำไม? เขารู้จักสือฮว่าก่อนชัดๆ...

โจวกุยช่านหรี่ตาและหัวเราะเบาๆ "ใช่ ฉันก็คิดว่าพวกเขาไปกันได้ พวกเขาดูสูงส่งและโดดเดี่ยว แต่ตราบใดที่มองไปข้างหลัง พวกเขาก็จะเห็นว่ามีความมืดมิดกว้างๆอยู่ด้านหลัง ฉางอัน นายคือคนที่อยู่ในที่แสงสว่าง"

สวี่ฉางอันตาตก ตอนเขาคบกับสือฮว่า เขาเองก็รู้สึกระแวงในนิสัยของสือฮว่า

แต่เขารักเธอ ดังนั้นไม่ว่าจะหวาดระแวงหรือมืดมน เขาก็ยอมทุกอย่าง

เขาขยี้ตา แต่ก็ยังไม่ปล่อยวาง ไม่ปล่อยวางที่คืนนั้นสือฮว่าผลักเขาแล้ววิ่งไปหาฮ่อฉวนสือ

ปล่อยเธอไม่ได้กระทั่งรู้ว่าคือการหลอกลวง แต่ก็ยังกระโดดเข้าไปอย่างไม่ลังเล

มือของเขาขยับไปอย่างรวดเร็ว กระดกเข้าปาก และเขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร ทำได้เพียงเทไวน์ลงปาก

โจวกุยช่านกลัวว่าเขาจะเมา แต่เขาก็รู้ว่าสวี่ฉางอันตอนนี้คงไม่ฟังใคร

ทันทีที่เขาทิ้งก้นบุหรี่ลงในถังขยะ โทรศัพท์ที่อยู่ด้านข้างก็ดังขึ้น เป็นสือฮว่าโทรมา

"โจวกุยช่าน หนานจิ่นผิงหมดสติไป! ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล!"