นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 234

"ฉันเซ็นเอง เธอไม่มีครอบครัว ฉันเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ"

สือฮว่าหยิบปากกาขึ้นมาและกำลังจะเขียน มือก็สั่นอย่างรุนแรง

เธอกัดริมฝีปากและบังคับตัวเองให้เซ็นชื่อให้เสร็จ

โจวกุยช่านยืนอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร เขาก็ไม่กล้าเซ็นชื่อเพราะหนานจิ่นผิงเกลียดเขา เกลียดมากจนขนาดได้ยินชื่อเขาก็จะขมวดคิ้วจนพันกัน

ห้องผ่าตัดถูกปิดอย่างรวดเร็ว ยวี๋ห้าวที่ถูกควบคุมตัวก็ถูกนำตัวไปด้วย

เดิมทีบริจาคเรื่องแบบนี้ต้องได้รับความยินยอมจากทั้งสองฝ่าย แต่ด้วยชื่อของฮ่อฉวนสือและโจวกุยช่าน ทางโรงพยาบาลก็ทำเรื่องได้และส่งตัวยวี๋ห้าวเข้าห้องผ่าตัด

สือฮว่านั่งบนเก้าอี้ข้างนอก ไขว้มือแล้วกำแขนเสื้อไว้

ร่างกายของหนานจิ่นผิงไม่ดี หากสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยก็ไม่สามารถผ่าตัดตอนนี้ได้

ดังนั้นเธอจึงกลัวจริงๆ กลัวประตูห้องผ่าตัดจะเปิดออก และสิ่งที่เธอเห็นคือร่างของหนานจิ่นผิง

สือฮว่ารอตรงนี้เป็นเวลาสองชั่วโมง หมอหลายคนมาเตือนว่าการผ่าตัดจะดำเนินต่อไปจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้และให้พวกเขากลับไปก่อน

โจวกุยช่านไม่ยอมกลับ แต่เขาเหลือบมองสือฮว่า "เธอกลับไปก่อนเถอะ สือฮว่า ให้ฉันเฝ้าเธอเอง ได้ไหม?"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเว้าวอน หางตามีน้ำตารื้น

สือฮว่าเชื่อว่าอีกเพียงวินาทีเดียว น้ำตาของชายคนนี้ก็จะไหลริน

เธอรีบหันหลัง เข้าไปในลิฟต์ด้านข้างอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เธอจากไป โจวกุยช่านก็นั่งบนเก้าอี้ เอามือปิดหน้า ไหล่กระตุกสั่น

ความรักทำให้ผู้คนคาดหวังและประหลาดใจ แต่เมื่อความสิ้นหวังเข้ามา การอดทนก็ระเบิดได้

เมื่อสือฮว่าเดินออกจากโรงพยาบาลไปไม่ไกล โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

เธอกดรับ ก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากปลายสาย "หันกลับมาสิ"

เสียงนี้ทำให้เธอเสียวสันหลัว เธอหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว ก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

พวกเขาเคยเจอกัน ในคืนนั้น เขาใจใช้มีดสั้นจี้คอเธอ

เธอตัวแข็งทื่อ ก้าวไม่ออก ความกลัวของเธอที่มีต่อผู้ชายคนนี้เป็นไปอย่างธรรมชาติ

แค่ได้เห็นเขา ในหัวก็พลันว่างเปล่า อัปยศและสิ้นหวัง ความรู้สึกแปลกๆพุ่งออกมาจากใจ

ชายคนนั้นถูกความมืดปกคลุม เธอมองเห็นแต่คางของเขาเท่านั้น เหมือนกับครั้งที่แล้ว

เขาค่อยๆเดินเข้ามา เหมือนซาตานลงมา

ท่าทางขอเขาเร็วมากจนสือฮว่าถึงกับสงสัยว่าพื้นใต้เท้าเขามันสั้นลงอย่างกะทันหัน มือเขาเกี่ยวเอวเธอไว้เบาๆ แล้วพาอีกคนไปยังรถที่เตรียมไว้แล้วนานแล้ว

เธอถูกโยนลงบนเบาะจนเจ็บไปทั้งตัว

รถแล่นออกไปอย่างช้าๆ คางของเธอถูกชายคนนั้นบีบในทันที "สือฮว่า?"

ด้วยความเย็นชาที่อธิบายไม่ได้ในน้ำเสียงของเขา หัวใจสือฮว่าก็สั่นสะท้าน ความกลัวก็โอบล้อมเธอ

เขาน่ากลัวยิ่งกว่าออร่าของฮ่อฉวนสือ ฮ่อฉวนสือนั้นเย็นชา แต่ไม่มีไอพิฆาต ชายคนนี้กลับเหมือนคลานออกมาจากนรกและแม้แต่แรงบีบเธอก็น่าทึ่ง

"ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งล่าสุด ก็คิดว่าดวงตาของเธอสวย เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน"

สือฮว่าอยากเอียงศีรษะ แต่มีดสั้นได้เลื่อนผ่านปลายจมูกของเธอและกดเข้ากับเบาะ

หัวใจของเธอสั่นไหวแล้วรีบหันกลับไปทันทีทั้งถูกบังคับให้มองเขา

ชายคนนั้นพอใจกับความรู้ดีของเธอ เสียงแค่นยิ่มในลำคอ ก้มหน้าสูดดมระหว่างคอของเธอ

สือฮว่ารู้สึกเสียวซ่าน และอดไม่ได้ที่จะหลบ

"เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า?"

เป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พูด น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน

สือฮว่าที่กลัวมีดสั้นก็ไม่กล้าเมินคำพูดของเขา "คืนนั้น คุณมากับหมิ่นชา เราเคยเจอกันแล้ว"