นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 234

"ฉันเซ็นเอง เธอไม่มีครอบครัว ฉันเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ"

สือฮว่าหยิบปากกาขึ้นมาและกำลังจะเขียน มือก็สั่นอย่างรุนแรง

เธอกัดริมฝีปากและบังคับตัวเองให้เซ็นชื่อให้เสร็จ

โจวกุยช่านยืนอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร เขาก็ไม่กล้าเซ็นชื่อเพราะหนานจิ่นผิงเกลียดเขา เกลียดมากจนขนาดได้ยินชื่อเขาก็จะขมวดคิ้วจนพันกัน

ห้องผ่าตัดถูกปิดอย่างรวดเร็ว ยวี๋ห้าวที่ถูกควบคุมตัวก็ถูกนำตัวไปด้วย

เดิมทีบริจาคเรื่องแบบนี้ต้องได้รับความยินยอมจากทั้งสองฝ่าย แต่ด้วยชื่อของฮ่อฉวนสือและโจวกุยช่าน ทางโรงพยาบาลก็ทำเรื่องได้และส่งตัวยวี๋ห้าวเข้าห้องผ่าตัด

สือฮว่านั่งบนเก้าอี้ข้างนอก ไขว้มือแล้วกำแขนเสื้อไว้

ร่างกายของหนานจิ่นผิงไม่ดี หากสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยก็ไม่สามารถผ่าตัดตอนนี้ได้

ดังนั้นเธอจึงกลัวจริงๆ กลัวประตูห้องผ่าตัดจะเปิดออก และสิ่งที่เธอเห็นคือร่างของหนานจิ่นผิง

สือฮว่ารอตรงนี้เป็นเวลาสองชั่วโมง หมอหลายคนมาเตือนว่าการผ่าตัดจะดำเนินต่อไปจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้และให้พวกเขากลับไปก่อน

โจวกุยช่านไม่ยอมกลับ แต่เขาเหลือบมองสือฮว่า "เธอกลับไปก่อนเถอะ สือฮว่า ให้ฉันเฝ้าเธอเอง ได้ไหม?"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเว้าวอน หางตามีน้ำตารื้น

สือฮว่าเชื่อว่าอีกเพียงวินาทีเดียว น้ำตาของชายคนนี้ก็จะไหลริน

เธอรีบหันหลัง เข้าไปในลิฟต์ด้านข้างอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เธอจากไป โจวกุยช่านก็นั่งบนเก้าอี้ เอามือปิดหน้า ไหล่กระตุกสั่น

ความรักทำให้ผู้คนคาดหวังและประหลาดใจ แต่เมื่อความสิ้นหวังเข้ามา การอดทนก็ระเบิดได้

เมื่อสือฮว่าเดินออกจากโรงพยาบาลไปไม่ไกล โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

เธอกดรับ ก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากปลายสาย "หันกลับมาสิ"

เสียงนี้ทำให้เธอเสียวสันหลัว เธอหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว ก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

พวกเขาเคยเจอกัน ในคืนนั้น เขาใจใช้มีดสั้นจี้คอเธอ

เธอตัวแข็งทื่อ ก้าวไม่ออก ความกลัวของเธอที่มีต่อผู้ชายคนนี้เป็นไปอย่างธรรมชาติ

แค่ได้เห็นเขา ในหัวก็พลันว่างเปล่า อัปยศและสิ้นหวัง ความรู้สึกแปลกๆพุ่งออกมาจากใจ

ชายคนนั้นถูกความมืดปกคลุม เธอมองเห็นแต่คางของเขาเท่านั้น เหมือนกับครั้งที่แล้ว

เขาค่อยๆเดินเข้ามา เหมือนซาตานลงมา

ท่าทางขอเขาเร็วมากจนสือฮว่าถึงกับสงสัยว่าพื้นใต้เท้าเขามันสั้นลงอย่างกะทันหัน มือเขาเกี่ยวเอวเธอไว้เบาๆ แล้วพาอีกคนไปยังรถที่เตรียมไว้แล้วนานแล้ว

เธอถูกโยนลงบนเบาะจนเจ็บไปทั้งตัว

รถแล่นออกไปอย่างช้าๆ คางของเธอถูกชายคนนั้นบีบในทันที "สือฮว่า?"

ด้วยความเย็นชาที่อธิบายไม่ได้ในน้ำเสียงของเขา หัวใจสือฮว่าก็สั่นสะท้าน ความกลัวก็โอบล้อมเธอ

เขาน่ากลัวยิ่งกว่าออร่าของฮ่อฉวนสือ ฮ่อฉวนสือนั้นเย็นชา แต่ไม่มีไอพิฆาต ชายคนนี้กลับเหมือนคลานออกมาจากนรกและแม้แต่แรงบีบเธอก็น่าทึ่ง

"ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งล่าสุด ก็คิดว่าดวงตาของเธอสวย เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน"

สือฮว่าอยากเอียงศีรษะ แต่มีดสั้นได้เลื่อนผ่านปลายจมูกของเธอและกดเข้ากับเบาะ

หัวใจของเธอสั่นไหวแล้วรีบหันกลับไปทันทีทั้งถูกบังคับให้มองเขา

ชายคนนั้นพอใจกับความรู้ดีของเธอ เสียงแค่นยิ่มในลำคอ ก้มหน้าสูดดมระหว่างคอของเธอ

สือฮว่ารู้สึกเสียวซ่าน และอดไม่ได้ที่จะหลบ

"เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า?"

เป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พูด น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน

สือฮว่าที่กลัวมีดสั้นก็ไม่กล้าเมินคำพูดของเขา "คืนนั้น คุณมากับหมิ่นชา เราเคยเจอกันแล้ว"

เสียงของเธอไม่ได้สั่น ทำเป็นสงบนิ่ง

"ไม่ใช่คืนนั้น"

ชายคนนั้นโน้มตัวเข้ามาใกล้ จ้องมองใบหน้าอย่างละเอียด

ลมหายใจของเธอ เสียงของเธอ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอเหมือนจะคุ้นเคยมาก แต่ก็ยังจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยเจอที่ไหน

เหมือนเขาจะคุ้นเคยกับเธอเป็นอย่างดี คุ้นเคยถึง...

ผู้ชายคนนั้นคิดถึงตรงนี้ก็ค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆ นิ้มที่อยู่ตรงเอวเธอค่อยๆลูบไล้

ขนตาสือฮว่าสั่น ใบหน้าแดงและอยากจะดันเขาออก

รูม่านตาของชายคนนั้นหดตัวลง เอนตัวไปงับติ่งหูของเธอ

ในหัวสือฮว่าเหมือนขาดผังจนเป็นสีขาว

เมื่อเธอตอบสนอง เธอพยายามดิ้นอย่างหมดหนทาง พยายามผลักชายคนนี้ออกไป

ชายคนนั้นจับสองมือของเธอ เผยให้เห็นดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความสับสน เขาคุ้นเธอจริงๆ และรู้จุดอ่อนไหวทุกจุดของเธอ

แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่ข้างกายเขา

รถหยุดช้าๆ เขาปล่อยอีกคนแล้วเดินลงไปก่อน

สือฮว่าเห็นหมิ่นซารออยู่ข้างนอกอย่างรวดเร็ว หมาป่าสีขาวยังคงอยู่ข้างๆเขา และยังมีชายอีกคนที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน

ในมือชายคนนั้นถือปืนกระบอกเล็กไว้ หมุนมันอย่างชำนาญ

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเงยหน้าขึ้น สังเกตเห็นสือฮว่าที่อยู่ข้างใน รูม่านตาของเขาหดตัวอย่างเร็วจนปืนในมือเขาตกลงไปที่พื้น

สือฮว่าเห็นท่าทางเขาแบบนั้นก็คิดว่าเขารู้จักเธอ

แต่เธอแน่ใจมากว่าเธอไม่เคยเจอเขา

"นายนึกออก?"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนหันไปมองชายคนนั้น คิ้วตกแล้วก้มลงหยิบปืนขึ้นมา

"อะไร?" ชายคนนั้นถามเสียงนิ่งด้วยน้ำเสียงปกติ

เหมือนว่าจะยังนึกไม่ออกสินะ ยวี่)นเยี่ยนกระตุกมุมปาก

ไม่คิดว่าความทรงจำพวกนั้น จะพาผู้หญิงคนนี้กลับมาอีกครั้ง นี่คือชะตากรรมงั้นเหรอ?

ชายคนนั้นหันมองสือฮว่าที่นั่งในรถก็ขมวดคิ้ว "ลงมา"

สือฮว่าสะดุ้งและลงจากรถอย่างลังเล

ยวี่ป๋ายเยี่ยนยกยิ้มมุมปาก เห็หน้าสือฮว่าซีดก็ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ "เธอยังกลัวเหมือนแต่ก่อนเลยนะ คุณสือ"

นิ้วของสือฮว่ากระตุกเกร็ง "ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเลิกคิ้วและค่อยๆหัวเราะอย่างเกียจคร้าน "พวกคุณน่าสนใจมาก"

ชายคนนั้นดึงสือฮว่าไปข้างหน้าและเข้าไปในวิลล่าที่อยู่ข้างหน้าเขา

มีเพียงหมิ่นซาและยวี่ป๋ายเยี่ยนเท่านั้นที่ยังอยู่ที่เดิม

ส่วนคำพูดของยวี่ป๋ายเยี่ยน หมิ่นซาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "นายน้อยยวี่ ท่านเคยเจอสือฮว่ามาก่อนเหรอครับ?"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนหัวเราะ ดวงตามีความอ่อนโยน แต่ความอ่อนโยนนี้กลับซ่อนไปด้วยคมมีด

นี่เป็นนิสัยปกติของเขา ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ถูกเรียกว่าเสือยิ้ม "ไม่เคยเจอ แต่ก็น่าสนใจดี"

หมิ่นซาไม่เชื่อ คนนี้รู้จักสือฮว่าแน่

ยวี่ป๋ายเยี่ยนและนายท่านรู้จักกันมาหลายปี แทบมีส่วนร่วมทุกอย่างเกี่ยวกับนายท่าน ทั้งสองมีความสัมพันธ์เกี่ยวดองกัน เรื่องในตอนแรก เขาน่าจะรู้ดีที่สุด

เขาไม่ยอมพูด อาจเพราะเรื่องนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องมากเกินไป หมิ่งซาเองก็ไม่ได้ถามอีก

หลังจากที่สือฮว่าถูกพาตัวไปก็ได้แต่คิดว่าจะติดต่อฮ่อฉวนสือยังไงดี

หากเธอเดาไม่ผิด ผู้ชายคนนี้คือญาติสนิทของฮ่อฉวนสือและเกลียดเขามากที่สุด