นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 276

แต่เขาไม่ได้มีท่าทีอะไร หลังจากเห็นฮ่อฉวนสือก็ปล่อยตันเวยแล้วไปคุยกับฮ่อฉวนสือ

ตันเวยถอนหายใจแล้วส่งน้ำผลไม้ให้สือฮว่า "ดูอารมณ์ดีนะ"

สือฮว่าหัวเราะและมองขึ้นไปรอบๆ

เห็นได้ว่าซิ่วหยูใช้ใจทำมาก "นี่คือซิ่วหยูเตรียมทั้งหมดเหรอ? ไม่คิดว่าเขาจะละเอียดขนาดนี้"

ตันเวยหลุบตาลง มุมปากเยาะเย้ย "สือฮว่า เธอคงจพถามฉันต่อว่าเขาทำให้เยอะขนาดนี้ฉันจะทราบซึ้งไหมใช่ไหม?"

สือฮว่าไม่พูดอะไร เธออยากจะถามแบบนั้นจริงๆ

"ถ้าฉันไม่ได้เจอเขา ฉันจะได้แต่งงานกับคู่หมั้นของฉัน บางทีตอนนี้อาจมีลูกสักคนไปแล้ว เขาใช้อำนาจตัวเองบุกเข้ามาในโลกของฉัน เอาชีวิตคู่หมั้นมาขู่ฉันให้ไปคบกับเขา สือฮว่า ถ้าเป็นเธอ เธอจะยังทราบซึ้งอยู่ไหม?"

สือฮว่านึกถึงฮ่อหมิงขึ้นมาทันที ผู้ชายที่เอาแต่พูดรักแต่กลับไม่รู้ว่าความรักคืออะไร

เธอรู้สึกหนาวสั่นและส่ายหัวอย่างแรง

ตันเวยถอนหายใจ มือที่ถือแก้มก็บีบแน่น

"ฉันเชื่อใจเธอเพราะฉันรู้สึกว่าเราเหมือนกัน เรามีชีวิตที่ดีแต่กลับถูกดึงเข้าไปอีกเส้นทางหนึ่ง สือฮว่า หลังจากที่ฉันรู้จักกับซิ่วหยูถึงได้รู้ว่าที่แท้โลกมันมีสิทธิพิเศษมากมาย สิ่งที่เราคนธรรมดาเคารพและชื่นชมสามารถถูกพวกเขาเหยียบย่ำได้ตามต้องการ หากพวกเขาทำผิดก็จะมีคนคอยชำระให้ นี่มันไม่ยุติธรรมเลย"

สือฮว่าเงียบ เธอเองรู้สึกเช่นเดียวกับตันเวย

ในสังคมนี้ สถานภาพของผู้หญิงยังไม่ดี ถ้าคนรวย มีอำนาจถูกใจผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่มีทางถามว่าฝ่ายหญิงจะยินยอมไหม

ทุกคนก็จะคิดว่าผู้หญิงคนนี้ใฝ่สูง อยากจะเป็นคนที่เหนือกว่า ส่วนเสียงร้องหรือการดิ้นรนของเธอ คนอื่นจะรู้สึกแค่เสแสร้งแกล้งทำ

เธอหลุบตาลงและจู่ๆรู้สึกอึดอัดก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ

แต่ทันทีที่เธอเปิดก๊อกน้ำ เธอเห็นยวี่ป๋ายเยี่ยนในกระจก

รูม่านตาของเธอหดลงอย่างรวดเร็วและหันไปมองหน้าอีกฝ่าย "คุณกับหมิ่นชากำลังสะกดรอยตามฉันเหรอ?"

มุมปากยวี่ป๋ายเยี่ยนยกยิ้มเยอะเย้ยก่อนจะห้มหน้าจุดบุหรี่ "สะกดรอยตามที่ไหนกัน แค่อยากมาเจอคุณสือว่าคุณรู้สึกผิดบ้างไหม"

สือฮว่าแค่นยิ้มและถอยหลัง "ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วย? ฉันไปใช่คนที่ไปทำร้าย ฉันเป็นแค่เหยื่อ"

"คุณสือพูดออกมาได้ง่ายจริงๆ ตอรคุณกระโดดลงไปในทะเล อาหมิงก็กระโดดลงไปด้วย เรายังไม่เจอเขาจนถึงตอนนี้"

"ในเมื่อไม่เจอ พวกคุณก็ควรไปที่ชายหาดสิ จะมาหาฉันทำไม?"

สือฮว่าที่ได้ยินว่ายังหาตัวฮ่อหมิงไม่เจอก็มีความยินดีอยู่ในใจ ก่อนกระตุกมุมปากอย่างอดไม่ได้ "ถ้าคุณกู้ศพขึ้นมาได้ก็บอกฉันด้วยล่ะ ฉันจะได้จุดประทัดสามวันเป็นการฉลอง"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนโกรธจนชักปืนออกมาแล้วกดเข้าที่หัวของเธอ "ผู้หญิงไร้หัวใจอย่างคุณตายไปได้ก็ดี"

สือฮว่ากลับไม่กลัว ที่นี่คือจิงตู ไม่ใช่เมืองหลวงแห่งบาป

"ถ้าคุณฆ่าฉันที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงคุณหนีไม่พ้นหรอก หมิ่นซาก็คงซวยเพราะคุณด้วย ยวี่ป๋ายเยี่ยน คุณคงไม่ใช่คนไม่มีสติแบบนั้นใช่ไหม?"

เธอเปิดก๊อกน้ำอย่างใจเย็น ล้างมือ หยิบกระดาษชำระจากด้านข้างแล้วเช็ดเบาๆ

ยวี่ป๋ายเยี่ยนค่อย ๆ หลับตาแล้วเก็บปืน

"สือฮว่า ฉันลืมไปได้ยังไงว่าเธอกลัวแค่อาหมิง เธอไม่เคยแสดงจุดอ่อนต่อหน้าคนอื่นเลย ฉันอยากถามเธอว่าถ้าอาหมิงตายจริงๆ แล้วมูดจะเป็นยังไง? มูดโดนพวกเธอทิ้งตั้งแต่เด็ก ไม่เคยรู้ถึงความรักของพ่อกับแม่เลย ตอนนี้แม่ก็ฆ่าพ่อ เธอคิดจะให้เขารับข่าวร้ายนี้ได้ยังไง?"

สือฮว่าขมวดคิ้วและรู้สึกตลก "การตายของฮ่อหมิงทำให้คุณสับสนเหรอ? คุณหมายถึงว่าฉันมีลูกกับฮ่อหมิงงั้นเหรอ? ยวี่ป๋ายเยี่ยน คุณคิดว่านี่มันน่าเชื่อถือได้?"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนอยากจะบีบคอเธอให้ตาย!

"ถ้ามีคนไม่บอกฉันเปิดเผยชีวิตของมูดล่ะก็ คุณคิดว่าฉันจะซ่อนจากอาหมิงงั้นเหรอ? สือฮว่า อย่าคิดว่าอาหมิงตายแล้วคุณจะรอด นึกถึงมูดแล้วชีวิตนี้ของคุณจะไม่มีทางสงบ!"

หลังจากยวี่ป๋ายเยี่ยนพูดจบก็ไม่ได้อยู่ต่อ ทิ้งบุหรี่ลงถังขยะแล้วหันหลังเดินจากไป

ทันทีที่เขาจากไป สือฮว่าถึงก้มมองท้องตัวเอง

ฮ่อฉวนสือพูดว่าเธอเคยมีลูก แต่เธอเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นการสร้างเรื่องของฉินหยู่

ฉินหยู่ชอบฮ่อฉวนสือ เลยทำทุกอย่างให้เธอเสียชื่อเสียง?

ไม่ว่าจะยังไง เธอก็จะไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองเคยมีลูก

หลังจากครุ่นคิดแล้วเธอก็ไม่ได้รู้สึกหนักใจขนาดนั้น และก็ไม่รู้ว่าความคิดนั้นเป็นการหลอกตัวเองหรือเปล่า เธอไม่อยากจะสำรวจมัน

กลับมาที่งานเลี้ยง เธอก็เห็นคนหายไปแล้ว

ที่เกิดเหตุวุ่นวาย และมีเพียงฮ่อฉวนสือเท่านั้นที่รอเธออยู่

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนเธอไม่ได้ไปนานนัก ทำไมพริบตาเดียวถึงกลายเป็นแบบนี้?

ฮ่อฉวนสือเห็นเธอมา ก็ค่อยๆกอดเธอ "ซิ่วหยูโมโหน่ะ แขกตกใจกลัวก็หนีไปกันแล้ว"

สือฮว่านึกถึงอารมณ์ของซิ่วหยู ตามนิสัยผู้ชายคนนั้น ทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ คาดว่าคืนนี้ตันเวยคงไม่รอดแน่

เธอขมวดคิ้ว "ตันเวยไม่ได้เต็มใจ ซิ่วหยูเป็นเพื่อนของคุณ คุณไม่เกลี้ยกล่อมหน่อยเหรอ?"

นี่เป็นอาชญากรรมแบบโจ่งแจ้ง

ฮ่อฉวนสือเหลือบมองเธอแล้วเอื้อมมือมาหยิกแก้ม "ฮว่าเอ๋อร์ นี่มันชีวิต ถ้าไม่อยากถูกบังคับ ก็ต้องพยายามปีนให้สูงขึ้นเท่านั้น"

เขาจับมือเธอและเดินออกจากห้องโถง

เมื่อกำลังจะขึ้นรถ เขาก็ก้มมองนิ้วของเธอ "ฉันรู้สึกว่าตรงนี้เธอมันว่างๆ ฉันให้คนไปทำแหวนแล้ว ปรับกับฉันแล้วกัน"

สือฮว่าใจสั่น ตอนนี้เธอรู้สึกขัดแย้งกับคำว่า "แหวน"

เธองดนิ้วโดยไม่รู้ตัวและนึกถึงคืนที่ถูกฮ่อหมิงบังคับ เขาเกือบจะหักนิ้วของเธอแล้วบังคับให้เธอสวมแหวน

ทำไมจู่ๆ ฮ่อฉวนสือถึงคิดจะซื้อแหวน?

เธอไม่รู้ว่าเธอใจร้อนไปหรือเปล่า ใบหน้าที่เหมือนกันนี้คอยเตือนเธอถึงเรื่องเลวร้ายมากมาย

"เป็นอะไรไป? ไม่ชอบเหรอ?"

"ฉันไม่อยากใส่"

เธอก้มหน้า น้ำเสียงแหบแห้ง และดวงตาแดงก่ำ

"งั้นไม่ต้องใส่"

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของเธอและถอนหายใจ "คืนนี้ซิ่วหยูขอตันเวยแต่งงาน แต่ตันเวยโยนแหวนให้คนอื่น นั่นเป็นสาเหตุที่สถานการณ์กลายเป็นอย่างนั้น ตันเวยถามซิ่วหยู แหวนนั่นไปแย่งมาหรือเปล่า? บอกว่าเขาทำได้ดีที่สุดคือการบังคับงั้นเหรอ ซิ่วหยูก็เลยระเบิด ลากเธอออกจากประตู ฮว่าเอ๋อร์ ฉันเหมือนจะเข้าใจนิดหน่อย ของที่บังตับมายังไงก็ไม่ใช่ของของตัวเอง ซิ่วหยูพูดถูก ฉันยังไม่ได้ทำพลาดครั้งใหญ่ ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป"

แต่ใช้เวลานานสำหรับฮ่อฉวนสือที่จะเข้าใจว่า มนุษย์ ยังไงก็ต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเอง