นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 277

เมื่อสือฮว่าบอกว่าไม่อยากใส่ ฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้อะไรแล้วให้หนานสือขับกลับเฉียนสุ่ยวาน

ทันทีที่เข้าไปในห้องนอน เขาก็กอดอีกคนเอาไว้

สือฮว่าผลักอีกคนออกแล้วทิ้งตัวลงในผ้าห่ม "คืนนี้ไม่อยากน่ะ"

ฮ่อฉวนสือก้มหน้ากดจูบเธอที่แก้ม "งั้นก็นอนเถอะ"

ทั้งสองอยู่กันอย่างอบอุ่น แต่อีกด้านหนึ่งกลับมีสงครามอย่างต่อเนื่อง

ซิ่วหยูแทบจะพังทุกอย่างในห้องนอน ขณะที่ตันเวยนั่งเงียบๆ บนเตียงโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ซิ่วหยูแค่นยิ้มและเตะโต๊ะข้างๆ "ยอมสละชีวิตดีกว่ายอมจำนนงั้นเหรอ? ตันเวย ฉันดีกับเธอมากไปใช่ไหม? เธอเลยกล้าหักหน้าฉันต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น"

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรุนแรงและการเสียดสี แต่ดวงตากลับเป็นประกายและแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด

ขนตาตันเวยสั่นไหวและเงยหน้าขึ้นมองเขา "ซิ่วหยู คุณเล่นไม่เบื่องั้นเหรอ? เมื่อไรคุณถึงจะเบื่อฉันสักที?"

ซิ่วหยูรู้สึกหน้าอกตัวเองกำลังจะระเบิด ตั้งแต่เอาตัวเธอกลับมา เธอไม่เคยมีสีหน้าที่ดีเลย แต่พอได้เจอสือฮว่าไม่กี่ครั้งก็เผยรอยยิ้มออกมาได้อย่างจริงใจ

เขาถามตัวเองว่าเขาทำให้เธอตั้งมาก ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?

"เวยเวย ทำไม..."

เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง อ่อนแรงไปทั้งตัว ราวกับลูกบอลไร้ลม

"ฉันทำไม่ดีกับเธอเหรอ? เธอรู้แค่ว่าฉันบังคับเธอ เธอเคยคิดไหมว่าทำไมตอนแรกฉันถึงสนใจเธอ? มีความจริงที่น่าขยะแขยงที่ฉันไม่อยากบอกเธอ ไม่อยากทำลายสิ่งสวยงามในใจเธอ"

เขาขยี้ตาตัวเอง รู้สึกว่ามันเจ็บไปหมด "เวยเวย คู่หมั้นของเธอเอาเธอไปขาย สิบล้าน ตอนนั้นฉันให้เช็คเขา ก่อนที่ฉันจะไปหาเธอที่บ้าน ฉันสนใจเธอตั้งนานแล้ว และเคยเห็นความหวานระหว่างเธอกับคู่หมั้นเธอแล้วด้วย อาจเพราะเขาเห็นว่าฉันสนใจเธอเลยคอยจัดการให้เธอมาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน"

"เป็นไปไม่ได้!!"

ตันเวยปฏิเสธแทบจะในทันที ทั้งจ้องมองเขาด้วยสายตานิ่งขรึม "เขาไม่ใช่คนแบบนี้!!"

ซิ่วหยูแค่นยิ้มและดึงใบสัญญาออกจากลิ้นชักด้านข้าง

"ไม่ใช่คนแบบนั้นเหรอ? นี่คือสัญญาที่เขาเซ็นสัญญากับฉัน เวยเวย เธอคิดว่าเขายังเป็นเด็กยากจนที่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นสมบัติงั้นเหรอ? พอมาจิงตูก็มีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถรักษาความตั้งใจเดิมได้หรอก ตอนนั้นฉันสนใจเธอมากจริงๆ เขาก็เลยเติมเต็มให้ฉัน"

มุมปากของซิ่วหยูขมปร่าเล็กน้อยก่อนหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟนิ่งๆ

"พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อว่าฉันซิ่วหยู จะมีคนที่แอบชอบ แถมยังแอบชอบแฟนคนอื่นอีก ตอนเธอไปดูหนังกับเขา ฉันก็หนังอยู่ข้างหลังพวกเธอ ฉันจำได้ว่าอุณหภูมิในโรงหนังนั้นต่ำมาก เธอออกไปซื้อที่อุ่นมือให้เขา ทันทีที่เธอไปเขสก็เริ่มคุยกับผู้หญิงคนอื่น ตอนที่เธอถือที่อุ่ยมือเข้ามามันสวยมาก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแสงวาววับ ตอนนั้นฉันแค่รู้สึกดีกับเธอ แต่พอเห็นแก้มแดงๆ แล้วก็เหมือนจะตกหลุมรักเธอทันที เพราะงั้นอย่าหาว่าฉันแย่งเธอมาเลยนะ ไม่มีใครรักเธอไปมากกว่าฉันแล้ว"

เขาสูบบุหรี่และรู้สึกว่าตาตัวเองแดงขึ้นเรื่อยๆ "ฉันตามเธอมานาน ตอนนั้นคู่หมั้นเธอยังไม่รู้จักตัวตนของฉัน หลังจากที่เขารู้ตัวตนฉันก็มาฉันเอง อาจะเพราะฉันไร้สติเลยไปตกลงกับเขาแบบนั้น แต่พอนึกถึงหน้าแดงๆของเธอ จู่ๆก็ทนไม่ได้ที่จะบอกให้เธอรู้ความจริง ฉันอยากให้เธอเก็บสิ่งดีๆไว้ ฉันรับบทเป็นคนเลวเอง เวยเวย เธออยู่กับฉันมานาน พูดตามตรง ฉันทำไม่ดีกับเธอจริงๆงั้นเหรอ?"

ตันเวยไม่ได้พูดอะไร เพียงจ้องไปที่ใบสัญญาอย่างเหม่อลอย

ลายมือที่เธอคุ้นเคย หากไม่รู้ว่าซิ่วหยูเกลียดการโกหก เธอคงคิดว่าซิ่วหยูคงปลอมสัญญานี้

เธอเปิดปาก มองกระดาษบางๆอย่างไม่เชื่อสายตา

เธอเป็นเหมือนสินค้าราคาถูกที่เอาไปใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด โดนชายสองคนผลักกันไปมา

ผู้ชายเป็นถึงคู่หมั้นของเธอ กลับเอาเธอไปขาย?

มือของเธอเริ่มสั่น รู้สึกว่าทั้งหมดนี้ไร้สาระมาก "ซิ่วหยู คุณเห็นด้วยกับสัญญานี้งั้นเหรอ? คุณไม่คิดอยากมาถามฉันเหรอ? พวกคุณเห็นฉันเป็นตัวอะไร? ผลิตภัณฑ์ที่จัดแสดงบนตู้กระจกงั้นเหรอ?"

ซิ่วหยูเอนหลังนิ่งๆแล้วเม้มริมฝีปาก

"ฉันเข้าใจเธอ เธอไม่มีทางตกลงมาคบกับฉันแน่ คนตระกูลซิ่วมีคุณธรรม พวกคำพูดเลื่อนลอยทั้งหมดถูกทำลายในมือของฉันแล้ว ฉันทำอย่างนั้นก็รู้ว่าผลที่ตามมาคืออะไร แต่ฉันไม่เสียใจเลยสักนิด เวยเวย ตอนที่เธอโยนแหวนให้คนอื่น ฉันก็รู้ว่าเธอเกลียดฉันมาก ฉันเองก็เหนื่อย ความสัมพันธ์นี้ ฉันไม่เพียงแค่โดนเธอหัวเราะเยาะ แต่ก็ยังโดนคนทางจระกูลด้วย ยิ่งจากนั้นก็โดนจากโลกภายนอก ทุกคนกำลังด่าฉัน"

เขาหัวเราะแล้วสะบัดเขม่า "เราจบกันแล้ว เธอเป็นอิสระแล้ว ที่ฉันยอมพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้เธอจากฉันไปแล้ว แล้วไปหาคนหน้าซื่อใจคดนั่น เวยเวย เธอพูดถูก ฉันไม่ใช่คนจิตใจดี คงไม่อวยพรให้เธอมีความสุขได้"

ตันเวยไม่พูดอะไรทั้งนั้น ก้มหน้ามองใบสัญญาในมือ จนตอนนี้ยังไม่ค่อยได้สติดี

ซิ่วหยูลุกขึ้นและถอนหายใจ "เอาสัญญา ไปเถอะ ฉันจะไม่สนว่าเธอจะไปไหนอีก"

เขาคิดว่าชีวิตนี้เขาคงไม่มีทางวางมือ แต่คืนนี้เขากลับเหนื่อยล้าไปหมดแล้ว

เขาเตรียมงานเลี้ยงแบบใช้ใจและอยากจะขอเธอแต่งงาน แต่สายตาของเธอกลับไม่วี่แววยินดี สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ราวกับว่าเขาเป็นไวรัสอะไรสักอย่าง

เธอกลับโยนแหวนให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยตามเขาอย่างไม่พูดอะไร ราวกับว่าความจริงใจของเขามันไร้ค่า

เขาบี้ก้นบุหรี่และนอนลงบนเตียง "ไปเถอะ เวยเวย ฉันจะไม่ไปตามหาเธออีก"

ตันเวยที่ถือใบสัญญาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

คู่หมั้นที่เป็นแสงสว่างในใจเธอเสมอ เดิมทีเธอคิดว่าเมื่อเธอกำจัดซิ่วหยูได้ เธอจะได้อยู่กับอีกฝ่ายตลอดไป ไม่คิดเลยว่าก่อนที่ซิ่วหยูจะปล่อยเธอไป จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ให้เธอ

ความเพียรทั้งหมดของเธอกลายเป็นเรื่องตลก เธอมองซิ่วหยูนิ่งๆ "นี่เป็นการแก้แค้นของคุณเหรอ?"

ซิ่วหยูหลับตาและยกยิ้มมุมปาก "ฉันแค่ให้เธอรู้ด้านมืดพวกนี้ไว้ อย่าถือสาเลย ถ้าฉันอยากบังคับเธอจริงๆ เธอคิดว่าเธอจะอยู่ตรงนี้ได้นานขนาดนี้เหรอ? เวยเวย ฉันทำร้ายคู่หมั้นเธอ เธอน่าจะขอบคุณฉันไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันไม่บอกเธอ แล้วเธอจากฉันไปหาเขา ถ้าเธอตั้งท้องมันคงสายเกินไปที่จะเห็นธาตุแท้ของเขา"

"ซิ่วหยู!!"

ตันเวยตัวสั่นไปทั้งตัว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอโกรธเรื่องอะไร โกรธที่คู่หมั้นหักหลัง หรือโกรธที่ซิ่วหยูพูดประชดกันแน่?