นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 278

ดวงตาของซิ่วหยูยังคงไม่ลืมตา ปิดความมืดมิดในดวงตาของเขาไว้ "ไปเถอะ ฉันอยากนอนแล้ว"

ใบหน้าของตันเวยแสบร้อน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจู่ๆมันเกิดความขัดแย้งอะไรขึ้น

อาจเป็นเพราะว่าความคับข้องใจทั้งๆที่เป็นชีวิตของเธอเอง แต่กลับโดนผู้ชายสองคนบงการ แถมไม่ถามความเห็นเธอสักคำ

เธอลุกขึ้น กำใบสัญญาในมือแน่น เปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป

ขนตาของซิ่วหยูสั่นไหว จะนอนก็นอนไม่หลับเลยลุกแล้วเดินไปที่หน้าต่าง

สุดท้ายเธอก็จากไปอย่างไร้ร่องรอยของความอาลัย

เขาอยากจะตามออกไป แต่ขณะที่กำลังจะขยับตัว เขาก็หยุดและเอนตัวพิงหน้าต่างอย่างอ่อนแรง

บางทีการยืนกรานในตอนแรกของเขาอาจผิดไปจริงๆ เขาไม่ใช่สิ่งที่เธอขาดไม่ได้

ใช่แล้ว ไม่จำเป็นสำหรับเธอ

เขาปลอบตัวเองแบบนั้นแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง

แต่เตียงเต็มไปด้วยไอของตันเวย หมอนก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเธอ แค่ขยับตัวเล็กน้อย ไอพวกนั้นก็เข้าไปในโพรงจมูกจนไม่ให้โอกาสให้เขาปฏิเสธ

เขาพลิกตัว ปาหมอนลงใต้เตียงอย่างโกรธจัด

แต่มันก็เปล่าประโยชน์ เขาพลิกตัวลงจากเตียง ฉีกผ้าปูที่นอนแล้วเตะทิ้งอย่างรังเกียจ แล้วหลับไปบนที่นอนเปล่า

เขาตื่นขึ้นกลางดึกหนึ่งครั้ง ถึงได้รู้ว่าเขาลืมเปิดเครื่องปรับอากาศ

เขารีบเปิดเครื่องปรับอากาศและปรับอุณหภูมิห้องให้สูงสุด จากนั้นถึงได้เอนตัวนอนบนฟูกอย่างเคืองๆ มองเพดานอย่างเหม่อลอย

อาจเป็นเพราะเขากังวลเกินไป เลยเผลอลูบบุหรี่ที่อยู่ด้านข้างโดยไม่รู้ตัวก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปที่ระเบียงเพื่อสูบบุหรี่

ทันทีที่ไฟสว่าง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เขาคิดว่าเป็นสายของตันเวย ร่างกายก็แข็งทื่อ เหลือบมองหน้าจอถึงเห็นเป็นเป็นข้อความสแปม

เขาขมวดคิ้วและทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ไม่สนใจมันอีก

หลังจากสูบบุหรี่เสร็จ เขาก็กลับไปที่ห้องนอนและเห็นว่าทุกอย่างในห้องมันรก ก็กระตุกมุมปากเยาะเย้ย และไม่มีกะจิตกะใจอยู่ที่นี่ต่อ

เขาหยิบกุญแจรถจากด้านข้างแล้วออกไป

เวินเซ่อในเวลานี้เป็นเวลาที่คึกคักที่สุด ผู้ชายและผู้หญิงจำนวนมากกำลังเต้นเคียงข้างกันบนฟลอร์เต้นรำ

ซิ่วหยูหาที่นั่งอย่างไม่ใส่ใจ และหลังจากดื่มไปสองสามแก้ว ก้จ้องไปทางผู้ชายและผู้หญิงบนฟลอร์เต้นรำอย่างเหม่อลอย

แต่ก่อนถ้าไม่มีความสุข มาที่นี่ก็ได้แล้ว แต่ตอนนี้ สถานที่ที่ร้อนแรงก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโล่งใจเลย เขากลับรู้สึกหดหู่มากขึ้นเรื่อยๆ

แม้แต่ไวน์ในมือก็ยังขม

"นายน้อยซิ่ว*"

ผู้หญิงคนหนึ่งโน้มตัวเข้ามาก่อนเอามือขาวเหมือนหยกของเธอวางบนไหล่ของเขา "ถ้านายน้อยซิ่วไม่มีความสุข งั้นคืนนี้ฉันอยู่เป็นเพื่อนดื่มดีไหมคะ~"

เธอสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น และคำพูดของเธอเต็มไปด้วยคำบอกใบ้

ซิ่วหยูปัดมือของเธอออกไปอย่างไม่เมตตา "อย่ามายุ่งกับฉัน"

ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มแข็งทื่อ แต่ยังคงเข้ามาอย่างไม่ยอมแพ้

ใบหน้าของซิ่วหยูมืดลง แก้วในมือของเขาถูกบีบจนแตกจนเศษแก้วทิ่มลงไปที่ฝ่ามือของเขา

ผู้หญิงจะเคยเห็นแบบนี้ได้ที่ไหน ก็ตกใจกรีดร้อง และจากไปด้วยใบหน้าซีดเซียว

ซิ่วหยูรู้สึกทำร้ายตัวเอง และดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย