นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 280

มูนจ้องโทรศัพท์อย่างเหม่อลอย ได้ยินเสียงมาจากข้างในก็วางโทรศัพท์ลงด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เธอขยี้ตา จมูกเริ่มแสบ "เธอฆ่าคุณพ่อจริงๆเหรอ?"

ฮ่อหยังเห็นเธอเจ็บปวดก็รู้สึกเสียใจที่เธอพลั้งปากไป "น้องพระจันทร์ เมื่อกี้เป็นฉันที่พูดไร้สาระเอง ฉันเองก็ไม่แน่ใจ อีกทั้งอาเล็กก็เก่งมาก ไม่มีทางตายหรอก บางทีอาจมีคนช่วยได้แล้วแค่ตอนนี้ยังไม่มีทางติดต่อเราได้"

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ทุกคนต่างหาตัวฮ่อหมิง แต่ก็ไม่เจออะไรเลย

ในทะเลอันกว้างใหญ่ หากอีกคนจากไปจริงๆ ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะกู้ศพ พวกเขาได้แต่หวังว่าฮ่อหมิงจะได้รับการช่วยเหลือแล้ว

ตอนนี้ยวี่ป๋ายเยี่ยนกับหมิ่นซาไปจิงตู เพื่อให้แน่ใจว่าสือฮว่ารอด ถ้าสือฮว่ายังมีชีวิต ฮ่อหมิงก็คงจะไม่เป็นอะไร

แต่พวกเขาก็รอนานตั้งขนาดนี้แล้ว ฮ่อหมิงก็ยังไม่มาปรากฏตัว ถ้าไม่ใช่ว่ายังมีคนคุมพวกกลุ่มทหารรับจ้างล่ะก็ ป่านนี้คงวุ่นวายแล้ว

"ถ้าเธอฆ่าพ่อ หนูจะไม่มีวันยกโทษให้เธอเด็ดขาด"

มูนก้มหน้าลง ดวงตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน และหัวใจก็เต้นแรงจนเจ็บ

ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือผู้หญิงคนนั้น เธอก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรกับพวกเขา

ฮั่วหยังก้มหน้าและตบไหล่ของเธอเบาๆ "ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ไม่ต้องห่วงนะ"

ถึงแม้ว่าเขาจะปลอบใจไปแบบนั้น แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

ยังไงก็มีหลายสิ่งหลายอย่างในทะเล สือฮว่ารอดมาได้ก็ถึงว่าเก่ง อาเล็กจะรอดไหมก็ไม่แน่ใจ

มูนขยี้ตาตัวเองแล้วกลั้นน้ำตาไว้ "หนูรอข่าวพ่ออยู่นะ"

ฮั่วหยังเลิกคิ้ว บางครั้งเขาก็สงสัยจริงๆ เกี่ยวกับความรู้สึกที่น้องพระจันทร์มีต่ออาเล็ก ทุกคนต่างกลัวอาเล็ก บอกว่าเขาฆ่าคนแบบไม่กระพริบตา แต่เด็กคนนี้กลับเข้าใกล้เขาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ใช่ลูกนอกสมรสก็ไม่สมเหตุสมผลเลย

ดวงตาของเขาเป็นประกาย และเก็บผมของน้องพระจันทร์ไว้เงียบๆ คิดว่าถ้าเขาหาคนได้ เขาต้องไปทดสอบดีเอ็นเอให้ได้!

สือฮว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอบล็อคเบอร์ใคร แต่ทุกอย่างที่เกี่ยวกับต่างประเทศ เธอก็รังเกียจหมด

หลังจากกลับมาที่บริษัท เธอก็คืนสถานะได้อย่างรวดเร็ว

เวลาเลิกงาน หนานจิ่นผิงโทรมาหาเธอบอกว่าออกจากโรงพยาบาลแล้ว

สือฮว่าโล่งใจ ทันทีที่เธอออกจากอาคาร เธอก็เห็นหนานจิ่นผิงรออยู่ข้างนอก

หนานจิ่นผิงผอมไปมาก สวมเสื้อคลุมสีขาว ยืนอยู่ชั้นล่างในบริษัท

ผมหยักศกของเธอถูกมัดเป็นบันขึ้นไป ใบหน้าของเธอซีดจนแทบจะโปร่งแสง แต่อารมณ์เธอก็ดีขึ้นมาก

ดวงตาสือฮว่าเป็นประกายและอดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดเธอ "ขอโทษทีที่ไม่ได้ไปรับเธอจากโรงพยาบาล"

หนานจิ่นผิงหัวเราะแล้วเดินจูงมือเธอออกไป "ไปกินข้าวกับฉันดีกว่า ฉันจองไว้แล้วด้วย"

สือฮว่ารู้ว่าคนๆนี้อาจมีบางอย่าจะบอกก็พยักหน้าน้อยๆ

ก่อนขึ้นรถ เธอก็ไม่ลืมโทรบอกฮ่อฉวนสือ จนถูกหนานจิ่นผิงดูถูกอยู่พักหนึ่ง "เธอกับเขาตอนนี้ติดกันเหมือนกาวเลย ไปกินข้าวกับฉันยังต้องโทรไปบอกเขาด้วย"

สือฮว่าเม้มริมฝีปากแล้ววางโทรศัพท์มือถือลง "ประธานฮ่อขี้หึงจะตาย ถ้าฉันไม่บอกให้ชัดเจนแล้วเขาคิดว่าฉันไปกับผู้ชายจะทำยังไงล่ะ"

หนานจิ่นผิงสัมผัสได้ถึงความหึงหวงที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ ก็ไม่ได้สนใจ