นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 298

"กำลังใจ?"

เสียงของสือฮว่าจางๆ ดวงตานั้นแดงฉาน "ฉันมีกำลังใจขึ้นมา แล้วฮ่อฉวนสือจะกลับมาเหรอ? ไม่ว่าจุดประสงค์ของหมิงยวิ๋นจะเป็นอะไร ฉันก็จะให้เธอชดใช้ทั้งหมดนี้"

ร่างกายของซิ่วหยูนั้นสั่นและตกใจกับสายตาของเธอ

แต่ในขณะเดียวกันเขาก็โล่งใจด้วยว่านี่ถึงจะเป็นสือฮว่าที่เขารู้จัก "คุณควรดูแลตัวเองก่อน ฉันได้แจ้งตันเวย์และหนานจิ่งผิงแล้วให้พวกเธอมาอยู่กับคุณในช่วงนี้"

เมื่อพูดถึงตันเวย์ น้ำเสียงของเขาก็นุ่มนวลขึ้นมา แต่ก็มีความโมโหอยู่เล็กน้อย

คืนนั้นตันเวย์จากไปอย่างไม่เหลือความทรงจำไว้เลย ในคืนนั้นเขาคิดว่าอีกฝ่ายออกจากจิงตูไปจริงๆแล้ว แต่ไม่คิดว่าเธอจะไปสมัครเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยและเริ่มสอนใหม่อีกครั้ง

เพียงแค่เธอยังอยู่ในจิงตูก็พอแล้ว อย่างน้อยในใจเขาก็ไม่ได้ว่างเปล่าขนาดนั้น

สือฮว่าก้มศีรษะลงไปมองที่ข้อมือของตัวเอง เอนตัวพิงข้างเตียงและหลับตาพักผ่อน

สมองของเธอยังคงปวดมาก และการควบคุมจิตใจนั้นแตกต่างจากความเจ็บปวดทางกาย มันทำให้ผู้คนสูญเสียตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง

เธอหยิบทิชชู่จากด้านข้างและคอยเช็ดเลือดจากมุมปาก

หลังจากนั่งแบบนี้ได้สักพัก เธอก็นอนลงพักผ่อนและพยายามไม่ให้ตัวเองคิดอะไรอีก

ตื่นขึ้นในตอนเย็น หนานจิ่นผิงนั่งอยู่ข้างเตียงถือ ในมือนั้นถือชามโจ๊กอยู่ชามหนึ่ง"ตื่นแล้วก็กินอะไรหน่อยนะ ได้ยินมาว่าช่วงหลายวันมานี่เธอเติมสารละลายอาหารมาตลอด แล้วยังไม่ได้กินข้าวเลย "

สือฮว่าดันตัวลุกขึ้นนั่ง หยิบชามมาและกินโจ๊ก

เธอรีบกินอย่างมาก เหมือนกับว่าอยากจะหายเร็วๆ

หนานจิ่นผิงตบหลังเธอ กลัวว่าเธอจะสำลัก "เสี่ยวฮว่า ขอโทษที่ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย"

ลำคอของสือฮว่าเจ็บ ราวกับถูกไฟแผดเผา แม้แต่หัวใจและปอดของเขาก็เริ่มเจ็บขึ้นมา

"จิ่นผิง เอาน้ำให้ฉันแก้วหนึ่งสิ"

อารมณ์ของเธอสงบมาก เมื่อหนานจิ่นผิงยืนยันซ้ำแล้วว่าเธอไม่เป็นไร จึงลงไปหยิบน้ำที่ชั้นล่าง

สือฮว่าดื่มไปคำหนึ่ง รู้สึกว่าลำคอนั้นดีขึ้นบ้าง

หนานจิ่นผิงถอนหายใจและไม่รู้จะพูดอะไร ท้ายที่สุดจากที่เธอฟังมาสิ่งเหล่านี้ก็ฟังดูลึกลับซับซ้อน

เมื่อสือฮว่าดื่มเสร็จ ความเหนื่อยล้าก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง

ไม่มีใครสามารถแบกรับวิญญาณที่พลิกผันเช่นนี้ได้

เธอผล็อยหลับไปอีกครั้ง คิ้วและตานั้นดูเหนื่อยล้ามาก

หนานจิ่นผิงจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ ลุกขึ้นไปที่ระเบียงแล้วโทรออก "คุณบอกว่าคุณในเมืองแห่งความบาปใช่ไหม?"

ฝั่งนั้นมีเสียงของชายหนุ่มส่งมาพร้อมกับหยอกล้อว่า "เธอยอมที่จะเชื่อแล้วเหรอ?"

"อืม ฉันเชื่อ ฉันสามารถตอบตกลงคุณได้ หวังว่าตัวตนของคุณจะช่วยฉันได้"

"ไม่มีปัญหา งั้นคืนนี้มาหาฉัน?"

"ได้"

หนานจิ่นผิงวางสาย จากนั้นทักทายตันเวย์แล้วก็จากไป

ตันเวย์มาถึงที่ห้องนอนของสือฮว่า เมื่อเห็นว่าเธอกำลังนอนหลับสบาย ดังนั้นจึงไม่ได้รบกวน

ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว สือฮว่าลืมตาขึ้นและเห็นเธอเฝ้าอยู่บนเตียง จึงขมวดคิ้วแน่น "ตันเวย์เธอกลับไปเถอะ"

ตันเวย์ตื่นขึ้นมาในทันที แล้วประคองหลังเธอ "เธอดีขึ้นแล้วเหรอ?"