นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 307

สือฮว่าขมวดคิ้วแน่น แต่ก็ไม่มีทางเลือก "ก็ได้ คุณไปกับฉันก็ได้"

เมื่อฮ่อฉวนสือได้ยินแบบนั้น ก็รีบลุกขึ้นและสวมเสื้อผ้าของตัวเอง

แต่เขาไม่รู้วิธีผูกเน็กไท อยู่หน้ากระจกตั้งนาน สุดท้ายก็หันมองสือฮว่าอย่างขอความช่วยเหลือ

"โน้มตัวมาสิ"

สือฮว่าพูดเสียงเรียบ แล้วแก้เน็กไทที่ผูกเป็นปมของเขาแล้วหยิบอันใหม่จากตู้แล้วผูกไว้รอบคอของเขา

ฮ่อฉวนสืออารมณ์ดี หลังจากกินอาหารเช้าอย่างเร่งรีบก็เดินตามเธอไป

หลังจากเข้าไปในตี้เซิ่ง เขามองไปรอบๆอย่างสงสัย สุดท้ายก็จับมือสือฮว่า

ระหว่างทางเจอคนมากมาย คนภายนอกบอกว่าฮ่อฉวนสือหายตัวไป ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง แต่ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายมาตี้เซิ่งแล้ว!

ผู้บริหารระดับสูงที่เคยโดนยวี๋ห้าวยั่วยุก่อนหน้าต่างก็กังวล และมาที่สำนักงานชั้นบนสุดเพื่อสารภาพผิด แต่หนานสือที่อยู่ตรงประตูห้ามเอาไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปได้

สือฮว่าตอนนี้มีเรื่องให้ไปหาเจียงหยิง ไม่ได้อยู่ที่ชั้นบนสุด ดังนั้นชั้นบนเลยเหลือแค่ฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือที่เล่นอยู่ในห้องเริ่มหมดความอดทนก่อนจะกระแอมในลำคอ "หนานสือ ให้พวกเขาเข้ามา"

เขาเลียนน้ำเสียงของสือฮซ่าแถมยังนั่งบนเก้าอี้

หนานสือที่ได้ยินก็เปิดประตูโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของร่างกาย

เมื่อผู้บริหารระดับสูงทุกคนเข้าไป เขาถึงนึกได้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันของท่านประธานจะให้ใครเห็นไม่ได้

ในห้องทำงาน พวกผู้บริหารต่างตัวสั่น นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่ตัวเองทำลงไปก็อยากตาย

"ท่านประธานครับ ท่านกลับมาก็ดีแล้วครับ กลับมาก็ดีแล้ว"

"ใช่แล้วครับ เราทุกคนต่างก็ตั้งตารอการกลับมาของท่านครับ"

พวกผู้บริหารเช็ดเหงื่อตามใบหน้า แต่พวกเขายืนนานเท่าไรก็ไม่ได้ยินเสียงของฮ่อฉวนสือ

พวกเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าฮ่อฉวนสือกำลังจ้องคอมพิวเตอร์อย่างเหม่อลอยแถมยังจับเมาส์ด้วยความตื่นเต้น

พวกเขาไม่รู้ชัดถึงสถานการณ์เลยไม่กล้าปริปาก

หนานสือเปิดประตูและเดินมาตรงหน้าของฮ่อฉวนสือก็เห็นว่าเขากำลังเล่นไพ่แมงมุมและไม่ได้ฟังพวกผู้บริหารด้วยซ้ำ

มุมปากของเขากระตุก และรีบพูดกับพวกผู้บริหารที่หวาดกลัว "ท่านประธานรู้สึกไม่ค่อยสบาย พวกคุณไปทำหน้าที่ของคุณได้แล้ว"

พวกผู้บริหารจะไปกล้าชักช้าได้ยังไง พูดชมเชยเล็กน้อยก่อนจะจากไป

เมื่อสือฮว่ากลับมา ฮ่อฉวนสือก็เล่นจนเบื่อแล้ว

"คุณภรรยา เราทานข้าวกันได้หรือยังน่ะ?"

สือฮว่ามองเวลา นี่เพิ่งผ่านไปเพียง 2 ชั่วโมง ทำไมถึงหิวอีกแล้วล่ะ?

"ค่อยคุยทีหลังแล้วกัน คุณก็อยู่นี่ อย่าไปไหนล่ะ กลางวันฉันจะพาคุณออกไปทานข้าว"

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ จัดการเอกสารของวันนี้ และเมื่อเห็นโปรแกรมเกมถูกเปิดขึ้น ก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วยกมือขึ้นไปปิดมัน

ฮ่อฉวนสือที่ง่วงมาก อยากจะนอน แต่พอเห็นเธออยู่ ก็อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ

เขาขยับเก้าอี้มานั่งข้างสือฮว่า ใช้มือท้าวคางแล้วจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธออย่างเหม่อลอย

สือฮว่าไม่มีเวลาพาเขาออกไปเล่นจริงๆ เธอไม่ได้มาที่บริษัทสองวัน เลยมีงานกองพะเนินเทินทึก

ฮ่อฉวนสือมองสักพักก็ผล็อยหลับไปบนโต๊ะ

ตอนเที่ยง หนานสือเดินเข้ามาด้วยสีหน้าลำบากใจ "คุณสือครับ ข้างนอกมีคนมาหาท่านประธานครับ"